Δεν την είχα δει ολοκληρωμένη την εκπομπή. Την είδα χτες παρέα με φίλες μου. Τι φίλες δηλαδή, οικογένεια πες καλύτερα για να’ σαι μέσα!
Δεν ήξερα τι είχαν κάνει στο μοντάζ κι η καρδιά μου η αλήθεια είναι είχε πάει στη Κούλουρη… Ξέρεις τι είναι για έναν άνθρωπο που θέλει να έχει τον έλεγχο σε όλα, να μην ξέρει;
Εμπιστεύτηκα όμως τον Νίκο Παντερμαράκη. Γιατί τον είδα πως κοίταζε τα πρόσωπα. Γιατί τον «άκουσα» .. Και πιστεύω τον Πέτρο Ηλιάκη (λίρα εκατό το παλικάρι). Και τον πίστεψα όταν χτες το πρωί μου είπε: «Είδα την εκπομπή. Μαιρη. Σόρρυ για την έκφραση αλλά γ@*&%....»
Τέλοσπάντων, ήθελα να σας πω, πως δεν ήξερα ακριβώς τι επρόκειτο να δούμε χτες.. αλλά ήξερα κάτι άλλο: Ήξερα πολύ καλά πως κατά τη διάρκεια της προετοιμασίας και των γυρισμάτων είχα την τύχη να γνωρίσω μερικούς πολύ σημαντικούς ανθρώπους, να ξεκαθαρίσω μέσα μου αισθήματα και καταστάσεις και να πάρω μαθήματα ζωής..
Γνώρισα το Μάριο! Που σαν καλός «δάσκαλος» που είναι, μου’ δειξε το δρόμο: Μη σταματάς να προσπαθείς. Χώρια δηλαδή που με βοήθησε στο στήσιμο της εκπομπής και με στήριξε σαν πραγματικός φίλος κι ας με γνώρισε.. προχτές.
Γνώρισα το Μάνο. Που με πίστεψε και μου εμπιστεύτηκε (τελικά) στιγμές δικές του, εμπειρίες προσωπικές.
Τον κ.Νίκο που μοιράστηκε με μένα την ιστορία του. Τα τσιγάρα, τα ποτά, τις 2% πιθανότητες ζωής…
Τον κ.Κώστα, που η στάση του απέναντι στη ζωή είναι παράδειγμα! Έξω καρδιά ο θρύλος του Ωνασείου και τότε και τώρα…
Τη Βάλερι (που την ήξερα από πριν αλλά .. μετά απ’ αυτό, μάλλον έχουμε ξανασυστηθεί) που μ’ «έβαλε» στο σπίτι της και στο μέλλον του παιδιού της.
Την Κάλλια. Αχ την Κάλλια! Που μου χάρισε το πιο όμορφο χαμόγελό της κι έτσι, χαμογελώντας κι αισιοδοξώντας και κοιτώντας με μ’ αυτές τις τόσο εκφραστικές ματάρες της, μοιράστηκε με μένα ένα κομμάτι της..
Είχα την τύχη να γνωρίσω την κ.Μιράντα Αναστασάκη. Παλικάρι από τα λίγα. Φύλακας – άγγελος της Ζωής, δίνει αγώνα γι’ αυτήν χρόνια τώρα στο ΠΑΓΝΗ. Κι έξω απ’ αυτό.
Τον κ. Ανέστη Κιούλπαλη, διευθυντή της ΜΕΘ Βενιζελείου, ήρεμη δύναμη σε σκληρές καταστάσεις.
Τον κ.Αριστείδη Παρασκευόπουλο, νεφρολόγο – χείμαρρο (άμεσος, αισιόδοξος, ανθρώπινος) της κλινικής Μεσόγειος.
Την κ.Ειρήνη Γεργιανάκη .. μάχες ατέλειωτες η Ειρήνη, κάθε μέρα, χρόνια τώρα με το σύζυγό της για το αίμα, για τους ιστούς, για τα όργανα.. για τον άνθρωπο.
Είχα την τύχη, να γνωρίσω τον κ. Γιώργο Κουταλώνη και τη σύζυγό του. Άνθρωποι… Άνοιξαν το σπίτι τους, μας έβαλαν μέσα κι εκεί ανάμεσα σε σοκολατάκια, ρακές και ρακόμελα, μας μίλησαν για τις δύσκολες ώρες που μεσολάβησαν από τη στιγμή που βρέθηκε ξαπλωμένος στο οδόστρωμα ο Νικόλας( χτυπημένος μόλις μερικές εκατοντάδες μέτρα από το σπίτι του, από ένα διερχόμενο αυτοκίνητο) ως σήμερα… «Μεγάλη απόφαση, αλλά σωστή». Έτσι μου είπε ο κ.Γιώργος …Κι ύστερα χτες, μ’ ένα «παιδί μου» που μου είπε στο τηλέφωνο, γκρέμισε κάθε τοίχο… μου.
Με ρωτάνε συχνά, γιατί έχω .. «σκαλώσει» με το θέμα της δωρεάς οργάνων. Με ρωτάνε πιστεύοντας πως κάποια ιστορία οικογενειακή ή φιλική κρύβεται από πίσω. Ως πριν γνωρίσω όλον αυτό τον κόσμο(κι άλλο τόσο που από την ώρα της προβολής και μετά, επικοινωνεί μαζί μου με όποιο τρόπο και μοιράζεται ιστορίες), καμιά τέτοια ιστορία δεν είχα.
Απλά, πριν από χρόνια πήρα μια απόφαση και μέσες άκρες τη στηρίζω κάθε μέρα: Να είμαι πάντα με το μέρος της ΖΩΗΣ. Αυτό αποφάσισα. ‘Ίσως γιατί την είδα να χάνεται σε μια στιγμή …Αλλά, ας το πούμε άλλη ώρα αυτό, ε;
Και την απόφασή μου αυτή, το είδα, τη στηρίζουν πολλοί … Όλοι όσοι άφησαν τις δουλειές τους, την ξεκούραση τους, τις στιγμές τους με πρόσωπα και πράγματα που νοιάζονται για να τρέχουν σε «πρόβα» μαζί μου για το flash mob.
Όσοι θυσίασαν της Κυριακή τους (τέτοια όμορφη ζεστή Κυριακή), για να συμμετάσχουν στο mob, να βοηθήσουν να περάσει το μήνυμα. Όσους έκαναν την ιδέα μου πραγματικότητα …
Βέβαια, για να’ μαι ειλικρινής, παίζω safe…Έχω μια σταθερά στη ζωή μου τα τελευταία χρόνια που με βοηθά. Τους φίλους μου. Τους δικούς μου φίλους (τι φίλοι δηλαδή, οικογένεια πες καλύτερα..). Που συντονίζονται στο «Αχ» μου, που τ’ «αρπάζουν» πριν καν προλάβει να βγει από μέσα μου και σε ρυθμούς salsa και μπόλικης bachata που καταλήγει πάντα σε μαλεβιζιώτη, το κάνουν δικό τους και μου το γυρίζουν πίσω στρογγυλεμένο, δουλεμένο, πνιγμένο στις αγκαλιές. Είναι οι φίλοι μου, η σταθερά που με κάνει να είμαι πάντα ένα βήμα πιο μπροστά ..από το «Αχ»!
Είναι οι φίλοι μου, από τη μεγάλη παρέα, τη ραδιοφωνική, που 14 χρόνια «ακούει» τα δικά μου και μου εμπιστεύεται τα δικά της…
Είναι οι φίλοι μου..
Μεγάλη δουλειά οι φίλοι. Μεγάλη δουλειά …
Είμαστε πολλοί που είμαστε με το μέρος της Ζωής. Κι ίσως πρέπει μια μέρα να βρεθούμε μεταξύ μας. Ποιος ξέρει, αν μαζευτούμε όλοι μαζί ίσως από το «μπούγιο» να φοβηθούν τα άσχημα και να φύγουν μακριά… Ίσως..
Προς το παρόν.. ένα τεράστιο κι από καρδιάς ευχαριστώ σε όλους όσοι βοήθησαν να κάνουμε Πράξη την αγάπη μιλώντας για Ζωή.. Και μια νοητή, σφιχτή αγκαλιά στον κάθε ένα σας προσωπικά. Τόσο σφιχτή, όσο οι αγκαλιές που κάνουν εμένα οι φίλοι μου..
Επιλέγω, σ’ αυτή τη φάση να μη πω τίποτα για τους ανύπαρκτους φορείς και τις κλειστές πόρτες υπηρεσιών.. Για τα γραφεία που υπολογίζουν τέλη και για τ’ άλλα που δεν μπορούν, δεν έχουν χώρο, κόσμο, όρεξη. Για τους δυσκοίλιους υπαλλήλους και τις αρτηριοσκληρωτικές υπηρεσίες που διαβάζουν εγκυκλίους. Σ’ αυτή τη φάση, επιλέγω να μη πω τίποτα γι’ αυτούς…
Είναι στο youtube η εκπομπή.. αν θέλετε να τη δείτε ή να την επικοινωνήσετε… Παρακαλώ
