Τέλος το σχολείο! Φτου ξελευτερία! Τέλειωσε κι η δευτέρα…από Σεπτέμβρη τριτάκι! Έχω βέβαια λίγο άγχος γιατί η δασκάλα μου η φετινή που την αγάπησα τόσο κι άλλο τόσο μ' αγάπησε κι αυτή, θα μας αφήσει και του χρόνου θα' χω άλλη.
Ποια θα' ναι; Δε ξέρω… Θα' ναι εξίσου καλή; Θα με νοιάζεται; Θα μου κρατά το χέρι όταν με πιάνει ανησυχία; Θα μου δίνει κουράγιο κάθε φορά που θα βλέπει στα μάτια μου πως νιώθω ότι δεν μπορώ να τα καταφέρω; Θα μπορεί να διαβάσει τα μάτια μου; Δεν ξέρω..
Βέβαια, πιο πολύ άγχος έχουν η μαμά μου κι ο μπαμπάς μου. Και γιατί ξέρουν πως νιώθω εγώ αλλά και γι' άλλους λόγους. Βλέπετε δεν ξέρουν τι τους περιμένει τη νέα χρονιά. Θα έχουμε άραγε παράλληλη στήριξη που χρειάζομαι ή θα βρεθεί πάλι καμιά «καλή» κυρία να τη μπλοκάρει και να τους αναγκάσει να την πληρώνουν από τη τσέπη τους;
Γιατί έτσι έγινε φέτος.. Τη δασκάλα παράλληλης στήριξης, την πληρώναμε εμείς…Από ένα μισθό του μπαμπά και κάτι ψηλά της μαμάς, πλήρωναν οι γονείς μου το μισθό της δασκάλας μου.
Εκτός απ' όλα τα άλλα δηλαδή (ενοίκιο, λογαριασμοί, εφορίες, θεραπείες κτλ..), είχαμε και τα παρεπόμενα της «άποψης» της καλής κυρίας της δεύτερης φοράς που έκανα τη πρώτη δημοτικού του ειδικού σχολείου για να μάθω στους κανόνες συμπεριφοράς. Να κάθομαι στο θρανίο για παράδειγμα και ν' αντέχω 45' καθισμένος.
Πίστευε που λέτε η καλή αυτή κυρία και παιδαγωγός, πως δεν θα μπορέσω να βρεθώ ανάμεσα σε «φυσιολογικά» παιδιά κι έτσι, παρά τις οδηγίες του διευθυντή του σχολείου και των γονέων μου και δρώντας μυστικά, φρόντισε να μπλοκάρει το αίτημα για παράλληλη στήριξη και να μας υποβάλει σε μια τέτοια ταλαιπωρία.
Αλλά να της κι εγώ! Πήρα το ενδεικτικό μου! Κι οι δασκάλες μου (και η κανονική και η παράλληλη) έχουν να το λένε το πόσο καλός μαθητής ήμουνα και πόσο καλό παιδί επίσης. Κι οι άλλοι δάσκαλοι κι ο διευθυντής πολύ μ' αγάπησαν εμένα τον λιανό τους μαχητή .. ε μαθητή.
Κι οι συμμαθητές μου, τα «φυσιολογικά» παιδιά που έλεγε η κυρία με την "άποψη", τσακώνονταν όλη τη χρονιά ποιος θα κάτσει μαζί μου στο θρανίο και ποιος θα είναι ομάδα μαζί μου στα διαλλείματα. (Μέχρι και ραβασάκια γεμάτα καρδούλες πήρα από συμμαθήτρια μου!!). Και περάσαμε μαζί μια υπέροχη χρονιά…
Πφ.. τι ήθελα τώρα και τη θυμήθηκα την καλή αυτή κυρία με την άποψη; Θα μου πείτε σάμπως τη ξέχασα ποτέ; Όχι βέβαια! Πώς να ξεχάσω άλλωστε πως εξαιτίας τη "άποψής" της, αναγκάστηκα να στερηθώ πράγματα απαραίτητα για μένα; Λογοθεραπεία, εργοθεραπεία, θεραπευτική ιππασία.. Όλα πήγαν ένα βήμα πίσω. Πώς να μου τα προσφέρουν οι γονείς μου όταν όπως προ είπα από ένα μισθό του μπαμπά και κάτι ψηλά της μαμάς, έπρεπε να πληρώνουν και το μισθό της δασκάλας μου;
Τι είπατε; Μα γιατί τόσο ζόρι, αφού ότι δίνουν το παίρνουν πίσω από το ΙΚΑ;; Χαχαχαχχα.. Ναι, τέλειο! Επίσης ξέρω κι εγώ ένα καλό ανέκδοτο! Από τον Ιανουάριο που πληρώθηκαν τον μήνα Ιούλιο, αλλά λεφτά δεν πήραν..
Δεν ξέρω τι φταίει γι ' αυτό αλλά είναι ακόμη ένας λόγος που δυσκολεύει η ζωή μου. Γιατί νιώθω εγώ πως νιώθουν αυτοί, βλέπω τη φουρτούνα στα μάτια τους, «ακούω» τα σπασμένα πια νεύρα τους κι όλο προσπαθώ να τους αποδείξω πως αξίζω τις θυσίες τους. Πως δεν πάνε τσάμπα οι κόποι τους. Πως δεν έβαλαν τη ζωή τους στη φορμόλη για ένα πουκάμισο αδειανό… Πως ότι μου δίνουν δεν είναι «χαράμι»..
Στο μεταξύ, τώρα έχω και μια άλλη ανησυχία. Η Δήμητρα παντρεύεται και μου ζήτησε να είμαι παρά-γαμπρός της! Θα μου πείτε και γιατί ανησυχείς; Ο ρόλος αυτός δεν απαιτεί θυσίες!
Αχ.. δε με καταλαβαίνεται. Διπλή είναι η αποστολή μου: α) να είμαι όμορφος παραγαμπρός (πιο όμορφος από το γαμπρό), για να' ναι περήφανη για μένα η δασκάλα-φίλη-συνοδοιπόρος-σύμβουλος-άνθρωπός-ΜΟΥ Δήμητρα και β) να αντέξω τόση ώρα όρθιος δίπλα της χωρίς να υποκύψω στη παρόρμησή μου να παίξω το γνωστό «ανεβαίνω σκαλοπάτι και πηδώ από το σκαλί»…
