Κάθε μέρα περνάω από τον ίδιο δρόμο. Κάθε πρωί, περίπου την ίδια ώρα, πηγαίνοντας για δουλειά.
Στην αρχή δεν το είχα παρατηρήσει. Ξέρετε τώρα πως είναι τα πρωινά όταν πηγαίνεις στη δουλειά: Μεταξύ ύπνου και ξύπνιου και με το μυαλό να υπολειτουργεί, οδηγείς προσπαθώντας, χωρίς να' χεις τη βοήθεια της καφεΐνης, αφενός να μη πέσεις πάνω στον προπορευόμενο κι αφετέρου να θυμηθείς και να βάλεις σε τάξη όλα τα «πρέπει να γίνουν» της ημέρας.
Όσο περνούσε ο καιρός όμως, όλο και στο μυαλό μου τυπωνόταν μια εικόνα που μ' έκανε κοντοζυγώνοντας, ασυναίσθητα να τη «ψάχνω»:
Σε μια στάση λεωφορείου, δυο νεαρά παιδιά, ένα αγόρι κι ένα κορίτσι, φορτωμένα με τις τσάντες τους, περιμένουν το «μεγάλο μπλε γίγαντα» που λέει κι ένας μικρός μου φίλος, για να πάνε στο σχολείο.
Πότε κάθονται στη στάση, πότε στέκονται. Πότε μ' ένα βιβλίο στο χέρι. Πότε φορώντας από ένα ακουστικό στ' αφτί ν' ακούν μουσική. Πάντα όμως να κοιτάζονται.
Πάντα κοιτάζονται. Ακόμα κι όταν τα βλέμματα τους δεν συναντώνται.
Τρυφερότητα, στοργή, γνοιάσιμο, αγάπη; Δεν είμαι σίγουρη αν μπορώ να περιγράψω με λέξεις τι κρύβει η ματιά τους.
Μάλλον τι έκρυβε η ματιά τους..
Όλη την προηγούμενη εβδομάδα δεν το συνάντησα το αγαπημένο μου ζευγάρι. Ούτε χτες. Ούτε σήμερα. Όσο κι αν με αγωνία το' ψαξα, δεν το είδα. Και το' ψαξα. Πέρασα πιο νωρίς. Αργοπόρησα εσκεμμένα…Μήπως κι άλλαξαν κι αυτά ωράριο. Άλλαξα και διαδρομή, μήπως κι άλλαξαν στάση. Τίποτα. Άφαντα τα παιδιά.
Μήπως έχουν διάβασμα; Από τώρα δεν είναι που ξεκινάνε τις απουσίες τα παιδιά της γ' λυκείου; (αυθαίρετο το συμπέρασμα της τάξης) Λέτε να πήγαν πολυήμερη; Μήπως έπεσαν θύματα της γρίπης;
Δεν ξέρω.
Όμως, μεταξύ μας πολύ θα' θελα να ισχύει κάτι απ' αυτά. Ελπίζω να μην ράγισε η εικόνα.. Όχι γι' αυτά. Έτσι κι αλλιώς μια ζωή δεν τελειώνει μ' ένα «χωρισμό» κι αυτά έχουν όλη τη ζωή μπροστά τους.
Για μένα τη θέλω την εικόνα στη θέση της. Γιατί με γέμιζε ελπίδα. Πως κι αν όλα τα χάσαμε, το γνοιάσιμο θα μας σώσει…
