Απόγευμα Κυριακής επιστρέφω από Χανιά στο Ηράκλειο. Οδηγώ μόνη, με μόνη συντροφιά το ραδιόφωνο. Δυο στίχοι κάποιου τραγουδιού που «ξέμεινε» από το καλοκαίρι στο playlist του σταθμού, μου' φερε στη μνήμη μια ερώτηση που μου κανε μια φίλη, γαλλιδούλα, μερικούς μήνες πριν.
Με ρώτησε που λέτε σε μια ανάλογη διαδρομή το καλοκαίρι «καλά, γιατί έχει τόσα εκκλησάκια στο δρόμο;».
Τότε, λίγο που είμασταν σε διάθεση διακοπών, λίγο που δεν ήθελα σοβαρές συζητήσεις μέσα στην περίοδο αποφόρτισης και φόρτισης μου, απλά γέλασα λέγοντας της «γιατί είμαστε θρήσκοι εμείς! Τι νόμιζες;»
Έλα όμως που χτες, όντας σε χειμωνιάτικο «μουντ», θυμήθηκα την ερώτηση. Δεν είχα μονάδες στη κάρτα, αλλιώς θα την έπαιρνα τηλέφωνο τη γαλλίδα (ομογενής είναι) φίλη μου και θα της απαντούσα (ευτυχώς που δεν είχα γιατί θα με πέρναγε για τρελή 5 μήνες μετά).
Θα της έλεγα λοιπόν, πως τα εκκλησάκια είναι για να μνημονεύουν τους ανθρώπους που χάθηκαν στο δρόμο και να υπενθυμίζουν στους υπόλοιπους πόσες ζωές «θυσιάσαμε» στο δρόμο. Κι είναι τόσα πολλά γιατί από τη «θυσία» όλων αυτών, δεν καταλάβαμε τίποτα.
Πως αλλιώς να εξηγήσεις δηλαδή το γεγονός, πως ενώ ξέρουμε ότι ο δρόμος (αυτός που με θράσος όσοι χρόνια τώρα μας κυβερνούν ονομάζουν εθνικό) είναι ελεεινός, αντίστοιχος μόνο μιας τριτοκοσμικής χώρας, εμείς «ξεδιπλώνουμε» πάνω του όλα μας το οδηγικό ταλέντο;
Που λέει η ταμπέλα ανώτατο όριο τα 60χλμ και πάμε με 100.
Που έχει κάτω διπλή διαχωριστική γραμμή, σήμα που λέει «Απαγορεύεται η προσπέραση» κι όμως εμείς, αναβοσβήνουμε τα φώτα και κορνάρουμε στο «λαλακα» που μας εμποδίζει να βγούμε πρώτοι στο ραντεβού με το χάρο.
Που στρίβουμε προς όποια κατεύθυνση μας εξυπηρετεί, αδιαφορώντας για τα σήματα που το απαγορεύουν.
Και χωρίς εννοείται να ανάψουμε και τον σχετικό σηματοδότη του αυτοκινήτου.
Που δεν βλέπουμε καλά (γιατί δεν έχει φώτα στην «εθνική» (για την τριτοκοσμική χώρα δεν χρειάζεται να ξαναπώ), γιατί δεν έχουμε αλλάξει γυαλιά ή δεν έχουμε καν πάει οφθαλμίατρο, γιατί, γιατί) και ανάβουμε τη μεγάλη σκάλα και δεν μας ενδιαφέρει αν στραβώνουμε τον απέναντι με αποτέλεσμα να κινδυνεύουμε κι εμείς κι αυτός.
Για όλα αυτά αγαπημένη Άντρεα και γι' άλλα τόσα (άσχετοι, μεθυσμένοι, κουρασμένοι κτλ, κτλ κι όμως οδηγοί) είναι γεμάτος ο δρόμος εκκλησάκια..
Και το χειρότερο Άντρεα, νομίζω, απ' αυτά που ξαναείδα χτες δηλαδή, όταν ξανάρθεις με το σύζυγο και την κόρη σου στη Κρήτη, ο «εθνικός» θα είναι ίδιος και τα εκκλησάκια πιο πολλά….
