*Αγαπημένη μου δασκάλα…
Κι εγώ χαίρομαι πολύ που έρχομαι στο σχολείο σου. Πίστεψέ με! Έδωσα μεγάλο αγώνα για να μπορέσω να σταθώ μπροστά σου, να καθίσω στα θρανία της τάξης σου, να συνυπάρξω με τα υπόλοιπα παιδιά του τμήματός σου.
Κι όχι μόνο εγώ. Μαζί μου η μάνα μου κι ο πατέρας μου. Από τη πρώτη στιγμή που διαγνώστηκα στο φάσμα του αυτισμού, εμείς οι τρεις και γύρω μας κι άλλοι, δίνουμε αγώνα για όλα.
Ακόμη και για τα πιο απλά ή τα πιο απίθανα!
Κυρία, εγώ πάλεψα σκληρά για να μπορώ να σου μιλώ κι εσύ να με καταλαβαίνεις. Να διαβάζω και να μαθαίνω. Να συγκεντρώνομαι και να καταλαβαίνω. Να κάθομαι στο θρανίο μου. Να βγαίνω στην αυλή και να παίζω με τα άλλα παιδιά. Να είμαι μέρος μιας ομάδας κι όχι μια μονάδα εγώ.
Πάλεψα πολύ κυρία για να φύγω από το ειδικό σχολείο. Και πάλεψε κι αυτό μαζί μου, να με βοηθήσει να' ρθω έτοιμος σε σένα.
Κι είμαι διατεθειμένος να παλέψω κι άλλο. Πιο πολύ, πιο σκληρά. Εγώ, η μάνα μου κι ο πατέρας μου. Για να μπορώ μια μέρα να σταθώ μπροστά σε σένα κι όλη την κοινωνία χωρίς τη μάνα μου και τον πατέρα μου.
Αγαπημένη μου δασκάλα, θέλω να ξέρεις πως θα' ρθουν μέρες που θα σε στεναχωρήσω. Δεν το θέλω, όμως είναι κάποιες στιγμές που εμμονές κατακλύζουν το μυαλό μου και με κάνουν να περνάω δύσκολα. Τότε κυρία, θα σ' έχω πιο μεγάλη ανάγκη. Εκείνες τις μέρες, θέλω να θυμάσαι πως μου υποσχέθηκες ότι θα με περιμένεις στη πόρτα κάθε μέρα μ' ένα χαμόγελο στα χείλη και μια ανοιχτή αγκαλιά…
Ο μαθητής σου …….
*Έτσι κάπως θ' απαντούσε (νομίζω) ο μικρός μου φίλος ΛΠ στη δασκάλα που τον έχει φέτος, πρώτη χρονιά στο .. «κανονικό» σχολείο.
Καλό αγώνα μικρέ μου! Είμαστε πάντα, όλοι μαζί σου!
