Επειδή πάσχουμε από Αλαμουντινίαση σήμερα. Κι επειδή, προκειμένου να γίνουν αρεστοί κάποιοι (υπουργοί και παρατρεχάμενοι) και να προωθήσουν εαυτούς, ξεχνάνε και μηδενίζουν τα πάντα.
Ας θυμηθούμε πως η υπόθεση της επιστροφής των Μαρμάρων του Παρθενώνα δεν ήταν εμπνεύσεως ούτε Τασούλα, ούτε Κεφαλογιάννη, ούτε Σαμαρά. Και βέβαια δεν ξεκίνησε τώρα.
Δεν είναι κακό πού και πού να θυμάσαι και να τιμάς τις προσπάθειες ανθρώπων.
Όχι, δεν είναι αυτή η πρώτη σοβαρή προσπάθεια που γίνεται για την επιστροφή των γλυπτών στη χώρα μας, κυρία υπουργέ.
Ανεξάρτητα από πολιτικές πεποιθήσεις, η υπόθεση ταξίδεψε στα πέρατα της γης από τη Μελίνα Μερκούρη. Ήταν αυτή που μας έμαθε να τα λέμε Μάρμαρα του Παρθενώνα", απαγορεύοντάς μας να τα λέμε Ελγίνεια. Και είχε δίκιο.
Γιατί ποτέ δεν ήταν του Έλγιν...
Ως υπουργός Πολιτισμού της Ελλάδας τον Ιούλιο του 1982 έθεσε το θέμα στο Μεξικό, στη Διεθνή Διάσκεψη Υπουργών Πολιτισμού της UNESCO.
«Πρέπει να καταλάβετε τι σημαίνουν τα Μάρμαρα του Παρθενώνα για εμάς», έλεγε. «Είναι το καμάρι μας. Είναι οι θυσίες μας. Είναι το υπέρτατο σύμβολο ευγένειας. Είναι φόρος τιμής στη δημοκρατική φιλοσοφία. Είναι η φιλοδοξία και το όνομά μας. Είναι η ουσία της ελληνικότητάς μας», δήλωνε.
Και «αν με ρωτήσετε εάν θα ζω όταν τα Μάρμαρα του Παρθενώνα επιστρέψουν στην Ελλάδα, σας λέω πως ναι, θα ζω. Αλλά κι αν ακόμη δε ζω πια, θα ξαναγεννηθώ», είπε κι έλληνες φούσκωσαν από περηφάνια.
Είναι αυτή που ως υπουργός Πολιτισμού της κυβέρνησης Ανδρέα Παπανδρέου, συνάντησε τυχαία τον τότε διευθυντή του Βρετανικού Μουσείου David Mackenzie Wilson και τον στρίμωξε κανονικά.
Παίζει και να 'ταν η τελευταία φορά που νιώσαμε περηφάνια ως Έλληνες για έναν πολιτικό...
