Με αγωνία παρακολουθεί η σχολική και αθλητική κοινότητα τις τελευταίες εξελίξεις που αφορούν στην απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας να κρίνει αντισυνταγματική τη μοριοδότηση των μαθητών- αθλητών για την εισαγωγή τους στα Πανεπιστημιακά Ιδρύματα. Μία απόφαση που έρχεται να «στραγγαλίσει» τον νεανικό πρωταθλητισμό αφού τα παιδιά του Λυκείου έχοντας τεράστιο φόρτο μαθητικών υποχρεώσεων, επιβαρύνονται σωματικά και ψυχικά με αμέτρητες ώρες προπόνησης κυνηγώντας το όνειρο τους…
Λυπάμαι που δεν είναι όλοι σε θέση να καταλάβουν τι σημαίνει πρωταθλητισμός και πόσο επίπονος είναι. Η ημιμάθεια όμως, ως γνωστό, είναι χειρότερη της αμάθειας… Λόγια του τύπου «παίρνουν τις θέσεις άλλων παιδιών από τα Πανεπιστήμια χωρίς ιδιαίτερο κόπο» ή «σε ποια άλλη χώρα γίνονται αυτά», μόνο ως τοποθετήσεις … αγραμματοσύνης- όπως σωστά επισήμανε η Κατερίνα Στεφανίδη- μπορώ να τις εκλάβω. Και εξηγώ: Κανένας μαθητής- αθλητής δεν παίρνει τη θέση κανενός παιδιού. Οι αθλητές που έχουν κατακτήσει ένα μετάλλιο σε Πανελλήνια διοργάνωση, προσθέτουν 10% ή 9% ή 8% (ανάλογα με το χρώμα του μεταλλίου) στα μόρια που έχουν γράψει στις Πανελλήνιες εξετάσεις. (Εξαίρεση αποτελούν τα ΤΕΦΑΑ που δίνουν 20% στους επιτυχόντες).
Και σημειωτέον, για έναν επιτυχόντα αθλητή-τρια, απαραίτητη προϋπόθεση είναι να γράψει τουλάχιστον το 90% της βαθμολογίας του τελευταία εισακτέου της σχολής που τον ενδιαφέρει.
Σε ότι αφορά το «αυτά δεν γίνονται σε άλλες χώρες», θα πω μόνο τούτο: Στις άλλες χώρες το εκπαιδευτικό σύστημα απέχει παρασάγγας από το απαρχαιωμένο ελληνικό. Τα παιδιά τελειώνουν την βασική σχολική εκπαίδευση, και δεν περιμένουν να κριθεί η εισαγωγή τους στα Πανεπιστήμια μέχρι και σε λίγα μόρια…
Αν έχετε λοιπόν εικόνα για το πως είναι ο πρωταθλητισμός, θα μπορέσετε να καταλάβετε ότι η μοριοδότηση είναι δείγμα επιβράβευσης για τα παιδιά που τα καταφέρνουν. Γιατί υπάρχουν πολλά περισσότερα παιδιά που παλεύουν για τη διάκριση χωρίς να φτάνουν το στόχο του μεταλλείου. Που δαπανούν αμέτρητες ώρες από την καθημερινότητα τους στα γήπεδα και τα στάδια χωρίς επιβράβευση. Γιατί όταν είσαι αθλητής ξέρεις να αγωνίζεσαι και να μάχεσαι χωρίς να περιμένεις πάντα το νικηφόρο αποτέλεσμα.
Μία τέτοια απόφαση, αποτελεί ηχηρό χαστούκι για τον ερασιτεχνικό νεανικό αθλητισμό. Τα παιδιά στο Λύκειο, χωρίς κανένα κίνητρο για ποιο λόγο θα πρέπει να τρέχουν από το σχολείο, στο φροντιστήριο και από κει στο γήπεδο; Μην περιμένετε λοιπόν, με μία τέτοια απόφαση να δείτε στο μέλλον να ξεπροβάλλει μία νέα Στεφανίδη, ένας νέος Πετρούνιας.
Από τα λίγα πράγματα που έχει να υπερηφανεύεται αυτή η χώρα είναι οι επιτυχίες της στον αθλητισμό. Ας δημιουργήσουμε λοιπόν τη νέα γενιά του καναπέ!
