Είμαστε οι γεννηθείς τη δεκαετία του ’90. Λίγο πριν, λίγο μετά, μικρή σημασία έχει…
Είμαστε η γενιά που (μεταπολεμικά) «βγήκε» στην αγορά εργασίας τη χειρότερη δυνατή στιγμή, η γενιά που κατηγορούν οι λοιμωξιολόγοι πως ευθύνεται σε μεγάλο βαθμό για τη διασπορά του κορωνοϊού, η γενιά της μη σταθερότητας, η γενιά που διδάσκεται στο συμβιβασμό και την (ατέρμονη) υπομονή, η γενιά που βλέπει να όνειρά της να… παίρνουν παράταση.
Αν δεν ανήκετε σε αυτή τη γενιά, αν σας φαίνεται κάτι μακρινό και ξένο, αν θεωρείτε πως δε σας ενδιαφέρει πως σκέφτονται αυτοί οι άνθρωποι, μη σταματήσετε να διαβάζετε αυτό το κείμενο. Ίσως, να αλλάξετε γνώμη, στο τέλος.
Μεγαλώσαμε υπό οικονομικές συνθήκες που, αυτή τη στιγμή, φαντάζουν ουτοπικές: Επιδόματα, πιστωτικές κάρτες, δάνεια ειδικά σχεδιασμένα για να κάνεις μέχρι και… διακοπές! Ένα σπίτι, ένα εξοχικό, αρκετά οχήματα. «Οργασμός» δημοσίων έργων και θέσεων εργασίας (λόγω των Ολυμπιακών Αγώνων). Και πολλά ακόμη που οι μεγαλύτερες γενιές θα θυμούνται καλύτερα.
Ενηλικιωθήκαμε, από την άλλη, σε μια Ελλάδα με οικονομική κρίση, με capital control, με υψηλούς δείκτες ανεργίας και με αυξανόμενη φτώχεια. Κι όταν είπαμε πως υπάρχει «φως» στο τούνελ, ήρθε η πανδημία του κορωνοϊού.
Γαλουχηθήκαμε με το μότο «όσα πιο πολλά χαρτιά έχεις, τόσο το καλύτερο». Μάθαμε να λατρεύουμε το Δημόσιο, να θεωρούμε τη χειρωνακτική εργασία κατώτερη, να περιμένουμε ότι θα κάνουμε οικογένεια με τους όρους που γνωρίσαμε εμείς.
Αντ’ αυτών; Συνεχίζουμε να ζούμε με τους γονείς μας που – πολλές φορές – μας βοηθούν, ακόμη, οικονομικά. Φεύγουμε στο εξωτερικό και – τις περισσότερες φορές – δεν ξαναγυρίζουμε. Συμβιβαζόμαστε με τον κατώτατο μισθό, με «μαύρες» εργασιακές ώρες και υπερωρίες που δεν πληρώνονται ποτέ, με επαγγέλματα εκ διαμέτρου αντίθετα από όσα έχουμε σπουδάσει. Γιατί; Γιατί «έστω έχουμε δουλειά», λένε (οι μεγαλύτερες γενιές)...
«Σκέφτομαι σοβαρά να φύγω στις ΗΠΑ όταν τελειώσει όλο αυτό», μου ανακοίνωσε προχτές η 26χρονη Ε., «Κάνω το δεύτερο μεταπτυχιακό μου, αυτή τη στιγμή, και είμαι πολύ χαρούμενος που προσελήφθηκα στο Δημόσιο», μου είχε πει ο 28χρονος Σ., «Πρέπει να κάνω την ειδικότητα μου στην Ιατρική και έχω “κολλήσει” στα γρανάζια της γραφειοκρατίας», μου σχολίασε πριν από καμία εβδομάδα ο 27χρονος Γ., «Με απέλυσαν νωρίτερα από την εποχιακή μου εργασία και δεν ξέρω αν συγκεντρώνω όλα τα ένσημα προκειμένου να μπω στο Ταμείο Ανεργίας», μου είπε πριν από δύο εβδομάδες ο 30χρονος Φ., «Ψάχνω για δουλειά εδώ και έναν χρόνο και δεν μπορώ να βρω κάτι που να συνάδει με το πτυχίο μου», μου λέει συχνά η 24χρονη Ε., «Είχα ξεκινήσει νέα δουλειά, ενώ σπουδάζω, και τώρα με το δεύτερο lockdown αναγκάζομαι να μπω, πάλι, σε καθεστώς αναστολής», μου ανέφερε πριν από μερικές ημέρες η 23χρονη Κ..
Αυτά είναι μόνο κάποια από όσα – μπορώ να θυμηθώ που – «βαραίνουν» τον κοινωνικό μου περίγυρο, μόλις, τον τελευταίο μήνα.
Ξέρεις πως είναι να θέλεις να ανοίξεις τα «φτερά» σου και να μην υπάρχει «χώρος»; Να θέλεις να εκπληρώσεις τα σχέδιά σου και - από τη μια η οικονομική κρίση, από την άλλη η πανδημία (τις οικονομικές επιπτώσεις της οποίας δε θέλω καν να φανταστώ, γιατί με τρομάζουν) - να στα θέτουν σε… αναμονή;
Και δεν είναι πως μόνο εμείς βιώνουμε τις επιπτώσεις της πανδημίας (εν προκειμένω), ή της οικονομικής κρίσης, τα προηγούμενα χρόνια! Κάθε άλλο! Απλώς, εμείς αποτελούμε την πλέον παραγωγική γενιά της κοινωνικής «μηχανής», αυτή τη στιγμή.
Και η Κοινωνία τι κάνει για εμάς; Μας καλλιεργεί την απογοήτευση, την παραίτηση, τη συγκατάβαση σε κάτι υποδεέστερο από όσα θέλουμε (και – πολλές φορές – από όσα έχουμε ανάγκη).
Και αν ακόμη δε σε νοιάζει για τη γενιά μας, δες τις γενιές που ακολουθούν, που ακόμη σπουδάζουν, ή φοιτούν. Εκείνοι θα «μπουν» στην αγορά εργασίας με τις οικονομικές επιπτώσεις του κορωνοϊού, με εργασιακές συνθήκες που ολοένα και δυσχεραίνονται με το πρόσχημα (γιατί περί προσχήματος πρόκειται, όσον αφορά τα εργασιακά) του κορωνοϊού.
Και, ενδεχομένως, να μην είναι μόνο ζήτημα κορωνοϊού. Δημιουργείται ένα γενικότερο περιβάλλον κοινωνικής «ασφυξίας». Και δεν φταίνε οι μάσκες.
(Φωτογραφία Unsplash)
