Ναι, η απόφαση του δικαστηρίου για τον βιασμό και τη δολοφονία της Ελένης Τοπαλούδη ήταν μια «νίκη για την ίδια τη Δικαιοσύνη», όπως μου αιτιολόγησαν πρόσφατα, με λόγια που θα ήθελα πολύ να μοιραστώ.
Συμφωνώ, και ταυτόχρονα νιώθω πως πρόκειται για μια νίκη για όλους εκείνους που η κοινωνία η ίδια έχει καταστήσει ως "αδύναμους" με την ανοχή της.
Έχω γράψει αρκετές φορές για τη θέση της γυναίκας σήμερα. Και δε χρειάζεται να το γράψω εγώ, προκειμένου να το αντιληφθούμε, αφού όλοι μας το βλέπουμε καθημερινά στους εργασιακούς μας χώρους, στις παρέες μας, στις ειδήσεις. Όμως δεν είναι μόνο η γυναίκα που "υποφέρει" από τις αναχρονιστικές θέσεις - και όχι μόνο - της κοινωνίας.
Είναι και όλοι όσοι "διαφέρουν" από αυτά που έχουμε συνηθίσει. Είναι όλοι όσοι αντιμετωπίζονται άνισα και άδικα σε σχέση με τα όσα η κοινωνία θεωρεί ως αποδεκτά.
Γι' αυτό και με την απόφαση του δικαστηρίου για την Ελένη ένιωσα μια κάποια δικαίωση και για τον Βαγγέλη Γιακουμάκη, αλλά και για κάθε άλλη "Ελένη" και "Βαγγέλη", οι υποθέσεις των οποίων, ίσως, να μην κατέληξαν σε θάνατο, γι' αυτό και, ίσως, να μην είδαν το "φως" της δημοσιότητας, να μην κατέληξαν σε δίκη.
Τα "αποδεκτά της κοινωνίας" είναι μια άλλη, μεγάλη κουβέντα, την οποία θα "ανοίξω" κάποια άλλη στιγμή, διότι, εκεί που θέλω να "σταθώ" σήμερα, είναι στις ποινές των δύο νεαρών κατηγορουμένων - και, πλέον, καταδικασθέντων - για την υπόθεση της Ελένης.
Το δικαστήριο τούς επέβαλε τις ανώτατες ποινές: Δηλαδή την ποινή της ισόβιας κάθειρξης (για τη δολοφονία και επιπλέον 15 χρόνια κάθειρξη για τον ομαδικό βιασμό).
Διαφωνώ με τον πατέρα της Ελένης που δήλωσε - λίγο πριν από την απόφαση του δικαστηρίου - πως αν υπήρχε θανατική ποινή θα την περίμενε ως την ανώτατη ποινή για τα θανατηφόρα βασανιστήρια που πέρασε η κόρη του, καθώς η ποινή της ισόβιας κάθειρξης μοιάζει - λίγο έως πολύ - με τη θανατική ποινή: Δύο νέοι άνθρωποι 21 και 23 ετών (που δε γνωρίζουμε τι βιώματα είχαν και οι ίδιοι και οδηγήθηκαν, με τόση ευκολία, σε αυτή την απάνθρωπη, κατά τα άλλα, πράξη) θα περάσουν όλη τους την υπόλοιπη ζωή στη φυλακή. Σα να πεθαίνεις δεν είναι;
Τώρα θα μου πείτε... Και ο άνδρας, που βίασε έξι γυναίκες στην Κέρκυρα και καταδικάστηκε σε 53 χρόνια κάθειρξης (δηλαδή, για όλη την υπόλοιπη ζωή του) το 2010, δεν "είδε" την ελευθερία το 2019, δηλαδή 9 χρόνια μετά;
Ή ο προπονητής μπάσκετ, που κακοποίησε σεξουαλικά 36 ανήλικα αγόρια στο Ρέθυμνο και καταδικάστηκε σε... όχι 53, ούτε 100, ούτε καν ισόβια, αλλά 401 χρόνια κάθειρξης, δε βγήκε από τη φυλακή πριν από λίγες ημέρες, δηλαδή 8 χρόνια μετά;
Και φανταστείτε τις έξι γυναίκες από τη Βρετανία, που διάβασαν ότι ο άνθρωπος που μετέτρεψε τις διακοπές τους σε έναν εφιάλτη που "στοιχειώνει" κάθε βράδυ τον ύπνο τους, πόσο προδομένες από την Ελληνική Δικαιοσύνη ένιωσαν.
Και φανταστείτε τα 36 αγόρια, που πλέον θα είναι έφηβοι, και ένιωσαν τις αρρωστημένες κινήσεις ενός ανθρώπου που εμπιστεύονταν πάνω στα κορμάκια τους - σε ηλικία που δεν ήξεραν καν τι μπορεί να σημαίνουν - πόσο προδομένα από την κοινωνία, από τη ζωή την ίδια, ένιωσαν.
Και, πείτε πως αυτοί οι άνθρωποι κατάφεραν να σωφρονιστούν, έμαθαν από τις πράξεις τους, σκέφτηκαν το λάθος τους, μετάνιωσαν για όλα όσα έκαναν, εκείνα τα 8 ή 9 χρόνια στη φυλακή. Τότε ναι, τους αξίζει μια δεύτερη ευκαιρία στη ζωή.
Όμως, εν προκειμένω, ο ένας ήδη αναζητείται για τον βιασμό μιας (ακόμη) γυναίκας και ο άλλος μέχρι πριν από 8 χρόνια, στη δίκη όπου είχε απέναντί του τους γονείς των πληγωμένων εκείνων παιδιών, δε δίστασε να δικαιολογηθεί στο δικαστήριο, λέγοντας πως «όλα έγιναν με τη συναίνεση των παιδιών». Τη συναίνεση των παιδιών...
Δεν έχω νομικές γνώσεις, όμως έχω την εξής απορία: Τι είδους νόμος είναι εκείνος που επιτρέπει τις αποφυλακίσεις ανθρώπων, καταδικασθέντων για τέτοια εγκλήματα, όπως οι βιασμοί (ανηλίκων ή ενηλίκων - μικρή σημασία έχει);
Και ας μην ξεχνάμε πως μιλάμε για τον ίδιο νόμο που επέτρεψε την αποφυλάκιση ενός ανθρώπου που το 2017 καταδικάστηκε σε κάθειρξη 21 ετών για οικονομικό σκάνδαλο και ο οποίος ένα χρόνο αργότερα κρίθηκε ένοχος για ηθική αυτουργία στην απόπειρα ανθρωποκτονίας εις βάρος δικηγόρου.
Και το κυριότερο, ας μην ξεχνάμε πως μιλάμε για τον ίδιο νόμο που επέτρεψε την αποφυλάκιση ενός αστυνομικού, ο οποίος (σε πρώτο βαθμό) είχε καταδικαστεί σε ισόβια κάθειρξη για τη δολοφονία ενός 15χρονου μαθητή το 2008. Τον Δεκέμβριο. Στα Εξάρχεια.
Πώς μπορούμε, λοιπόν, να γνωρίζουμε ότι, πράγματι, αυτή η πρόσφατη «νίκη της Δικαιοσύνης» - όπως τη βιώσαμε πολλοί - για την υπόθεση της Ελένης Τοπαλούδη, δε θα αναθεωρηθεί σε μερικά χρόνια; Δε θα ευνοηθεί - κι αυτή η υπόθεση - από τον νόμο Παρασκευόπουλου (ή τις παραλλαγές του), ή από οποιονδήποτε άλλο νόμο αποσυμφόρησης των σωφρονιστικών ιδρυμάτων; Ή ακόμη, πώς μπορούμε να γνωρίζουμε πως η εν λόγω απόφαση του δικαστηρίου δε θα επηρεαστεί από πολιτικά συμφέροντα, γνωριμίες, ή χρηματισμό, με το πέρας των ετών;
Υ.Γ. Το παρόν κείμενο ξεκίνησα να το γράφω λίγες ώρες προτού η μητέρα της Ελένης Τοπαλούδη αναφέρει, μεταξύ άλλων, σε συνέντευξή της τον ίδιο προβληματισμό: Κι αν αυτοί οι δύο νέοι αποφυλακιστούν σε μερικά χρόνια; Τότε, αλήθεια, για ποια Δικαιοσύνη θα μιλάμε;
