Αγαπητέ κόσμε, πως σου φαίνεται ο αποκλεισμός;

Εθνικές Εκλογές
Αγαπητέ κόσμε, πως σου φαίνεται ο αποκλεισμός;

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Μήπως να αρχίσουμε να σκεφτόμαστε και λίγο «πιο μακριά» από εμάς; - Γράφει η Μαρία-Ελένη Νικηφόρου  

Με την "αυγή" της εξάπλωσης του κορωνοϊού στην Ευρώπη και την επιβολή της "καραντίνας", ή του lockdown - όπως προτιμώ να το αποκαλώ - την εμφάνισή τους στο διαδίκτυο έκαναν μια σειρά από μικρά κείμενα, που ξεκινούσαν με τις λέξεις «dear World» («αγαπητέ Κόσμε»).

Η αρχή έγινε από τη Λωρίδα της Γάζας, όπου άρχισε να "κυκλοφορεί" στο διαδίκτυο ένα tweet που έγραφε «Dear World, how is the lockdown? - Gaza» («Αγαπητέ Κόσμε, πώς είναι [πώς σου φαίνεται] η απαγόρευση της κυκλοφορίας; - Γάζα»).

Έπειτα, άρχισαν να εμφανίζονται κι άλλα τέτοια μικρά κείμενα, όπως: «Dear World, how is the fear? - Afghanistan» («Αγαπητέ κόσμε, πώς είναι [πώς σου φαίνεται] ο φόβος;» - Αφγανιστάν), «Dear World, how is your food stockpiling? - Yemen» («Αγαπητέ Κόσμε, πώς είναι [πώς σου φαίνεται] να συγκεντρώνεις αποθέματα φαγητού - Υεμένη»), «Dear World, how is the separation of loved ones? - Syria» («Αγαπητέ Κόσμε, πώς είναι [πώς σου φαίνεται] να χωρίζεσαι από τους αγαπημένους σου; - Συρία»), «Dear World, how are border closures? - Asylum seekers» («Αγαπητέ Κόσμε, πώς είναι [πώς σου φαίνονται] τα κλειστά σύνορα; - Aιτούντες άσυλο»).

Η πανδημία του κορωνοϊού δε θα ήταν υπερβολή να χαρακτηριστεί ως μια προσωρινή (;), διεθνής ανθρωπιστική κρίση. Ο ΟΗΕ ορίζει την "ανθρωπιστική κρίση" ως μια κατάσταση κατά την οποία υπάρχει μια «ασυνήθιστη και γενικευμένη απειλή για την ανθρώπινη ζωή, την υγεία ή τη διαβίωση». Μάλιστα, κατά τη διάρκεια μιας ανθρωπιστική κρίσης, ζητήματα όπως η φτώχια, οι κοινωνικές ανισότητες, η έλλειψη πρόσβασης σε υπηρεσίες επιδεινώνονται.

Ολόκληρος ο κόσμος, λοιπόν, αυτή τη στιγμή, βιώνει μια ανθρωπιστική κρίση. Η πανδημία του κορωνοϊού είναι μια κατάσταση που "απειλεί" την υγεία και την ίδια την ανθρώπινη ζωή, που εντείνει τα φαινόμενα των ανισοτήτων και της φτώχιας, που υπερτονίζει, με τον πιο σκληρό - δυστυχώς - τρόπο, τις ουσιώδεις ελλείψεις στα συστήματα Υγείας πάρα πολλών χωρών, μεταξύ αυτών και δυτικών, μεταξύ αυτών και της Ελλάδας. Πρόκειται για μια κατάσταση φόβου και αβεβαιότητας, τόσο για το "τώρα", όσο και για το "μετά", αλλά και για τις επιπτώσεις της, στην - εγχώρια και παγκόσμια - οικονομία, τις κοινωνίες, τα απανταχού συστήματα Υγείας, τους ίδιους τους ανθρώπους, την κοινωνικότητα, την ψυχολογία, ακόμη και τον έρωτα.

Ωστόσο, πρόκειται για μια κατάσταση που δε συνοδεύεται από τους ήχους κάποιας βομβιστικής επίθεσης, από γενικευμένη καταστροφή των περιουσιών, από ελεύθερους σκοπευτές, ακόμη και από επιθέσεις λευκού φωσφόρου ή βομβών ναπάλμ, όπως, για παράδειγμα, έχει γίνει γνωστό πως συνέβη στη Γάζα, αλλά ούτε και από lockdown τα τελευταία 14 ολόκληρα χρόνια, όπως επίσης (εξακολουθεί να) συμβαίνει στη Γάζα.

Ο φόβος, ναι, είναι δικαιολογημένος - και σε καμία περίπτωση δεν τον υποτιμώ - ωστόσο, σύμφωνα με τους "New York Times", υπάρχουν κάποιες περιοχές σε αυτό τον κόσμο που μέσα σε 1 εβδομάδα (από τις 27 Μαρτίου έως τις 2 Απριλίου) "έχασαν" τουλάχιστον 87 ανθρώπους (από αυτούς, οι 12 άμαχοι) από επιθέσεις των Ταλιμπάν. Ο λόγος, φυσικά, για το Αφγανιστάν, τη χώρα εκείνη που βρίσκεται σε εμπόλεμη κατάσταση από το 2001. Και ο πόλεμος συνεχίζεται.

Μέσα στις προηγούμενες 20 ημέρες, τα σούπερ-μάρκετ της Ελλάδας έκαναν τζίρο μισού δισεκατομμυρίου ευρώ. Όλοι θυμόμαστε τη φρενίτιδα, που - είτε έχουμε δει ιδίοις όμμασι, είτε μεταφέρθηκε από τα ΜΜΕ - επικρατούσε στα σούπερ-μάρκετ της χώρας με την ανακοίνωση των πρώτων μέτρων απαγόρευσης. Σκεφτείτε, όμως, κάτι άλλο. Σκεφτείτε, για παράδειγμα, να είχαν κλείσει τα σούπερ-μάρκετ και να μην είχαμε πρόσβαση σε τρόφιμα και άλλα είδη πρώτης ανάγκης. Κάτι τέτοιο συμβαίνει, από το 2016, στην Υεμένη, ως συνέπεια του εμφυλίου πολέμου (που ξεκίνησε ένα χρόνο πριν), με τον αποκλεισμό της χώρας σε εμπορικά αγαθά από τη Σαουδική Αραβία. Και για να μη σας μιλήσω εγώ, αλλά οι αριθμοί. Είναι χαρακτηριστικό πως, σύμφωνα με τη ΜΚΟ "Save The Children", μέχρι το 2018, 85.000 παιδιά ηλικίας κάτω των 5 ετών είχαν πεθάνει από πείνα.

Όλοι μιλάμε για τους Σύριους πρόσφυγες, τεράστιο - αν μη τι άλλο - κύμα των οποίων βρίσκεται ή βρέθηκε (και) στην Ελλάδα. Όλοι ξέρουμε τα πάντα, όμως πόσοι ξέρουμε πως η πολύπαθη χώρα της Μέσης Ανατολής βρίσκεται υπό καθεστώς εμφυλίου πολέμου από το 2011; Πόσοι γνωρίζουμε πως, πέρα από τις συρράξεις, οι άνθρωποι στη Συρία έχουν να αντιμετωπίσουν (εκτός από τον θάνατο - την αβεβαιότητα και τα πολιτικά "παιχνίδια" των "μεγάλων δυνάμεων" που "παίζονται" στις πλάτες τους), τους βιασμούς, τις καταστροφές των υπαρχόντων τους, τον χημικό πόλεμο, τα βασανιστήρια και τον αποχωρισμό από τους αγαπημένους τους, καθώς, σύμφωνα με την Ύπατη Αρμοστεία του ΟΗΕ, μόλις το 2015 4 εκατομμύρια Σύριοι βρέθηκαν εκτός των συνόρων της χώρας τους και άλλοι 7,6 εκατομμύρια άνθρωποι αναγκάστηκαν να εκτοπιστούν εντός της Συρίας;

Και μέσα σε όλα αυτά, τόσο οι Σύριοι πρόσφυγες, όσο και, γενικά, οι υπόλοιποι πρόσφυγες και αιτούντες άσυλο έχουν να αντιμετωπίσουν τα κλειστά σύνορα πολλών χωρών της Ευρώπης, πολύ πριν αυτά κλείσουν λόγω της αποφυγής της εξάπλωσης του κορωνοϊού. Και μέσα σε όλα αυτά έχουν να αντιμετωπίσουν εχθρική - πολλές φορές - στάση από τους πολίτες των χωρών στις οποίες εισέρχονται, αλλά και κυκλώματα διακίνησης, πνιγμούς, ακόμη περισσότερο θάνατο...

Για εμάς, το lockdown, κάποια στιγμή, θα τελειώσει και, κάποια στιγμή, θα σταματήσουμε να "μετράμε" νεκρούς από κορωνοϊό και κάποια στιγμή θα γίνουν όλα και πάλι - σχεδόν - όπως ήταν πριν και ο ήλιος θα συνεχίσει να ανατέλλει και θα αρχίσουμε να βγαίνουμε ξανά από τα σπίτια μας και εννοείται πως θα έχουμε αγωνία για το τι μέλλει γενέσθαι, όμως θα γνωρίζουμε, έστω, πως όλα βρίσκονται στο παρελθόν και τουλάχιστον το παρόν βρίσκει εμάς και τους αγαπημένους μας υγιείς και δυνατούς μετά την "καταιγίδα". Όμως, σε κάποια σημεία αυτού του - μικρού και μεγάλου μας - κόσμου, η πανδημία του κορωνοϊού είναι ακόμη μια μάχη που πρέπει να "παλέψουν", σκληρότερα από εμάς, για να "νικήσουν". Γιατί, σε κάποια σημεία του κόσμου, το lockdown θα συνεχιστεί, οι βόμβες δε θα σταματήσουν να πέφτουν σαν σταγόνες βροχής, ο φόβος δε θα φύγει παρά μόνο όταν φύγουν τα στρατεύματα, η αβεβαιότητα του θανάτου δε θα "νικηθεί" από ένα εμβόλιο, από έναν "κοινωνικό αποκλεισμό", από μια μάσκα, από ένα καλό πλύσιμο των χεριών...

(Και γιατί προτιμώ να χρησιμοποιώ τη λέξη "lockdown" και όχι τη λέξη "καραντίνα"; Η "καραντίνα" αφορά τον αποκλεισμό ατόμων που νοσούν - fair enough. Το "lockdown" αφορά, περισσότερο, τα μέτρα περιορισμού/τη συνολική απαγόρευση εξόδου, που, ναι, είναι αναπόφευκτη, προκειμένου να περιοριστεί η εξάπλωση του κορωνοϊού, όμως, εάν υπήρχε η δυνατότητα να γίνονται δωρεάν και μαζικά τεστ [βλ. το παράδειγμα της Νότιας Κορέας], ακόμη και αυτό θα είχε αποφευχθεί ή, τουλάχιστον, δε θα ίσχυε σε τόσο μεγάλο βαθμό).

ΤΑ ΝΕΑ του neakriti.gr στο Google News