Δεν βλέπω τηλεόραση. Γενικά. Ειδικά, επιλεγμένες εκπομπές της τηλεόρασης μέσω διαδικτύου. Κι αυτό γιατί, επιλέγω να προστατεύσω, κατά κάποιο τρόπο, τον εαυτό μου από την ανθρώπινη βλακεία που, πάρα πολύ συχνά, αποκτά φωνή δημοσίως σε αυτό το Μέσο Ενημέρωσης (;).
Βέβαια, όσοι κάνουν το ίδιο με εμένα, δεν μπορούν να θωρακιστούν άπαξ και δια παντός έναντι της ανθρώπινης βλακείας που πρωταγωνιστεί καθημερινά στη μικρή οθόνη, γιατί, υπάρχει και το διαδίκτυο, το οποίο, θέλοντας και μη, σου «πετάει» κάποια αποσπάσματα και σε αφήνει με την απορία γιατί κάποιοι άνθρωποι που, κανονικά, θα έπρεπε να κάνουν κάποια άλλη δουλειά, αποκαλούνται δημοσιογράφοι, βγαίνουν στο «γυαλί» και επηρεάζουν δεκάδες άλλους ανθρώπους.
Τα παραδείγματα; ΑΜΕΤΡΗΤΑ. Όμως, τώρα θέλω να μιλήσω για το φαινόμενο «Γιώργος Λιάγκας».
Ειλικρινά, δεν έχω διαβάσει το βιογραφικό του και, ειλικρινά, αυτή τη στιγμή, διόλου με αφορά. Αυτό που με αφορά είναι πως αυτός ο άνθρωπος δεν έχει συναίσθηση (ούτε και ενσυναίσθηση) της επιρροής ενός δημοσιογράφου, της επιρροής της τηλεόρασης και των ΜΜΕ, εν συνόλω. Ή μάλλον, έχει πλήρη συναίσθηση της επιρροής του, γεγονός που τον καθιστά ακόμη πιο επικίνδυνο.
Αφορμή για όλο αυτό; Η κατάπτυστη παρουσίαση ενός περιστατικού σεξουαλικής παρενόχλησης και έμφυλης βίας μέσα σε πανεπιστημιακό ίδρυμα (μετά θέλουμε και άσυλο!). Ο εν λόγω δημοσιογράφος (;) - είπαμε, δεν έχω διαβάσει το βιογραφικό του - και η λοιπή του ομάδα αποφάσισε να παρουσιάσει ένα τέτοιο περιστατικό με τρόπο χιουμοριστικό, ανούσιο, χλευαστικό, κυνικό και, με μια λέξη, επονείδιστο.
