Περίπου 10 το πρωί της 22ας Ιουλίου. ΔΕΚΑ ΤΟ ΠΡΩΙ - όχι ότι έχει σημασία η ώρα... Περπατάω σε λεωφόρο του Ηρακλείου, άβαφη, αχτένιστη, φορώντας ένα φόρεμα που σταματούσε περίπου 10 εκατοστά πάνω από το γόνατο∙ «κλειστό» κατά τα άλλα, ούτε ντεκολτέ, ούτε «ανοιχτή» πλάτη, ούτε καν στενό.
«Πω, πω… Τι “αιδοίο” είσαι εσύ;», «Αμάν…», «”Αιδοιάρα”»: Αυτά ήταν τα σχόλια που άκουσα από (άνδρες) οδηγούς - κυρίως - που σταματούσαν παραπλεύρως, γιατί θεώρησαν πως ο κοινωνικός τους ρόλους τους επέβαλε να μου τα πουν. Γιατί θεώρησαν πως εγώ ήθελα να τα ακούσω.
Αρχικά, με μεγάλη μου χαρά, θέλω να τους ενημερώσω πως - κοίτα να δεις! - δεν είμαι “αιδοίο”, είμαι απλά μια γυναίκα που περπατάει! Πως κανένας άνθρωπος δεν είναι “αιδοίο” και ως εκ τούτου, δεν θα έπρεπε να αντιμετωπίζεται ως “αιδοίο”.
Θέλω, επίσης, να τους ενημερώσω πως καμιά γυναίκα - ποτέ - δεν κολακεύτηκε από κάτι τέτοιο, καθώς και ότι, αγαπητέ άνδρα, δε θα πετύχεις απολύτως τίποτα αποκαλώντας “αιδοίο” (ή οτιδήποτε παρεμφερές) μια γυναίκα, παρά μόνο θα φέρεις σε πραγματικά δύσκολη θέση έναν συνάνθρωπό σου λίγο πριν πάει στη δουλειά του, στο σπίτι του, στο φούρνο της γειτονιάς.
Αυτά που ακούν στο δρόμο οι γυναίκες είναι μόνο ένα απειροελάχιστο δείγμα της γενικότερης αγένειας, ασέβειας και χυδαιότητας των ανδρών προς το «ωραίο φύλο»…
Τις τελευταίες ημέρες, το ενδιαφέρον της κοινωνίας της Κρήτης (και όχι μόνο) μονοπωλεί η εξαφάνιση, ο βιασμός και η δολοφονία της Αμερικανίδας Σούζαν Ίτον. Μιας 64χρονης μητέρας που ήρθε στο νησί μας για δουλειά και βρέθηκε στο λάθος σημείο τη λάθος στιγμή, αφού στη θέση της θα μπορούσα να είχα βρεθεί εγώ, η φίλη μου, η ξαδέρφη σου ή ακόμη και η μητέρα σου, άνδρα.
Και, αγαπητέ άνδρα, μπες λίγο στη θέση μας, στη θέση της: Κλείσε τα μάτια σου και φαντάσου να περπατάς στο δρόμο στις 10 το πρωί, ή να επιστρέφεις στο σπίτι σου μετά από διασκέδαση σε κάποιο κλαμπ με τους φίλους σου, ή να κάνεις τζόκινγκ στην εξοχή. Να φοράς φόρεμα, ή ψηλοτάκουνα, ή φόρμες. Να νιώθεις αγουροξυπνημένος, ή μεθυσμένος, ή απλά ελεύθερος. Και να έρχεται μια γυναίκα, να σταματάει δίπλα σου και να σε αποκαλεί “αιδοίο”, ή να σου πιάνει τα οπίσθια και να προσπαθεί να σε τραβήξει πάνω της με σκοπό να σε φιλήσει παρά τη θέλησή σου, ή να σε παρασύρει με το αυτοκίνητό της και να σε βιάζει μέχρι να αφήσεις και την τελευταία σου ανάσα.
Και ο αντίλογος θα μου πει πως μία… ασήμαντη «κολακεία» - για κάποιους - στο δρόμο δεν έχει καμία σχέση με μία απόπειρα βιασμού. Και πως μία απόπειρα βιασμού δεν έχει καμία σχέση με τη δολοφονία μιας γυναίκας.
Κι όμως, υπάρχουν κοινά… Κι αυτά είναι η πατριαρχία, ο σεξισμός, η θρησκεία, οι κοινωνικοί ρόλοι, τα πρότυπα με τα οποία γαλουχηθήκαμε και τα οποία έχουν δημιουργήσει αυτές τις γερές «ταμπέλες» που θέλουν, από τη μία, τη γυναίκα αδύναμη, ανεκτική και όμορφη και, από την άλλη, τον άνδρα δυναμικό, διεκδικητικό και αρρενωπό.
Και στη Δύση είμαστε «καλά»…
Σημείωση: Θεώρησα σώφρον - από την αρχή του κειμένου - να περιγράψω τα ρούχα μου για να αποφύγω τα σχόλια της λογικής: «Ποιος ξέρει τι θα φορούσες», «Θα κυκλοφορούσες με κανένα σορτσάκι πρωί - πρωί», «Ε, μπορεί και να προκαλούσες λίγο κι εσύ»… Όμως, στην πραγματικότητα, δε θα έπρεπε να το κάνω. Γιατί δε (θα έπρεπε να) νοιάζει κανέναν τι φορούσα. Γιατί όπως κι αν ήμουν ντυμένη, όποια κι αν ήταν η ηλικία μου, η οικογενειακή μου κατάσταση, το ύψος μου, τα κιλά μου, το περπάτημά μου, το βάψιμό μου, τα μαλλιά μου, η συμπεριφορά μου, δεν έχει δικαίωμα κανείς να με αποκαλεί “αιδοίο”, να μου συμπεριφέρεται με αγένεια και χυδαιότητα και να με κάνει να αισθάνομαι άσχημα, με το έτσι θέλω, επειδή είμαι γυναίκα! Γιατί, αν βρισκόταν κι εμένα μπροστά μου ένας 27χρονος Γιάννης Παρασκάκης, που - όπως δήλωσε ο ίδιος - είχε σκοπό να βιάσει την πρώτη γυναίκα που θα έβλεπε, τότε, μόνο για τα ρούχα μου δε θα υπήρχε λόγος να συζητήσουμε.
