Πώς ένα πρωτάθλημα μπορεί να προκαλέσει το ξέσπασμα ανθρωπιάς μιας ολόκληρης πόλης;
*Γράφει ο Μάνος Δασκαλάκης.
Όχι, δεν είναι γρίφος, είναι μια πραγματικότητα, με την οποία μπορεί να ταυτιστεί κάθε άνθρωπος που μπορεί να νιώθει αδικημένος από μια μεγάλη ή και μικρή ιστορία.
Τις απαντήσεις μπορείς να τις πάρεις με μια επίσκεψη στον ιταλικό Νότο και πιο συγκεκριμένα στη Νάπολη, που εδώ και μερικά 24ωρα γιορτάζει την κατάκτηση του πρωταθλήματος.
Όχι, δεν είναι απλά ένας αγώνας, δεν είναι απλά ένα πρωτάθλημα, αλλά τα μοναδικά συναισθήματα που μπορείς να πάρεις από το ίδιο το συναίσθημα των κατοίκων της ιταλικής μεγαλούπολης. Γιατί ναι, τελικά η Νάπολη είναι οι άνθρωποί της, που δε ζουν μέσα στη χλιδή και τον πλούτο, αλλά γνωρίζουν την ιστορία τους και πορεύονται με αυτή ακόμα και αν λαμβάνουν τόνους αμφισβήτησης από τους υπόλοιπους Ιταλούς και κυρίως τους βόρειους. Στην πόλη, λοιπόν, που λατρεύει τον Μαραντόνα, ζει με το κυκλοφοριακό και την όχι καλύτερη καθαριότητα, μάθαμε κάτι πολύ σημαντικό. Σημασία δεν έχουν τα αξιοθέατα, τα κτήρια υψηλής αισθητικής, οι γνωστοί οίκοι και τα ακριβά εστιατόρια, αλλά κυρίως αυτοί οι άνθρωποι, που ζώντας ίσως με την υπερβολή που φαίνεται στον τρόπο που μιλούν, κάνουν τη διαφορά, θυμίζοντας σε όλους πως πόλη είναι οι άνθρωποί της και όχι το ευρωπαϊκό lifestyle που έχει επιβληθεί σχεδόν παντού.
Σίγουρα εκεί θα συναντήσεις την υπερβολή και ίσως και τη μη τήρηση των κυκλοφοριακών νόμων, αυτό όμως που θα σε κρατήσει είναι αυτή η ιδιόρρυθμη φιλοξενία των κατοίκων, που με τον τρόπο τους θα σου πουν «ευχαριστώ» επειδή βρέθηκες στην πόλη τους.
Με ρίζες που έχουν έντονο το “άρωμα” της Ελλάδας, ίσως ένα ταξίδι στη Νάπολη να σε κάνει να αλλάξεις γνώμη για το τι είναι πραγματικά η καθημερινότητα και κυρίως πώς προσεγγίζεται από τους ίδιους τους ανθρώπους της.
Μακριά από τη λογική του “δηθενισμού” και της εικονικής πραγματικότητας, οι Ναπολιτάνοι με έμαθαν πώς είναι να αγαπάς τον τόπο σου και να μην προσπαθείς να κρύψεις τις ατέλειές του, αλλά και τις αδυναμίες του. Άραγε το τρανταχτό μήνυμα της Νάπολης μπορεί να φτάσει στο ιταλικό κέντρο; Κατανοούν στην Ιταλία αυτό το ανθρώπινο αυθόρμητο ποτάμι που βγήκε στους δρόμους; Το ποδόσφαιρο ήταν η αφορμή, όμως οι κάπως παρεξηγημένοι Ναπολιτάνοι μάς θύμισαν πώς είναι να παλεύεις αλλά και να αντιστέκεσαι στα σύγχρονα “θέλω” του αμερικανικού τρόπου ζωής. Σε κάθε γωνιά το βλέμμα αυτών των ανθρώπων σού φωνάζει «αυτοί είμαστε και δεν κρυβόμαστε γιατί ξέρουμε να αγαπάμε».
Βεβαίως δεν αναφέρομαι σε έναν επίγειο παράδεισο, όμως αυτό που έμαθα από τον ιταλικό Νότο είναι πως, μετά από πολλά ταξίδια στην Ιταλία, τελικά γνώρισα τους ατόφιους Ιταλούς, που με χαμόγελο όταν συναντούν Έλληνα τού λένε «ούνα φάτσα ούνα ράτσα».
Από την Κρήτη στη Νάπολη, λοιπόν, μια ώρα πτήση και μια επιστροφή που με έκανε να φωνάξω «ευχαριστώ», που τελικά γνώρισα τους πιο ατόφιους Ιταλούς. Αυτούς που χαμογελούν γνωρίζοντας την ιστορία τους και δείχνοντας με την καρδιά τους πως θα είναι πάντα εκεί για να σε κερδίσουν.
