Καληνύχτα μας!

Απόψεις
Καληνύχτα μας!

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Καθημερινά γινόμαστε θεατές αυτής της απίστευτης σκληρότητας ενός πολέμου και ξαφνικά ακούμε ακόμα και για παγκόσμια σύρραξη και πυρηνική απειλή»

Είναι από αυτές τις φορές που κόβεται η ανάσα σου όταν βλέπεις αυτά τα μικρά παιδιά, ακόμα και μωρά, με δάκρυα στα μάτια να απομακρύνονται από τις εστίες του πολέμου στην Ουκρανία. Ναι, ο πόλεμος δεν είναι τηλεοπτικό σόου, αλλά μια φρίκη ή καλύτερα ο ίδιος ο θάνατος...

*Του Μάνου Δασκαλάκη

Αναλωνόμαστε σε πράγματα που μπορεί να είναι “βράχια” στην καθημερινότητά μας, όμως η αλήθεια είναι σκληρή όταν αντιλαμβανόμαστε ότι το αυτονόητο δεν είναι και δεδομένο. Καθημερινά γινόμαστε θεατές αυτής της απίστευτης σκληρότητας ενός πολέμου και ξαφνικά ακούμε ακόμα και για παγκόσμια σύρραξη και πυρηνική απειλή. Υποκρισία σε όλα... Αναφορές δημοσιογράφων που πιστεύουν ότι όλα είναι σόου, όλα είναι τηλεθέαση...

Ξαφνικά θυμηθήκαμε ότι ένας πόλεμος είναι τραγικός. Το ερώτημα είναι γιατί επιστρέψαμε σαν ανθρωπότητα να συμβεί αυτός ο εφιάλτης μια ανάσα από το σπίτι μας. Όλα τα χρόνια ως λαός βγαίναμε στον δρόμο για τον αντικαπνιστικό νόμο ή το μειωμένο ωράριο στη διασκέδαση τη δεκαετία του ’90... μέχρι που είδαμε ξανά τι σημαίνει να μη ζεις. Να αφήνεις το σπίτι σου, το σχολείο σου, τους γονείς σου... Ό,τι έχεις και δεν έχεις...

Στην Ουκρανία η αιματοχυσία αποτυπώνει ότι αυτό που σήμερα μπορεί να φαντάζει ως μακρινός εφιάλτης αύριο μπορεί να μας χτυπήσει την πόρτα. Ξαφνικά κάπου εκεί στη μέση ξεκινά και η στοχοποίηση. Ο διαχωρισμός και τα “κατηγορώ” που οδηγούν σε ένα διχασμό. Γυρίστε πίσω τις σελίδες της Ιστορίας και δείτε ποια ήταν τα αποτελέσματα σε ολόκληρα έθνη όταν ο διχασμός γινόταν πεδίο αντιπαράθεσης.

Ούτε γεωπολιτικός είμαι, αλλά ούτε και ειδικός για να αναλύσω με ακρίβεια τις ισορροπίες. Ακόμα και αυτοί που το κάνουν σήμερα πολλές φορές πέφτουν έξω. Όμως γνωρίζω πως όσο στην Ουκρανία - και αύριο στην οποιαδήποτε Ουκρανία - σκοτώνονται παιδιά, βομβαρδίζονται σχολεία και νοσοκομεία και επιτρέπεται ο ξεριζωμός, δυστυχώς δεν μπορούμε να ελπίζουμε σε τίποτα.

Ναι, κάποιοι θα πουν πως τα παραπάνω αποτελούν «ρομαντικές και ευαίσθητες απόψεις»... Θα τους απαντήσω, όμως, «αλλά και ρεαλιστικές». Κανένας λαός δεν επιθυμεί τον πόλεμο. Κανένας λαός δε θέλει νεκρούς. Κανένας λαός δε συνυπογράφει καμία γενοκτονία. Όμως και η σιωπή είναι συνενοχή. Ακόμα και το πνίξιμο της φωνής ενός έθνους είναι συνενοχή.

Δυστυχώς τα τηλεοπτικά σόου στην εμπόλεμη ζώνη θα συνεχίζονται, με τα μικρά παιδιά να γίνονται πρωταγωνιστές του πολέμου και του τηλεοπτικού κανιβαλισμού. Λοιπόν ο πόλεμος είναι εφιάλτης και όσο επιτρέπουμε αυτή τη θανατηφόρα μιζέρια όλοι μας έχουμε ευθύνη. Όλοι μας γινόμαστε συνένοχοι σε ένα έγκλημα που πίσω του αφήνει μόνο πόνο. Άραγε πόσοι κατανόησαν το κλάμα του μικρού προσφυγόπουλου στην Ουκρανία; ΟΚ, όλα καλά, η εικόνα ταξίδεψε ανά τον κόσμο, μόνο που ο εφιάλτης για το μικρό προσφυγόπουλο αργεί να τελειώσει. Καληνύχτα μας!

*Ο Μάνος Δασκαλάκης είναι δημοσιογράφος της «ΚΡΗΤΗ TV».

Φωτογραφία αρχείου Shutterstock

ΤΑ ΝΕΑ του neakriti.gr στο Google News