Δεν ξέρω γιατί, αλλά πλέον αντιλαμβάνομαι όλο και περισσότερο πως αυτό που λείπει από την κοινωνία είναι ότι έχει χαθεί η ουσιαστική ελπίδα. Ναι, ο θάνατος του Άλκη στη Βόρεια Ελλάδα θύμισε σε όλους μας πόσο δύσκολο είναι σήμερα να μεγαλώνεις ένα παιδί που κάπου εκεί στα 18 του μπορεί να χάσει τη ζωή του από το φονικό μαχαίρι μιας «αγέλης» οργισμένων νέων, που σίγουρα η δυστυχία τούς έχει γίνει τρόπος ζωής. Αντί λοιπόν να προβληματιστούμε από αυτή τη σκληρή πραγματικότητα των δολοφονιών, των ξυλοδαρμών και των βιασμών, αφήνουμε την τηλεόραση να κανιβαλίσει για μια ακόμη φορά αυτό το τραγικό γεγονός, με τα αθηναϊκά media να θεωρούν ότι αυτοσκοπός είναι μόνο τα νούμερα.
Ο Άλκης, η Ελένη Τοπαλούδη, η Καρολάιν, ο Βαγγέλης Γιακουμάκης είναι μόνο ορισμένα από τα πρόσωπα που πλήρωσαν πολύ άγρια την τοξικότητα, τον φανατισμό και την κακία αυτής της κοινωνίας. Είναι τα ίδια πρόσωπα που μπορούν να μπουν στη θέση κάθε παιδιού γονέα που μεγαλώνει με στερήσεις, αλλά με αγάπη και ελπίδα ότι ως ενήλικοι θα μπορούν να διαγράψουν τη δική τους πορεία σε αυτή τη ζωή. Και ξαφνικά έρχεται ο φανατισμένος, ο αρρωστημένος, ο βιαστής, ο σατράπης ψευτόμαγκας και τόσο απλά, τόσο χαλαρά, τόσο άνανδρα αφαιρεί μια ανθρώπινη ζωή...
Ακολουθεί η υποκρισία με τις κλαίουσες παρουσιάστριες και παρουσιαστές, που δεν μπορούν, λέει, να πιστέψουν πώς έγινε το κακό. Που φτάνουν στα άκρα για να καταχραστούν τον ανθρώπινο πόνο των χαροκαμένων γονέων, που δε σέβονται ούτε τη στιγμή της κηδείας, στήνοντας τα δικά τους τηλεοπτικά σόου. Υποκρισία και πάλι υποκρισία... Εδώ είναι και η βασική διαφορά της περιφερειακής τηλεόρασης, όμως δεν είναι αυτό το θέμα.
Όσο λοιπόν και να αναθεματίζει η κλαίουσα TV και κοινωνία, πολύ γρήγορα θα ξεχαστεί και ο Άλκης, όπως ξεχάστηκαν και όλα τα υπόλοιπα παιδιά, γιατί πολύ απλά στην επικαιρότητα θα έρθει ένας ακόμη Άλκης, ένας ακόμη Βαγγέλης, μία ακόμη Ελένη... και το ντελίριο του κανιβαλισμού θα ξεκινήσει και πάλι. Μέχρι και αυτό να ξεχαστεί.
Αν κινητοποιηθούμε όλοι για να μάθουμε στα παλικάρια μας να αποδέχονται το «όχι» και στα κορίτσια μας να μιλούν, τότε ίσως έχουμε κάνει το πρώτο βήμα για μια καλύτερη κοινωνία. Όσο οι μανάδες μεγαλώνουν αγόρια χωρίς αρχές και κορίτσια με φόβο, κάθε μέρα θα θρηνούμε έναν διαφορετικό Άλκη. Όσο το σχολείο περιορίζεται στη λογική της αποστήθισης και της μάχης των πανελλαδικών, τα παιδιά μας θα αποχαυνώνονται στις «ψεύτικες» επιτυχίες που φτιάχνει αυτή η κοινωνία. Άραγε τι προτιμάμε σήμερα... καλά παιδιά ή λαμπρούς επιστήμονες; Και ποιος είπε πως αυτά τα δύο δεν μπορούν να συνδυαστούν; Όσο τα πρότυπά μας είναι η εικονική πραγματικότητα των social media, η εικόνα του αψεγάδιαστου προφίλ αλλά και η λογική της ισοπέδωσης, κάθε μέρα θα αποχαιρετάμε και έναν Άλκη.
Για τον Άλκη λοιπόν και τον κάθε Άλκη, την κάθε Ελένη, τον κάθε Βαγγέλη μόνο σεβασμός! Ίσως έτσι να σώσουμε τον επόμενο Άλκη!
(φωτογραφία Intime)
