Η πανδημία αλλάζει τον κόσμο, δεν ξέρω όμως κατά πόσο αλλάζει τους ανθρώπους... Όταν γύρω σου όλα είναι διαφορετικά, μοναχικά και κάποιες φορές απόκοσμα, τότε αντιλαμβάνεσαι το πρωτόγνωρο της υπόθεσης που έχει να κάνει με όλη την ανθρωπότητα.
Θα σας περιγράψω μια βραδινή βόλτα που έκανα ξημέρωμα Δευτέρας στο κέντρο του Ηρακλείου. Παρκάροντας το αυτοκίνητό μου στο ύψος του Εργατικού Κέντρου Ηρακλείου, κατηφόρισα από τη λεωφόρο Δημοκρατίας προς το κέντρο. Θα μου πείτε: Μα, ένα ξημέρωμα χειμώνα πόσος κόσμος μπορεί να υπάρχει στο κέντρο μιας πόλης; Βεβαίως και σχεδόν κανένας...
Συνεχίζοντας την περιγραφή, να επισημάνω ότι κατεβαίνοντας στο ύψος του πάρκου Γεωργιάδη ελάχιστα ήταν τα αυτοκίνητα που κυκλοφορούσαν - ένα ή δυο - και οι περαστικοί που είχαν βγάλει τα σκυλάκια τους βόλτα. Στο ύψος της πλατείας Ελευθερίας συνάντησα δύο σταθμευμένα ταξί και ένα περίπτερο ανοικτό. Ο δυνατός αέρας έκανε τη χειμερινή νύχτα της πανδημίας ακόμα πιο περίεργη.
Κατηφορίζω τον πεζόδρομο της Δικαιοσύνης, και εκεί, περίπου στο ύψος του Δικαστικού Μεγάρου, μέσα στην ησυχία ακούω έναν θόρυβο. Όσο κατεβαίνω τον πεζόδρομο, τόσο πιο έντονος είναι ο θόρυβος. Προσπαθώ να κατανοήσω από πού προέρχεται, χωρίς όμως να μπορώ να... πάρω απάντηση. Πλησιάζω στον “σταυρό” της πόλης και κατευθύνομαι προς την πλατεία των Λιονταριών... Και εκεί, έκπληκτος... λαμβάνω την απάντηση. Ναι, κι όμως, από τα μέσα του πεζόδρομου της Δικαιοσύνης καταλάβαινε κανείς ότι ο θόρυβος προερχόταν από την κρήνη Μοροζίνι, τα γνωστά σε όλους Λιοντάρια, που από το στόμα τους αναβλύζουν νερό. Ναι, κατάφερα για πρώτη φορά να ακούσω από τόσο μακριά το νερό από τα Λιονταράκια του Ηρακλείου. Κοντοστάθηκα και προσπάθησα να απολαύσω τη στιγμή. Τότε κατάλαβα πως όλα τα προηγούμενα χρόνια, πριν την πανδημία, δεν είχαμε δυστυχώς (τουλάχιστον εγώ) καταλάβει την ομορφιά του μαγικού τόπου που ζούμε. Την όμορφη ιστορία μας και αυτές τις μικρές γωνιές του Μεγάλου Κάστρου, που επίσης έχει σκεπαστεί από το “πέπλο” της πανδημίας.
Ναι, έχω την εντύπωση πως αυτή η θλίψη που βιώνουν οι άνθρωποι έχει περαστεί και στις πόλεις, στα μνημεία, στους πεζόδρομους, αλλά κυρίως στα χαμόγελα.
Ένιωσα την ανάγκη να προχωρήσω σε αυτή την περιγραφή, κάτι που δε συνηθίζω, μιας και αυτή η στιγμή του “θορύβου” στη Δικαιοσύνης με έκανε να σκεφτώ πόσο πιο δυνατοί θα βγούμε από αυτή την παγκόσμια δοκιμασία και κυρίως πόσο καλύτεροι άνθρωποι. Άραγε θα μάθουμε να εκτιμούμε τα απλά, τα καθημερινά, αυτή τη ρουτίνα που πολλές φορές στο πρόσφατο παρελθόν ξορκίζαμε; Ναι, ήρθε η ώρα να σκεφτούμε ότι πρέπει όλοι να βοηθήσουμε να φύγει αυτό το κακό και σε αυτή την προσπάθεια χρειάζεται μόνο ενότητα. Άραγε θα μπορέσουμε να κάνουμε την υπέρβαση μακριά από τοξικότητες και μιζέριες;Αυτό που ζούμε είναι πρωτόγνωρο, όμως ούτε αυτό μπορεί να “εμποδίσει” την Ιστορία να... τρέχει σαν γάργαρο νερό!
Φωτογραφία αρχείου ΙΝ ΤΙΜΕ
