Μπορούμε να το τολμήσουμε;

Απόψεις
Μπορούμε να το τολμήσουμε;

ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ήρθε η ώρα να επιστρέψουμε ξανά στη γνώριμη βαρετή ρουτίνα, που τελικά ήταν και ευτυχία

Αναρωτιέμαι κάποιες φορές πώς γίνεται, μέσα σε αυτή τη δύσκολη εποχή, να μην αξιολογούμε στην ουσία τα προβλήματά μας και να ξεφύγουμε από τη λογική να “βαφτίζουμε” ό,τι μας απασχολεί σαν πρόβλημα. Ζητούμενο ήταν και πρέπει να είναι το πώς θα γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι όταν πλέον διαπιστώσαμε από πρώτο χέρι ότι ακόμα και το πιο απλό δεν είναι δεδομένο. Φτάσαμε στο σημείο να απομακρυνθούμε για να προστατευτούμε. Να φοβόμαστε να δούμε τα αγαπημένα μας πρόσωπα, ακόμη και στη δουλεία μας να κινούμαστε με τον περιορισμό της μάσκας.

Παρά τις δυσκολίες, συμβιβαστήκαμε, κάναμε όλοι υποχωρήσεις και βάλαμε την καθημερινότητά μας και κυρίως την ίδια μας τη ζωή σε ένα διαφορετικό πλαίσιο. Και κάπου εκεί ήρθαν οι φωτιές, οι σεισμοί, τα εγκλήματα, και διαπιστώσαμε ότι υπάρχουν ακόμα πιο δύσκολες καταστάσεις. Άνθρωποι που έχασαν δικούς τους ανθρώπους, που έχασαν τα σπίτια τους και τα καταστήματά τους. Που αρκετά σχολεία έκλεισαν επειδή καταστράφηκαν από τον σεισμό. Αντί, λοιπόν, όλα αυτά να τα αξιολογήσουμε στην ουσία, ξαναγυρίσαμε στις μίζερες σκέψεις επειδή πολύ απλά δεν μπορούμε να δούμε με καθαρό και αληθινό μάτι όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας. Όμως εδώ είναι η μαγκιά, να βάλουμε δηλαδή την ίδια μας τη ζωή σε ένα διαφορετικό πλαίσιο. Να ασχοληθούμε με όλα εκείνα που αγαπάμε. Τη δουλειά μας, την οικογένειά μας, τους φίλους μας...

Εγώ κατέληξα στο εξής: πως υπάρχουν άνθρωποι που μπορεί να έχουν τα πάντα ή πολλά από αυτά και εξακολουθούν να είναι δυστυχισμένοι. Αυτή η κατηγορία των ανθρώπων θα είναι πάντα δυστυχισμένοι, γιατί πολύ απλά το μυαλό τους έχει εμποτιστεί με τη λογική του ανικανοποίητου. Ας πάνε όλοι αυτοί να δουν από κοντά την κατάσταση στις περιοχές που χτυπήθηκαν από τον σεισμό. Να γνωρίσουν από κοντά τον “Γολγοθά” ανθρώπων που είχαν τη ζωή τους και ξαφνικά βρέθηκαν άστεγοι, άνεργοι και πονεμένοι. Να δουν τα μικρά παιδιά, που παρά την αθωότητά τους προσπαθούν να προσαρμοστούν σε αυτές τις τραγικές συνθήκες, και κάπου εκεί στο βάθος οι υποσχέσεις... Ναι, αυτές οι υποσχέσεις που δίνουν ελπίδα, αλλά πάντα καθυστερούν και ορισμένες φορές δεν υλοποιούνται.

Είναι υποχρέωση της Πολιτείας να δείξει την ανθρωπιά της και όλοι εμείς να σκεφτούμε πως η κάθε μέρα είναι ένα ρίσκο, που πριν από μερικά χρόνια ήταν συναρπαστικό. Πόσες φορές ακόμα θα βουλιάζουμε στη μιζέρια και την τοξικότητα επειδή δεν έχουμε κατανοήσει και κυρίως δεν έχουμε αντιληφθεί όλα αυτά που συμβαίνουν γύρω μας; Όμως υπάρχει λύση. Ποια είναι αυτή; Μα να βγάλουμε με συνοπτικές διαδικασίες από τη ζωή μας όλους εκείνους που μας πάνε πίσω, που μας γεμίζουν με δεύτερες σκέψεις, που μας εμποδίζουν να διεκδικήσουμε την καλύτερη καθημερινότητα και, γιατί όχι, την ίδια την ευτυχία.

Ναι, υπάρχουν άνθρωποι που πίσω από προσωπεία ήρεμης δύναμης δεν έμαθαν τίποτα από την πανδημία και τις φυσικές καταστροφές. Εξακολουθούν να ζουν στο μαύρο σύννεφό τους και σκορπούν τη μαυρίλα παντού. Ήρθε η ώρα να χαράξουμε σε όλους αυτούς μια κόκκινη γραμμή και πολύ απλά να σκεφτούμε ότι οι δυσκολίες θα περάσουν και θα επιστρέψουμε ξανά στη γνώριμη βαρετή ρουτίνα, που τελικά ήταν και ευτυχία. Μπορούμε να το τολμήσουμε;

(Φωτογραφία Αρχείου IN TIME)

ΤΑ ΝΕΑ του neakriti.gr στο Google News