Τελικά ζητούμενο από αυτή την πανδημία είναι τι θα μείνει σε όλους μας όσον αφορά τις προτεραιότητές μας, με σημείο αναφοράς τις ανθρώπινες σχέσεις
Ναι, είναι γεγονός ότι στην εποχή της ανασφάλειας όλα κλυδωνίζονται επικίνδυνα, μιας και, όπως πολλές φορές έχω γράψει, αυτό που σίγουρα μάθαμε είναι το στοιχείο ότι το αυτονόητο δεν είναι και δεδομένο.
Δυστυχώς, όμως, στο σύνολο των ανθρώπων το μυαλό παίζει παιχνίδια που ακόμα και κάτω από αυτές τις συνθήκες περιορισμού της ελευθερίας οι δεύτερες σκέψεις αποτελούν "σφαίρα" στην ίδια την ανθρωπιά.
Τοξικοί και μίζεροι άνθρωποι γίνονται ακόμα πιο τοξικοί και πιο μίζεροι. Άνθρωποι που πιστεύουν ότι όλα είναι αρνητικά, όλα είναι προσχεδιασμένα και κυρίως όλα είναι πλαστά.
Για να μην παρεξηγηθώ, αναφέρομαι κυρίως στις ανθρώπινες αξίες, που αντί η πανδημία να τις γιγαντώσει, δυστυχώς εμείς οι ίδιοι τις βάλαμε σε δεύτερη μοίρα. Η τοξικότητα και η μιζέρια είναι χαρακτηριστικό πλέον στην κοινωνία στην εποχή της πανδημίας. Φτάσαμε στο σημείο να ελπίζεις και να προσεύχεσαι για το καλύτερο και να χαρακτηρίζεσαι συστημικός. Άνθρωπος που απλά ζει στο συννεφάκι του. Και ερωτώ: αν χάσουμε την ελπίδα, σε τι μπορούμε να ελπίζουμε; Όχι, δε φιλοσοφώ, προσπαθώ ρεαλιστικά να ερμηνεύσω τις ανθρώπινες συμπεριφορές. Αυτές τις συμπεριφορές των ίδιων αυτών ανθρώπων που λειτουργούν με ακριβώς τον ίδιο τρόπο σε όλες τις δύσκολες περιόδους αυτού του τόπου. Από τη μια καταστροφολογία και μηδενισμός και από την άλλη ευχή για να γίνουν τα πράγματα ακόμα πιο άσχημα.
Θέλω να πιστεύω ότι η πλειοψηφία ονειρεύεται την ουσιαστική κανονικότητα. Αυτή την πραγματικότητα που έχει απ' όλα. Έχει δηλαδή όμορφα, άσχημα, αδιάφορα και κυρίως ανθρώπινα. Όλη εκείνη την γκάμα των συναισθημάτων που μας κάνει καλύτερους ανθρώπους, ακόμα και αν μπορούμε να αξιολογήσουμε χωρίς τοξικότητα τον θυμό μας. Δεν ξέρω αν η πανδημία και το τέλος αυτής (εύχομαι το γρηγορότερο) μας κάνει καλύτερους ανθρώπους, δυστυχώς όμως οι άσχημες συμπεριφορές, γεμάτες μαυρίλα, συνεχίζονται από τους γνωστούς-άγνωστους, που ως φωτεινοί παντογνώστες κατακρεουργούν οτιδήποτε δεν τους είναι αρεστό. Επειδή η κόπωση είναι δεδομένη, ήρθε η ώρα όλοι αυτοί να τη δουν διαφορετικά, και δεν εννοώ να αλλάξουν γνώμη, απλά να μπορούν να ακούσουν χωρίς να δικάσουν και να καταδικάσουν. Ας αξιολογήσουν αυτά που έχουν και ας κατανοήσουν ότι το μαζί κάνει τη διαφορά και όχι το "εγώ" και μόνο "εγώ". Επειδή λοιπόν η πανδημία μάς δοκιμάζει, μήπως ήρθε η ώρα να γίνουμε... εμείς;