Και ξαφνικά όλη η χώρα βιώνει ένα απίστευτο σοκ από τη δολοφονία της νεαρής Καρολάιν από τον ίδιο τον σύζυγό της, και μάλιστα μπροστά στα μάτια του μικρού κοριτσιού τους. Μια τραγωδία από εκείνες που θα μπορούσαν να γίνουν σενάριο ταινίας κοινωνικού δράματος, που τελικά δε θα απέχει πολύ από την πραγματικότητα.
Δυστυχώς το νεαρό κορίτσι δεν μπορεί πλέον να αγκαλιάσει το κοριτσάκι του και την ίδια ώρα δύο ολόκληρες οικογένειες ζουν ένα απίστευτο δράμα εξαιτίας του πιλότου της ντροπής, που πολύ απλά θέλησε να απαλλαγεί από τη γυναίκα του με αυτό τον τραγικό και αισχρό τρόπο. Όλοι βγήκαμε στα “χαρακώματα”, και δικαίως, μιας και δεν μπορούμε να πιστέψουμε πώς ένας νέος άντρας σκηνοθετεί αυτή τη δολοφονία και μάλιστα ακολουθώντας στη συνέχεια ένα αισχρό θέατρο πένθους.
Αλήθεια, τι μπορεί να νιώθει ένας άνθρωπος που έχει αφαιρέσει μια ζωή με τα ίδια του τα χέρια και την ίδια ώρα αγκαλιάζει τη μάνα της γυναίκας που σκότωσε, αλλά και το παιδί τους; Είναι ασύλληπτο και κυρίως είναι αισχρό... Είναι μια αρρωστημένη τακτική, που απλά ακόμα και σε αυτή τη δύσκολη στιγμή ο συγκεκριμένος τύπος θέλει να έχει πρωταγωνιστικό ρόλο.
Φτάνουμε λοιπόν και στον ρόλο της ίδιας της κοινωνίας που απλά κατακρίνει, την ώρα που μπορεί και να υποστηρίζει με τον τρόπο της αυτούς τους δολοφόνους, άντρες ή γυναίκες, που ζουν ανάμεσά μας. Είναι η ίδια κοινωνία που μεγαλώνει τα παιδιά με ψεύτικα πρότυπα. Είναι η ίδια κοινωνία που τον ρόλο “επιτυχημένος” ή “επιτυχημένη” τον επισφραγίζει με φωτογραφίες και βίντεο στα social media που παρουσιάζουν το ιδανικό. Βεβαίως και δεν αναφέρομαι στο σύνολο, ωστόσο εδώ και δεκαετίες η ελληνική οικογένεια κάνει λάθη και ξανά λάθη: μανάδες και μπαμπάδες που “φουσκώνουν” τα μυαλά των παιδιών τους μέσα από μια παθολογική αγάπη που τους οδηγεί στην καταστροφή. Οικογένειες που πολύ συχνά λένε τη φράση “τι θα πει ο κόσμος” αλλά και κάθε λογής γραφιάδες που θυμούνται τα σοβαρά προβλήματα αυτής της κοινωνίας κάθε φορά που η κοινωνία μαστίζεται από άνανδρες πράξεις.
Εδώ στην Κρήτη ο διαχωρισμός των ανθρώπων ίσως να έχει μια παραπάνω διάσταση σε σχέση με άλλες περιοχές της χώρας, με την ελληνική πραγματικότητα απλά πολλές φορές να κατακρίνει την ίδια στιγμή που μέσα στις τάξεις της μπορεί να έχει εκκολαπτόμενους ή εκκολαπτόμενες δολοφόνους.
Μια δολοφονία είναι μια δολοφονία... Με ή χωρίς κίνητρα είναι δολοφονία. Επειδή λοιπόν παρόμοια γεγονότα έχουμε ζήσει και στο παρελθόν και - μην κρυβόμαστε - θα ξαναζήσουμε και στο μέλλον, η ελληνική οικογένεια πρέπει να αναλάβει τις ευθύνες της και να προσγειώνει τα παιδιά της, που πολλές φορές φτάνουν μέχρι και στη δολοφονία για να μην αμαυρωθεί η ψεύτικη εικόνα που φτιάχνει η ίδια η κοινωνία. Αν κοιτάξεις στο κοντινό περιβάλλον θα δεις μαμάδες που απλά αβαντάρουν παιδιά να κατακτήσουν τα πάντα πατώντας επί πτωμάτων...
Θα δεις κορίτσια που πιστεύουν ότι η εμφάνιση είναι εισιτήριο για τα πάντα. Θα δεις όμως και γονείς που μετά από τα λάθη τους θρηνούν και πονούν. Όχι, δεν αναφέρομαι στην οικογένεια κανενός συγκεκριμένα. Αναφέρομαι σε όλες τις οικογένειες που πρέπει να κατανοήσουν ότι η εικόνα του επιτυχημένου ανθρώπου δεν είναι απαραίτητα αυτό που θεωρεί η ελληνική κοινωνία. Δυστυχώς αυτός ο κύκλος του αίματος δε θα κλείσει εδώ, μιας και η κοινωνία μας σε λίγες μέρες θα επανέλθει στην ίδια λογική.
Η οικογένεια της Καρολάιν θρηνεί για τον άγγελό της και από την άλλη μια δεύτερη οικογένεια βιώνει έναν εφιάλτη που θα την ακολουθεί για πάντα, χωρίς απαραίτητα να φταίει. Δύο μανάδες που θρηνούν, γιατί πολύ απλά ένας νεαρός άντρας επέλεξε τη λύση της σκηνοθετημένης δολοφονίας. Μήπως ήρθε η ώρα να αλλάξουμε ριζικά;
(Φωτογραφία Αρχείου RawPixel)
