Το χιούμορ είναι το “όπλο” για κάθε κακό. Η ανάγκη του ανθρώπου να αυτοσαρκαστεί και να “τσαλακώσει” όσο μπορεί την καθημερινή παράνοια της πανδημίας. Οι παππούδες και οι γιαγιάδες από τη Γόρτυνα, που ανήμερα της Τσικνοπέμπτης πήγαν μεταμφιεσμένοι να εμβολιαστούν, αποδεικνύουν ότι τα υπερήφανα γηρατειά αυτής της χώρας δεν το βάζουν κάτω. Ξέρουν ότι κάθε βήμα προς τη θωράκιση είναι ένα βήμα για ολόκληρη την κοινωνία. Άνθρωποι αγνοί, της κρητικής υπαίθρου, που γεμάτοι αγάπη στο βλέμμα τους δείχνουν τον δρόμο προς την εύθυμη πλευρά, το γέλιο, μια διαδικασία που ενδείκνυται για να φύγουμε από αυτό τον εφιάλτη.
Δυστυχώς όμως υπάρχουν και αυτοί που δε διαθέτουν χιούμορ, που δεν το είχαν ποτέ στη ζωή τους σαν χαρακτηριστικό, γιατί πολύ απλά φρόντιζαν τη μιζέρια και την τοξικότητά τους να τα κάνουν... ζωή. Μια “μαύρη” ζωή μέσα στην οποία ζούνε δημιουργώντας πάντα θεωρίες συνωμοσίας, που στοχεύουν να καταστρέψουν τις ζωές όλων μας. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που στην εποχή της οικονομικής κρίσης ταυτίζονταν με όλες εκείνες τις απόψεις που δεν άφηναν κανένα περιθώριο για ατομική ευθύνη. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που σε κάθε μεγάλο και μικρό γεγονός βρίσκονται απέναντι σηκώνοντας το δάχτυλο, αποποιούμενοι κάθε ευθύνη, μιας και αυτοί ως... “φωτεινοί παντογνώστες” γνωρίζουν τα πάντα και κυρίως έχουν... πάντα δίκιο. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που σε κάθε ανάρτηση “ξερνούν” χολή και μίσος, με τον θυμό τους να γίνεται “όπλο” στην καθημερινότητά τους. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που την καθημερινότητά τους την κατευθύνουν μέσω απόψεων που τους θέτουν εκτός του κοινωνικού συνόλου.
Ναι, αυτοί και τώρα άρχισαν να σπέρνουν τη διχόνοια... Και την ευθύνη όλου αυτού την έχουν όσοι παίρνουν τις αποφάσεις. Γιατί η ανοχή στις ακρότητες είναι ανοχή στην ίδια τη μιζέρια.
Επειδή λοιπόν η “μαύρη” ζωή ορισμένων από το χθες θα είναι “μαύρη” και στο αύριο, γιατί πολύ απλά έχουν θέσει εαυτούς στο απυρόβλητο, αλλαγή πλεύσης δε θα κάνουν ποτέ. Έχουν μπει στη διαδικασία να απορρίπτουν κάθε άποψη που τους χαλά το... νουμεράκι, χωρίς να μπορούν να καταλάβουν ότι στην αληθινή δημοκρατία υπάρχει και ο διάλογος. Αυτός ο αληθινός διάλογος που μπορεί να κάνει το χάσμα να συρρικνώνεται και τη ζωή να γίνεται καλύτερη.
Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που αύριο θα στηθούν στην ίδια ουρά για καθετί που απέρριπταν στο παρελθόν, γιατί πολύ απλά η ζωή τους είναι σαν το δεδικασμένο.
Επειδή λοιπόν οι απόψεις αυτές είναι μια απλή αέναη επανάληψη μιζέριας, έχω να υπογραμμίσω ένα πράγμα... Κουράστηκα να τους ακούω! Παιδιά, ελπίδα, φως και λίγο χιούμορ ίσως θα σας βοηθήσει...
