Τελικά έχουμε χάσει την μπάλα. Ο καθένας βαφτίζεται ειδικός και από την άλλη ξεστομίζει ό,τι μπορεί να κάνει ντόρο, με τη διαφορά ότι χάνεται στον ουρανό όπως ένα εντυπωσιακό πυροτέχνημα. Φτάσαμε στο σημείο ποιος θα πει τη μεγαλύτερη “πατάτα” για λίγα λεπτά τηλεοπτικού αέρα. Αυτό όμως που με θυμώνει περισσότερο απ’ όλα είναι το πόσο πολύ έχουμε πλέον ταυτιστεί με τους αριθμούς. Μόνο που δεν είναι μόνο αριθμοί.
Όλοι που εκτιθέμεθα στον τηλεοπτικό αέρα πρέπει να είμαστε πολύ προσεκτικοί. Έχετε κατανοήσει ότι καθημερινά η χώρα μας θρηνεί κατά μέσο όρο 100 ανθρώπινες ζωές από τον κορωνοϊό;
Δηλαδή πολύ απλά εδώ και πολλές μέρες καθημερινά η χώρα βρίσκεται απέναντι σε μια τραγωδία. Είναι σαν να πέφτουν καθημερινά αεροπλάνα και να θρηνούμε ανθρώπινες ζωές.
Για σκέψου τι θα γινόταν στα ΜΜΕ μετά από ένα αεροπορικό δυστύχημα; Για μέρες, ζωντανές, ανθρώπινες ιστορίες, σενάρια και παρασκήνιο ευθυνών. Δηλαδή τι άλλο πρέπει να γίνει για να πειστούν ορισμένοι ότι καθημερινά βιώνουμε μια εθνική τραγωδία;
Ναι, αυτοί οι άνθρωποι που φεύγουν έχουν ο καθένας τη δική του ιστορία. Άνθρωποι που φεύγουν μόνοι, που δεν προλαβαίνουν να πουν και να ακούσουν έναν καλό λόγο από τα δικά τους πρόσωπα.
Τελικά, όλοι “σφυρίζουμε” αδιάφορα μέσα από τους διαδραστικούς πίνακες των αριθμών.
Ναι, καθημερινά στα νοσοκομεία ο θρήνος είναι ανείπωτος. Όμως τα μηνύματα είναι, λέει, συγκρατημένα αισιόδοξα.
Ρε, έχετε κατανοήσει τι συμβαίνει κι εσείς που αποφασίζετε, αλλά και οι αρνητές; Η ευθύνη είναι κοινή. Φτάσαμε στο δραματικό δεύτερο κύμα, γιατί μάλλον ο σχεδιασμός πήρε κάτω από τη βάση. Όλο αυτό λοιπόν γίνεται “λουκουμάκι” στα στόματα ορισμένων πολιτών, που εξακολουθούν να σφυρίζουν αδιάφορα. Λοιπόν, το 2020 είχαμε 100 νεκρούς από τη γρίπη, ενώ το ίδιο χρονικό διάστημα, από τον Απρίλιο μέχρι και σήμερα, πάνω από 3.200 είναι οι θάνατοι από κορωνοϊό. Λίγος σεβασμός, κύριοι των αποφάσεων, απέναντι σε αυτούς τους ανθρώπους και τις οικογένειές τους.
Από την άλλη, γινόμαστε και παρατηρητές δηλώσεων χωρίς αντίκρισμα. Χωρίς καμία επιστημονική εξήγηση, βασιζόμενη στα στοιχεία.
Λοιπόν, κύριοι και κυρίες, πριν από μερικές μέρες έγινε θέμα συζήτησης η δήλωση περί διασποράς του κορωνοϊού σε κάποιες περιοχές, ανάμεσά τους και η Κρήτη, λόγω του λιομαζώματος. Δηλαδή ευθύνονται αυτοί οι μερικοί χιλιάδες που παλεύουν για το μεροκάματο, για να εξασφαλίσουν το λάδι της χρόνιας και ένα μικρό βοήθημα.
Έχω την εξής απορία, μιας και οι αριθμοί έχουν την τιμητική τους: Αν λοιπόν ευθύνεται το λιομάζωμα, πόσο ευθύνονται οι αποφάσεις για άνοιγμα της χώρας το καλοκαίρι; Γιατί, αν δεν κάνω λάθος, στην Κρήτη, παρά την πτώση, ήρθαν πάνω από 1 εκατ. τουρίστες.
Απάντηση ξέρω ότι δε θα πάρω, όπως γνωρίζω ότι κάποιοι θα ενοχληθούν. Λοιπόν, από το να πετάμε “πυροτεχνήματα” εκεί στην Αθήνα, ας σεβαστούμε αυτούς που φεύγουν, γιατί κάποιοι κάτι μάλλον δεν έκαναν σωστά. Η σιωπή... είναι και σεβασμός!
