Άραγε πόσες φορές έχουμε αναρωτηθεί αν αυτό που ζούμε το τελευταίο διάστημα είναι πραγματικό ή όχι και ότι κάποια στιγμή θα ξυπνήσουμε από αυτό τον εφιάλτη;
Δεν είναι μόνο ο φόβος που έχει καταλάβει ολόκληρο τον κόσμο, αλλά και η αβεβαιότητα για το αύριο. Το σίγουρο είναι ότι ζούμε ιστορικές στιγμές που μετά από μερικά χρόνια θα αποτελούν ολόκληρα κεφάλαια για την ανθρωπότητα.
Αυτό όμως που σίγουρα κάνει την κατάσταση ακόμη πιο άσχημη είναι όλα αυτά τα παράλληλα γεγονότα που καταγράφονται τις τελευταίες μέρες στην καθημερινότητα της Κρήτης: από το μακελειό στα Ανώγεια, μέχρι τα θερμά επεισόδια στην ενδοχώρα αλλά και η αποφυλάκιση Σειραγάκη... Όλα αυτά μας θυμίζουν ότι μέχρι να γίνει κάτι επί της ουσίας πρέπει να μάθουμε να ζούμε και να διαχειριζόμαστε αυτά τα νέα δεδομένα.
Δηλαδή πόσο ακόμα τα όπλα θα ορίζουν την ζωή μας; Πόσο ακόμα ασήμαντες διαφορές θα βυθίζουν στο πένθος ολόκληρες κοινωνίες; Πόσο ακόμα θα ζούμε με τον φόβο αλλά και με “κακιά στιγμή” που μπορεί να μετατρέψει την καθημερινότητά μας σε μια πραγματική κόλαση;
Ευχόμαστε αυτή η παγκόσμια δοκιμασία να μας δώσει την ευκαιρία να επανακαθορίσουμε την ύπαρξή μας και να λάβουμε σοβαρά υπόψη μας όλα εκείνα που πρέπει να μπουν μια για πάντα στο χρονοντούλαπο της ιστορίας.
Αυτή τη στιγμή ολόκληρος ο πλανήτης προσπαθεί να διαχειριστεί έναν παγκόσμιο και παρατεταμένο συναγερμό. Όλα τα έθνη προσπαθούν να επαναφέρουν την... ύπαρξή τους στα επίπεδα προ κορωνοϊού. Αυτό όμως χρειάζεται υπομονή, ψυχραιμία και κυρίως αλληλεγγύη, μιας και “χρυσή συνταγή” για σίγουρο αποτέλεσμα δεν υπάρχει.
Η Κρήτη πάντα μας χαρίζει τα δώρα της. Πρέπει επιτέλους να εκτιμήσουμε αυτόν τον σπουδαίο τόπο που ακόμα και στην τωρινή εποχή μάς κράτησε όρθιους. Ας σταματήσουμε επιτέλους να την πυροβολούμε στο ψαχνό. Ας εκτιμήσουμε αυτό που μας χάρισε η ύπαρξή μας.
Μακριά από κάθε τοπικιστική λογική πρέπει να νιώθουμε τυχεροί που ζούμε πάνω σε αυτό το κομμάτι γης στην καρδιά της Μεσογείου και κυρίως να θωρακίσουμε τη φήμη αυτού του τόπου που πρέπει να απέχει πολύ από αυτή την αιματοβαμμένη λογική των όπλων.
Ζούμε πλέον σε μια άλλη διάσταση και όσο είναι καιρός ας βάλουμε όλοι πλάτη για να σώσουμε την ίδια την καθημερινότητά μας.
Μια και αυτό που μάθαμε με πολύ άγριο τρόπο... είναι ότι το αυτονόητο δεν είναι δεδομένο.
Ας σιγήσουμε επιτέλους μιας για πάντα τα όπλα και ας γίνει η φωνή του καθενός από εμάς μια δυνατή κραυγή που θα φέρει και τη λύση στα δύσκολα που ζούμε.
Με καθαρό μυαλό λοιπόν και κυρίως σεβασμό ήρθε η ώρα να αποδείξουμε ότι αυτός ο τόπος... είναι μαγικός!
