Φτάνει, φτάνει και πάλι φτάνει. Ναι, 60 οι νεκροί στους δρόμους της Κρήτης από τις αρχές του 2019 και έχουμε μπροστά και εορταστική περίοδο. Ναι, για όλους αυτούς που αποφασίζουν, το 60 είναι ένας αριθμός που θα προστεθεί στο σύνολο για τα τραγικά στατιστικά που θα παρουσιάζουν στα τηλεοπτικά πάνελ.
Άραγε υπάρχουν κάποιοι που πιστεύουν ότι έχουν έστω και μια ευθύνη ως φορείς για τη συγκεκριμένη αιματοχυσία; Δυστυχώς, δεν παραβλέπω την οδική μας συμπεριφορά, την κατανάλωση αλκοόλ, τη μη χρήση ζώνης ασφαλείας, την ομιλία στο κινητό και τόσα άλλα που οδηγούν απλά σε ένα... φέρετρο ή και σε πολλά φέρετρα.
Κύριες και κύριοι, 60 φέρετρα μπήκαν από τις αρχές του χρόνου σε αντίστοιχα σπίτια στην Κρήτη και δεν ανοίγει μύτη. Μα, γιατί να ανοίξει, όταν το 60 είναι ένας αριθμός, είναι μια ακόμα διαπίστωση μέχρι ο αριθμός γίνει 61, 62... 70 και κανείς δεν ξέρει μέχρι πού θα φτάσει. Βεβαίως με την αλλαγή του χρόνου αυτός ο αριθμός θα μηδενίσει, για να ξεκινήσει η νέα καταμέτρηση του εμφύλιου οδικού πολέμου.
Λες και κάθε νέο χρόνο οι νεκροί των προηγούμενων μπαίνουν στα συρτάρια των υπευθύνων, που ήδη άρχισαν να μετρούν από την αρχή. Κουράστηκα κι εγώ ως δημοσιογράφος να μεταφέρω στην τηλεόραση και στην εφημερίδα αυτούς τους αριθμούς. Άλλωστε, και για τους δημοσιογράφους κάθε τραγωδία είναι απλά ένα θέμα.
Όλοι έχουμε ευθύνη γι’ αυτήν την καταμέτρηση. Κάθε χρόνο όλοι μας ενώνουμε φωνές και αρχίζουμε να μετράμε, με τη διαφορά ότι όλοι μας ξεχνάμε κάποιες φορές ότι μιλάμε για ανθρώπου που δε θα επιστρέψουν ποτέ, μιλάμε για γονείς, αδέλφια, συγγενείς και φίλους, τα σπίτια των οποίων σκεπάστηκαν από ένα μαύρο πέπλο, που τους ενώνει όμως ένα τεράστιο “γιατί;”. Ένα “γιατί;” με μεγάλα γράμματα, που μέχρι και σήμερα κανείς δεν μπόρεσε να απαντήσει ή πολύ απλά δε θέλει να απαντήσει, και αυτό είναι πιο τραγικό. Βλέπω μια κινητικότητα στον φονικό κόμβο της Αγίας Πελαγίας. Ας σκεφτούμε όμως μετά από πόσους νεκρούς γίνεται αυτό... και βέβαια αν δεν ερχόταν και ένα ρεπορτάζ από την “ΚΡΗΤΗ TV” σε πολλές συνέχειες, ίσως να μη γινόταν ούτε αυτό.
Ας πάρουμε λοιπόν όλους αυτούς που αποφασίζουν διαχρονικά και ας τους βάλουμε για ένα 24ωρο σε ένα χαροκαμένο σπίτι, με μια μάνα που παρά τον πόνο της δε θα πάψει μέχρι να κλείσει τα μάτια της να ζητά τη δικαίωση, ίσως τότε να “τρέξουν” τις διαδικασίες. Ας κατανοήσουμε λοιπόν ότι το 60 δεν είναι ένας αριθμός. Είναι νεκροί άνθρωποι, που ισοδυναμούν με 60 οικογένειες, που ισοδυναμούν με 60 γειτονίες, που ισοδυναμούν με 60 τόπους και βεβαίως δε βάζουμε το χέρι μας στη φωτιά, μιας και μέχρι τη δημοσίευση ίσως εσείς που διαβάζετε τώρα αυτό το άρθρο να πρέπει το 60 να το αντικαταστήσετε με έναν άλλο αριθμός και αυτός σίγουρα δε θα είναι μικρότερος. Ναι, δυστυχώς, το 60 δεν είναι απλά ένας αριθμός!
