Όταν οι άνθρωποι χάνουν τις αξίες τους, όταν κοιτούν μόνο τον εαυτό τους βγάζοντας εύκολα συμπεράσματα, τότε μπορεί μια ολόκληρη κοινωνία να χάσει την μπάλα και πολύ απλά να βαδίσει σε μονοπάτια επικίνδυνα.
Είναι τελικά αυτή η αλλοτρίωση που οδηγεί τους εμμονικούς ανθρώπους σε σκοτεινές σκέψεις, που μόνο κακό κάνουν κυρίως στους ίδιους. Μάθαμε να ζούμε με τοξικούς ανθρώπους και δυστυχώς να ανεχόμαστε το δικό τους ακραίο ντελίριο κάθε φορά που θέλουν να πετύχουν κάτι. Το πιο τραγικό, βεβαίως, είναι ότι πάντα αυτοί οι άνθρωποι έχουν ένα στόχο, τον οποίο θεωρούν ότι αν δεν τον καταφέρουν δεν μπορεί να τον καταφέρει και κανένας άλλος.
Ζούμε στην εποχή της τοξικότητας και αυτό είναι γεγονός... Μόνο που όποιος καταφέρει να βάλει στην άκρη αυτά τα μυαλά, ίσως να κάνει και ένα επί της ουσίας βήμα για τη δική του ευτυχία. Είναι φορές που σκέφτομαι: Είναι δυνατόν σε αυτή την εποχή με τόσα πολλά προβλήματα να έχεις στην κοινωνία προσωπικότητες-κακέκτυπα που λειτουργούν με τη λογική του ίδιου του εγωκεντρισμού τους;
Σε λίγο καιρό σε αυτό τον τόπο θα αποφασίσουμε για τους τοπικούς μας άρχοντες, όμως θα έχει προηγηθεί η ανάπτυξη ενός διαλόγου. Ακούστε λοιπόν πόσο εύκολο είναι μια ολόκληρη κοινωνία να παρασυρθεί από αυτά τα εγωκεντρικά άτομα, που εδώ και μήνες έχουν βγάλει στο κουρμπέτι τούς ακολούθους τους και καταπατούν υβρίζοντας καθετί που δεν τους είναι αρεστό. Δυστυχώς, σε αυτό το παιχνίδι έχουν μπει και οι γνωστοί εκτιμητές των πάντων, που περιφέρονται από χώρο σε χώρο ψάχνοντας και καλά την είδηση.
Πώς μπορούν όμως αυτοί οι ίδιοι και οι ίδιοι να βγάλουν είδηση όταν ποτέ δεν το έκαναν στο παρελθόν; Κουράστηκα να συναντώ αυτά τα διαχρονικά “χαμογελαστά” πρόσωπα που με ύφος απαξίωσης διαστρεβλώνουν, διαπομπεύουν και συνάμα πετούν λάσπη, γιατί πολύ απλά αυτά έχουν μάθει στη “σχολή” που δε φοίτησαν ποτέ. Ας σκεφτούμε λοιπόν με σύνεση και ας πάρουμε τις σωστές αποφάσεις. Ας λειτουργήσουμε με τη λογική “για το καλό του τόπου” και ας γελάσουμε ξανά και ξανά με τους εκτιμητές τού τίποτα, που πολύ απλά κάνουν θόρυβο γιατί ποτέ δεν είχαν κάτι να πουν.
Το Μεγάλο Κάστρο δεν είναι και τόσο μεγάλο και δυστυχώς για τους ίδιους - ευτυχώς για τα κοινωνικό σύνολο - δεν μπορούν πια να κρυφτούν. “Καλό ταξίδι”, παιδιά της... πιάτσας, μόνο που και η πιάτσα σάς έχει καταλάβει...
