*Της Ρενάτας Γρυπάρη, εκπαιδεύτρια σκύλων
Η Παγκόσμια Ημέρα Αδεσπότων Ζώων καθιερώθηκε με πρωτοβουλία των ολλανδικών φιλοζωικών οργανώσεων το 2010 για την ευαισθητοποίηση της διεθνούς κοινότητας σχετικά με την τύχη των εκατομμυρίων αδέσποτων ζώων που διαβιούν υπό άθλιες συνθήκες στον πλανήτη μας.
Σήμερα όμως μαζί με τα αδέσποτα ζώα γιορτάζουμε και τη δική μας ανευθυνότητα...
Αυτά τα πλάσματα που ζουν ανάμεσά μας, αλλά κανείς δεν τα βλέπει... Που παλεύουν καθημερινά για λίγο φαγητό και νερό... Που κινδυνεύουν από αναρίθμητους κινδύνους... Που η ζωή τους απειλείται κάθε λεπτό...
Αυτά τα πλάσματα που έγιναν (ή γεννήθηκαν) αδέσποτα χωρίς να φταίνε.
Αυτές οι ψυχές που έχουν βιώσει την εγκατάλειψη, την πείνα, τη δίψα, τη βία, την κακοποίηση, την αδιαφορία, την κακία, την μοναξιά, το φόβο...
Αυτή είναι η καθημερινότητα ενός αδέσποτου ζώου σε όλα τα μήκη και τα πλάτη της Γης.
Πόσες φορές δεν έχουμε έρθει αντιμέτωποι με εικόνες ζώων που τριγυρνούν στους δρόμους, πολλά από τα οποία τραυματισμένα ή άρρωστα, πεινασμένα, κακοποιημένα, φοβισμένα, να κρύβονται ή να προσπαθούν όλη τη μέρα να εξασφαλίσουν λίγο φαγάκι;
Όπου και να ταξιδέψουμε, αυτές οι εικόνες μας ακολουθούν...
Δυστυχώς δεν μας έμαθε κανένας ότι η μεταχείριση των ζώων είναι ένα καθαρά ηθικό ζήτημα, που δεν έχει σχέση με το αν κάποιος είναι φιλόζωος ή όχι.
Είναι ηθική υποχρέωση του ανθρώπου να υπερασπίζεται τα δικαιώματά τους, ανεξάρτητα από τα φιλοζωικά του αισθήματα.
Κατά τον ίδιο τρόπο που είναι υποχρέωσή μας να βοηθήσουμε έναν συνάνθρωπο σε ανάγκη, χωρίς να σκεφτούμε εκείνη την στιγμή εάν είμαστε φιλάνθρωποι ή όχι!
Τα αδεσποτάκια είναι οι τετράποδοι γείτονές μας, που συναντάμε παντού. Και μάλιστα οι καλύτεροι γείτονες! Δεν κάνουν φασαρία, δεν μας ενοχλούν, δεν μας κουτσομπολεύουν, δεν μας κρίνουν...
Δεν μιλούν, αλλά μας κοιτούν με αυτό το βλέμμα που λέει πολλά: για την ζωή τους, για την μοίρα τους, για την δική μας ανεπάρκεια να τα προστατεύσουμε...
Η εικόνα των αδέσποτων στους δρόμους δεν είναι παρά η τραγική επιβεβαίωση της δικής μας ανευθυνότητας.
Υιοθετώ, δεν αγοράζω
Γι' αυτό, λοιπόν, δεν αγοράζουμε, αλλά υιοθετούμε...
Γιατί σίγουρα, κάπου εκεί έξω -ή μέσα σε ένα καταφύγιο- υπάρχει για όλους ο ΔΙΚΟΣ μας σκύλος, αυτός που μας ταιριάζει, που μας (υπερ)αγαπά, που μας κοιτάζει στα μάτια με λατρεία, που αγγίζει την ψυχή μας με έναν ιδιαίτερο τρόπο, που κανένας άλλος δεν μπορεί...
Είναι ο σκύλος που θέλει με κάθε τρόπο να μας πει "ευχαριστώ", που τον σώσαμε, τον φροντίσαμε, τον αγαπήσαμε!
Είναι ο σκύλος για τον οποίο είμαστε όλος του ο κόσμος...
Είναι ο σκύλος που ίσως χρειαστεί να παλέψει πολύ για να μας κερδίσει, αλλά στο τέλος θα τα καταφέρει...
Γιατί ΘΕΛΕΙ να μας κάνει να τον ΑΓΑΠΗΣΟΥΜΕ!
Είναι ο σκύλος που μας επέλεξε -χωρίς να μας γνωρίζει-, απλά επειδή είμαστε ΕΜΕΙΣ!
