Η αυτοεικόνα μας, η εσωτερική γνώμη που έχουμε για τον εαυτό μας είναι αντανάκλαση της γνώμης των άλλων. Όχι οποιωνδήποτε. Εκείνων που ως άτομα είναι σημαντικοί για μας. Οι γονείς μας είναι για εμάς πρώτοι «σημαντικοί άλλοι». Αυτοί μας στέλνουν την εικόνα που έχουν σχηματίσει για το άτομο μας και εμείς την παίρνουμε και την τοποθετούμε μέσα μας. Όταν είμαστε παιδιά και έφηβοι, η ανωριμότητα δεν μας βοηθά να σχολιάσουμε την εικόνα, να αναρωτηθούμε αν είναι σωστή ή όχι.
Την δεχόμαστε όπως ακριβώς μας στέλνεται. Ανάλογα με τις θετικές ή αρνητικές εικόνες που πλειοψηφούν, διαμορφώνεται η εσωτερική εικόνα του εαυτού μας.
Ως ενήλικοι πια εμείς οι ίδιοι ελάχιστα πράγματα μπορούμε να κάνουμε για να αλλάξουμε την αυτοεικόνα μας. Η λογική πολλές φορές αντιλαμβάνεται πως η αυτοεικόνα μας δεν ανταποκρίνεται στην πραγματικότητα, αλλά δεν μπορεί να κάνει τίποτα. Η εσωτερική γνώμη για τον εαυτό μας δεν έχει σχέση με τη λογική. Μόνο με το συναίσθημα και την ψυχή, γιατί από συναισθηματικά μηνύματα σχηματίσθηκε.
Πως μπορεί ο γονιός να βοηθήσει το παιδί
Κάθε γονιός, όσο είναι ζωντανός μπορεί να βοηθήσει το παιδί του να βελτιώσει την αυτοεικόνα του, όσο μεγάλο και αν είναι. Αρκεί ο γονιός να θελήσει να αλλάξει τακτική. Να εφαρμόσει τη μέθοδο της αποδοχής χωρίς να φοβάται μήπως το παιδί «το πάρει επάνω του» και αποκτήσει υπερβολική ιδέα για τον εαυτό του. Είναι πολύ σημαντικό να αποδεχθούμε το παιδί μας όπως είναι, με τα προτερήματα και τα ελαττώματα του, με τα πλεονεκτήματα και τα μειονεκτήματα της προσωπικότητας του. Ας ανοίξουμε τα μάτια της ψυχής μας και ας προσπαθήσουμε να «δούμε» καθαρά το παιδί μας. Τέλειο παιδί δεν υπάρχει. Η ατέλεια είναι μέσα στη φύση του ανθρώπου. Εμείς ξέρουμε καλύτερα από όλους τους άλλους το παιδί μας. Ας κάνουμε έναν κατάλογο με τα θετικά στοιχεία του και ας τον χρησιμοποιήσουμε ως βάση για το ξεκίνημα.
