Το «σωστό» παιδί είναι εργατικό και μελετηρό επειδή το ενθαρρύνουμε να δοκιμάσει τη χαρά της μάθησης και την αξιοποίηση του χρόνου του.
Αυτό προϋποθέτει μεγάλη προσπάθεια ελ μέρους των γονέων. Ο γονιός συμπαρίσταται και ενισχύει, δεν «διαβάζει» το παιδί ούτε το πιέζει να μελετήσει.
Η μελέτη και η απόδοση στα μαθήματα αποτελούν ευθύνη και αρμοδιότητα αποκλειστικά του παιδιού. Ο γονιός παίζει ρόλο ενισχυτικό και ενθαρρυντικό, δεν παίρνει αυτός στους δικούς του ώμους την ευθύνη του σχολείου και της μάθησης.
Η επιτυχία ή η αποτυχία στα μαθήματα αντανακλά αποκλειστικά στο παιδί και όχι στον γονέα. Αν το παιδί μου είναι καλός μαθητής δεν σημαίνει υποχρεωτικά ότι εγώ είμαι καλύτερος γονιός.
Το «σωστό» παιδί είναι πρόθυμο και συνεργάσιμο επειδή σεβόμαστε τη συνεισφορά του και εκτιμούμε το ότι μαθαίνει να συμμετέχει στις οικογενειακές δραστηριότητες. Μέσα σε αυτές ανήκουν και οι κάθε είδους δουλειές του σπιτιού. Όταν προβάλει αξιώσεις τις εξετάζουμε υπό το πρίσμα της λογικής και των δυνατοτήτων μας. Εφ όσον το κρίνουμε σωστό, τις ικανοποιούμε. Καπρίτσια, φωνές, διαμαρτυρίες, κλάματα, εκβιασμοί, δεν μπορούν να είναι μέθοδοι αποδεκτές από εμάς. Πόσες φορές έχει ο καθένας μας υποχωρήσει σε τέτοιες πρακτικές για να εξαγοράσει την ησυχία του! Και πόσο απίστευτα δύσκολο είναι να είσαι σταθερός στις απόψεις σου και τη συμπεριφορά σου!
Από το βιβλίο «Μαμά κόψε το κήρυγμα(κι εσύ μπαμπά επίσης)» Α΄τόμος, Θέλουμε "καλά" ή "σωστά" παιδιά; Εκδ. Καλέντης
