Αν αποκαλούμε ένα παιδί βλάκα, θα συμπεριφέρεται σαν βλάκας. Αν το αποκαλούμε «κλέφτη», θα αρχίσει να κλέβει συστηματικά. Αν του λέμε ότι είναι βρόμικος, ακατάστατος, τεμπέλης, τότε θα ακολουθήσει απαρέγκλιτα την ετικέτα που του κολλήσαμε. Ρίξτε μια ματιά γύρω σας, αρχίζοντας από τη δική σας οικογένεια. Υπάρχει κάποιος που του έχετε κολλήσει την «ετικέτα»; Κάποιος, για τον οποίο χρησιμοποιούμε κάθε τόσο μια φράση που σπάει κόκαλα; Τα ζώα μου αργά…. Ώσπου να σηκώσεις το ένα πόδι έχει βρομίσει το άλλο… βλήμα… βλίτο…αργοκίνητο καράβι…ζώον…ηλίθιε και λέξεις και φράσεις με παρόμοιο περιεχόμενο, που κάνουν τους ατυχείς αποδέκτες να αισθάνονται σκουπίδια. Και το χειρότερο: τους κατευθύνουν. Είναι σα να αποκτούν οι λέξεις μια μαγική ιδιότητα και σπρώχνουν το άτομο να φερθεί ακριβώς έτσι, για να δικαιώσει θα ΄λεγε κανείς, την εικόνα που έφτιαξαν για αυτό οι γύρω του και κυρίως οι γονείς του.
Γιατί κολλάμε στα παιδιά μας «ετικέτες» και γιατί χρησιμοποιούμε αυτούς τους ανεπίτρεπτους, αυτούς τους βαρείς χαρακτηρισμούς εις βάρος τους; Πάλι πρέπει να ανατρέξουμε στα παιδικά μας βιώματα και στις ξεχασμένες εμπειρίες μας. Αν ως παιδιά βιώσαμε αυτή την αίσθηση – να αισθάνεσαι σκουπίδι- τώρα που είμαστε ενήλικες προσπαθούμε να αισθανθούμε σπουδαίοι κάνοντας έναν άλλο, πιο αδύναμο από εμάς να αισθανθεί σκουπίδι! Γι΄αυτό, παρόμοιους χαρακτηρισμούς δεν υπάρχει περίπτωση να χρησιμοποιήσουμε κατά πρόσωπο σε εκείνους που θαυμάζουμε, φοβόμαστε ή έχουμε ανάγκη. Απέναντι στα παιδιά μας όμως, εφαρμόζουμε «το δίκαιο του ισχυρότερου», οπότε τα υποβιβάζουμε, τα ταπεινώνουμε, για να αισθανθούμε εμείς σπουδαίοι και ισχυροί.
Από το βιβλίο «Μαμά κόψε το κήρυγμα(κι εσύ μπαμπά επίσης)» Α΄τόμος, Ταπεινωτικοί χαρακτηρισμοί – Ετικέτες, Εκδ. Καλέντης
