Αν ο γονιός πεθάνει, τα παιδιά μόνο αν βιώσουν τον πόνο θα μπορέσουν να τον νικήσουν. Τα κλάματα, οι φωνές, τα μοιρολόγια, οι αγκαλιασμένοι συγγενείς, έχουν λόγο ύπαρξης. Βοηθούν τη θλίψη να αποκτήσει όνομα, να γίνει χειροπιαστή, για να μπορέσει στη συνέχεια ο άνθρωπος να την ξεπεράσει. Πάντα οι άνθρωποι αντιμετώπιζαν τραγωδίες στη ζωή τους, τις οποίες κατά κανόνα ξεπερνούσαν. Σήμερα προσπαθούμε να κάνουμε τη θλίψη αθόρυβη, να την κατευνάσουμε με ψυχοφάρμακα και να την ξεχάσουμε με ταξίδια. Δυστυχώς η πληγή δεν επουλώνεται, ξαναβγαίνει στην επιφάνεια με άλλες μορφές, πιο οδυνηρές. Μόνο οι παλιοί τρόποι αντιμετώπισης του θανάτου ήταν αποτελεσματικοί. Έκλαιγαν οι άνθρωποι, φώναζαν, θρηνούσαν, έκαναν τις καθιερωμένες τελετές και ύστερα από καιρό, κάποια στιγμή ο πόνος μαλάκωνε και σιγά σιγά η ζωή τραβούσε το δρόμο της.
Αν ο γονιός πεθάνει, σ΄ αυτή την περίοδο του πόνου το παιδί χρειάζεται βοήθεια από κάποιον ενήλικα: γονιό, συγγενή, φίλο, δάσκαλο ή επαγγελματία ψυχικής υγείας. Είναι απαραίτητο να μπορέσει να μιλήσει για να συναισθήματα του, να τα φέρει στην επιφάνεια, να τα φωτίσει, για να μπορέσει να τα αντιμετωπίσει και να μπει στη μακρόχρονη και οδυνηρή διαδικασία να τα ξεπεράσει. Οι πληγές από το θάνατο του γονιού δεν επουλώνονται εύκολα. Μέχρι να μαλακώσει ο πόνος περνά μεγάλο χρονικό διάστημα, οπωσδήποτε ένας χρόνος.Αυτό που φέρνει μεγαλύτερη οδύνη όταν χάσουμε το σύντροφο ή το γονιό είναι τα λόγια που δεν προφτάσαμε ή δεν μπορέσαμε να πούμε, οι φράσεις αγάπης που υπήρχαν στο μυαλό μας αλλά δεν έγιναν λόγια, οι εκμυστηρεύσεις που δεν εκφράστηκαν, η τρυφερότητα που έμεινε βαθιά κρυμμένη.
Από το βιβλίο «Μαμά κόψε το κήρυγμα(κι εσύ μπαμπά επίσης)» Α΄τόμος, Καλός γονιός ή σωστός γονιός; Εκδ. Καλέντης
