Ο σωστός γονιός δεν κάνει για κανέναν μονίμως, αυτά που μπορεί να κάνει μόνος του. Δεν ντύνει, δεν ταΐζει, δεν υπηρετεί μονίμως το παιδί που μπορεί να ντυθεί, να φάει και να εξυπηρετηθεί μόνο του. Πολλοί από εμάς, όμως φερόμαστε στα παιδιά μας σαν να είναι ανάπηρα, ανόητα ή νήπια που δεν μεγαλώνουν ποτέ! Αυτό εξυπηρετεί μια δική μας, μυστική ανάγκη να είμαστε απαραίτητοι και να μας χρειάζονται. Ρίξτε μια ματιά σε κάποιο σχολείο την ώρα που σχολάνε τα παιδιά και έρχονται οι γονείς να τα πάρουν. Θα δείτε παιδιά να έχουν απλωμένα άκαμπτα χέρια, σαν ξύλινα και να αγωνίζονται οι γονείς να τους φορέσουν τα μπουφάν!
Η δυσκολία με όλους τους υπερπροστατευτικούς γονείς έγκειται στο ότι είναι πολύ πιο εύκολο να κάνεις κάτι εσύ, παρά να το διδάξεις στο παιδί. Αυτού του είδους η διδασκαλία απαιτεί χρόνο, υπομονή, επανάληψη, εφευρετικότητα. Κι εμείς πάντα βιαζόμαστε. Έτσι έχουμε μεγάλα παιδιά που δεν ξέρουν να δέσουν τα κορδόνια τους. Που δεν μπορούν να κυκλοφορήσουν μόνα τους. Που φοβούνται το σκοτάδι. Και εμείς, οι γονείς, τρέχουμε από πίσω για να τα εξυπηρετήσουμε, να τα προστατέψουμε και συγχρόνως παρουσιάζουμε τον εαυτό μας ως μάρτυρα, ως θύμα: κοιτάξτε πόσες δουλειές έχω! Δεν με αφήνουν να πάρω ανάσα.
Από το βιβλίο «Μαμά κόψε το κήρυγμα(κι εσύ μπαμπά επίσης)» Α΄τόμος, Καλός γονιός ή σωστός γονιός; Εκδ. Καλέντης
