Το «καλό παιδί» είναι εσωτερικά αποθαρρημένο και φοβισμένο. Όλες του οι προσπάθειες έχουν σκοπό να εντυπωσιάσουν τους γύρω του με την καλοσύνη του και τη συνεργάσιμη στάση του: κοιτάξτε με τι καλός που είμαι!
Είναι ευγενής, διαλλακτικός και συνεργάσιμος, όχι για να κάνει τη ζωή του πιο εύκολη ή πιο ευχάριστη, αλλά για να αποδείξει την ανωτερότητα του.
Το «καλό παιδί» δεν συγκεντρώνει όλες της επιθυμητές από τους γονείς ιδιότητες. Επιλέγει όμως με αλάνθαστο κριτήριο τους τομείς εκείνους, στους οποίους μπορεί να διακριθεί.
Αν η θέση του άριστου μαθητή είναι ήδη κατειλημμένη, μπορεί να είναι το πιο πρόσχαρο και συνεργάσιμο παιδί στο σπίτι. Ίσως να είναι άριστος μαθητής και στο σπίτι να είναι τελείως ανεύθυνος. Με μεγάλη μαεστρία
κατορθώνει να αποφεύγει τους τομείς και τις καταστάσεις, όπου δεν μπορεί να διακριθεί και να έχει τον έπαινο και την αναγνώριση.
Πολλές φορές το «καλό παιδί» κάθε οικογένειας, όταν μεγαλώσει εξακολουθεί να παίζει το ρόλο του. Σηκώνει όλα τα βάρη της πατρικής του οικογένεια και κάνει όλες της εξυπηρετήσεις και τις αγγαρείες. Βαρυγκωμά, λέει ότι δεν τον αφήνουν σε ησυχία, αλλά εξακολουθεί. Τον τρέφει και τον παρηγορεί η αίσθηση ότι είναι απαραίτητος και «καλός».
Από το βιβλίο «Μαμά κόψε το κήρυγμα(κι εσύ μπαμπά επίσης)», Α΄ τόμος, Θέλουμε «καλά» ή «σωστά» παιδιά;
