Οι παιδικές αναμνήσεις κάθε ανθρώπου είναι πάντα σημαντικές. Ο ενήλικας που μιλά ξαναγίνεται παιδί και ξαναζεί συναισθηματικά αυτά που διηγείται. Γελά με τις ευτράπελες
αναμνήσεις, συχνά κλαίει, οργίζεται, αγανακτεί, ζηλεύει, εκφράζει παράπονα. Άλλων οι γονείς ζουν, άλλων έχουν πεθάνει. Και στις δύο περιπτώσεις συχνά υπάρχουν ανοιχτοί λογαριασμοί: ενήλικες που δεν έχουν κάνει ειρήνη με τους γονείς τους, ζωντανούς ή πεθαμένους.
Μια μεγάλη αλήθεια βγαίνει ως συμπέρασμα αυτών των αναμνήσεων: δεν μπορούμε να σβήσουμε το παρελθόν μας. Τα παιδικά και εφηβικά μας χρόνια είναι μέσα μας. Αποτελούν τα θεμέλια της προσωπικότητας και της συμπεριφοράς μας. Όταν συζητούν τα ενήλικα αδέρφια για τις παιδικές τους αναμνήσεις συχνά δεν συμφωνούν. Οι αναμνήσεις του καθενός για το ίδιο περιστατικό είναι διαφορετικές και συχνά αλληλοσυγκρουόμενες. Το ίδιο συμβαίνει και με τις αναμνήσεις για τη συμπεριφορά των γονέων. Έρχονται στην επιφάνεια αλήθειες που μας αφήνουν κατάπληκτους.
Καταπιεσμένη παιδική ζήλεια, αίσθημα αδικίας, βεβαιότητα ότι ο γονιός έχει προτίμηση σε ένα από τα αδέλφια, αντιπαλότητα, μεμψιμοιρίες παράπονα. Όλα, μη λεχθέντα. Γιατί αυτές οι συζητήσεις είναι δύσκολες, που κατά κανόνα οι οικογένειες τις αποφεύγουν γιατί διαισθάνονται ότι το έδαφος είναι ολισθηρό και η διαδικασία προκαλεί πόνο. Όταν όμως δοθεί ευκαιρία και γίνουν, συνήθως αποτελούν κάθαρση και βελτιώνουν τη συμπεριφορά ή αποκαθιστούν διαταραγμένες και δύσκολες σχέσεις.
Από το βιβλίο «Μαμά κόψε το κήρυγμα(κι εσύ μπαμπά επίσης)» Α΄τόμος, Η πατρική μας οικογένεια. Τα παιδικά μας χρόνια. Εκδ. Καλέντης