Οι πολιτικάντηδες αυτής της χώρας ανέκαθεν «φύονταν» στους κόλπους των παν/μιων και μυούνταν ήδη από τα κομματικά γεννοφάσκια τους στην τακτική της ρουσφετολογίας ,του «δούναι και λαβείν» ,θα σε …βοηθήσω (αρχικά με την εγγραφή σε ότι αφορά τους πρωτοετείς και πάει λέγοντας ) για να με…ψηφίσεις.
Τακτική την οποία καλλιεργούν καθ’ολη τη διάρκεια της φοιτητικής τους ζωής (ώστε να αποκτήσουν μια ισχυρή βάση για το level 2 της κομματικής τους ανέλιξης) ώστε εξοικειωμένοι πια να την εφαρμόσουν ανερυθρίαστα όταν θα έρθει η ώρα να δώσουν τη «μάχη» για μια παχυλώς αμειβόμενη θέση στο ελληνικό κοινοβούλιο. (Γι αυτό προσέξτε σε ποια ούφο θα χαρίσετε απλόχερα την επόμενη φορά αυτή τη δυνατότητα).
Είναι οι ίδιοι άνθρωποι οι οποίοι αντιμετωπίζουν τους συμπολίτες τους κυρίως προεκλογικά αλλά και μετεκλογικά (ιδίως εάν εκλεγούν) ως υποδεέστερα όντα χωρίς φυσικά να τους το λένε. Τους προδίδει όμως -για τους πιο παρατηρητικούς και υποψιασμένους- το ύφος τους…Αυτό ντε των χιλίων καρδιναλίων. Αυτό το ύφος «λύνω και δένω γόρδιους δεσμούς στο ένα μου πόδι σαν τον πελεκάνο της Μυκόνου και μάλιστα με το μικρό μου δαχτυλάκι» αλλά τελικά οι ίδιοι δεν είναι τίποτε άλλο πέρα από «φύκια» .Κι ας πλασάρονται επικοινωνιακά ως «μεταξωτές κορδέλες».
Οραματιστές της οκάς που δεν βλέπουν τίποτε άλλο πάρα μόνο τις προσωπικές τους φιλοδοξίες , αμνήμονες όπου τους συμφέρει και κυρίως σε ότι αφορά το αμαρτωλό παρελθόν είτε "συναγωνιστών" τους είτε εν συνόλω της παράταξης την οποία υπηρετούν τυφλά σαν άλλοι εγχώριοι "τζιχαντιστές" οι οποίοι παπαγαλίζουν και αναπαράγουν αφιλτράριστα τη "γραμμή" του εκάστοτε κόμματος. Αδιαμαρτύρητα και πειστικά.
Είναι οι ίδιοι άνθρωποι που διαλαλούν ότι οραματίζονται ένα καλύτερο μέλλον χωρίς όμως να έχουν αξιωθεί είτε οι ίδιοι είτε οι προγενέστεροι που με τόσο δέος «προσκυνούν» στις δημόσιες συναναστροφές τους να δημιουργήσουν ένα αξιοπρεπές παρόν. Κι όπως όλοι οι ανόητοι και οι φελλοί φυσικά δεν αισθάνονται ποτέ ανίσχυροι…Και ας αποτέλεσαν ίσως την έσχατη επιλογή για να κλείσει το ρημάδι το ψηφοδέλτιο εκείνοι επιμένουν να αυτοπροσδιορίζονταν ως οι …γκουρού της πολιτικής!
Είναι αυτές οι "κοψιές" που έλαβαν "βαριές" αποφάσεις την περίοδο της σκληρής ύφεσης , είναι αυτοί οι άνθρωποι οι οποίοι διαχρονικά για κάθε κρίσιμο ζήτημα της οικονομικής και κοινωνικής μας ζωής έβαλαν τη "σφραγίδα" τους, ψήφισαν μνημόνια χωρίς καν να τα διαβάσουν και χίλια δυο άλλα.
Οι προκλήσεις όμως δεν είναι μόνο οικονομικές και δεν αφορούν πάντα την τσέπη μας. Άλλωστε έχουμε μάθει και στα πολλά και στα λίγα. Όταν όμως πρόκειται για εθνικές προκλήσεις….ότι "σπείραμε θα θερίσουμε". Διότι έχω την εντύπωση πως σύσσωμο το εγχώριο πολιτικό σύστημα έχει εφησυχάσει στην zen ρουτίνα του. Μία σοβαρή συζήτηση για το πως μπορούμε να ανασχέσουμε την ολοένα και πιο επιθετική Τουρκία δεν έχουμε ακούσει…Θεωρίες, θεωρίες, θεωρίες. Και πολιτικο-κομματικά «παπαγαλίσματα» που παραπέμπουν σε μηρυκαστικά.
Όχι δεν βλέπω το ποτήρι μισοάδειο απλώς δεν είμαι αιθεροβάμων.
