Διακοπές τέλος και επιστροφή στη… βάση. H επάνοδος στον… «πάγκο» στον οποίο επιστρέφουμε μοιραία όλοι οι «κατεργάρηδες» περιορίζεται κατά κανόνα –αρχικά- στη φυσική μας παρουσία. Διότι κατά τ άλλα το μυαλό έχει ξεχαστεί κάπου ανάμεσα σε χρυσαφένιες αμμουδιές ή καταπράσινες βουνοκορφές ,πολύχρωμα-ζεστά ηλιοβασιλέματα ή υπέροχα γαλήνιες ανατολές, δροσερά βράδια σε φασαριόζικα μπαλκόνια με φίλους ,καρπούζι, γέλια και τραγούδια ή σε κάποιον ειδυλλιακό προορισμό. 
Σε ότι αφορά την περίπτωση μου –νοερά- βρίσκομαι ακόμη στη Βουδαπέστη, το πιο πρόσφατο ταξίδι που μου πήρε τα μυαλά. Η επιβλητική χάρη της πρωτεύουσας της Ουγγαρίας ξεδιπλώνεται κατά μήκος του Δούναβη και γέμισε τα μάτια και το μυαλό μας με εικόνες ιδιαίτερης ομορφιάς. Μια ανεπιτήδευτη γοητεία που σε κερδίζει σχεδόν από το πρώτο λεπτό με μια έξαψη χαράς και ενθουσιασμού –σχεδόν παιδικού- να κατακλύζει κάθε κύτταρο μας.
«Να γυρίζεις τη γης, που γράφει και ο Καζαντζάκης , να βλέπεις - να βλέπεις- και να μην χορταίνεις- καινούργια χώματα και θάλασσες και ανθρώπους και ιδέες ,και να τα βλέπεις όλα για πρώτη φορά ,να τα βλέπεις όλα σα για τελευταία φορά ,με μακρόσερτη ματιά,κι έπειτα να σφλανάς τα βλέφαρα και να νιώθεις τα πλούτη να κατασταλάζουν μέσα σου ήσυχα,τρικυμιστά, όπως θέλουν, ωσότου να τα περάσει από την ψιλή κρισάρα του ο καιρός, να κατασταλάξει το ξαθέρι απ’ όλες τις χαρές και τις πίκρες σου – τούτη η αλχημεία της καρδιάς, είναι, θαρρώ μια μεγάλη, αντάξια του ανθρώπου ηδονή»….
Το καλοκαίρι , τα ταξίδια …βάλσαμο στην ψυχή μας. Έστω κι αν αυτό για εμάς είχε διάρκεια μόλις λίγων ημερών. Λίγες αλλά πολύτιμες. Επιστρέφοντας σε …γνώριμα τοπία , με γνώριμα προβλήματα και δυσκολίες …όσο κι αν έψαξα το κουμπί με την ένδειξη restart δεν το βρήκα.
«Στον πάγκο σου κατεργάρη» η φωνή της λογικής αντηχεί στο μυαλό μου και με επαναφέρει στην τάξη και τις υποχρεώσεις … «Ανάσα» και επιστροφή στην καθημερινότητα. Πάντως είμαι σχετικά καλά και ευγνώμων. Το ίδιο επιθυμώ και δι υμάς.
