Μένουμε Σπίτι. Σε μια καθημερινότητα αλλαγμένη. Η ζωή από άλλο.. κάδρο.
Κι αν κάποτε λέγαμε, Σπίτι μου Σπιτάκι μου. . Πόσο πιο δύσκολο είναι άραγε αυτό το μοντέλο για κάποιους από εμάς;
Δες το αλλιώς. Ακόμη και αν δε ''θέλεις'' καλείσαι να το ''δεις'' αλλιώς. Σε ένα δυτικότροπο περιβάλλον όπου η διασκέδαση, ''το έξω'' συνιστούσε διέξοδο και συχνά βασικό πνεύμονα αναζωογόνησης και εκτόνωσης. η επιβεβλημένη παραμονή και περιορισμός στο σπίτι ''διαρρηγνύει τα ιμάτιά μας'' .
Περιορισμός- Λέξη που βρίθει και ετυμολογικά στέρησης, απαγόρευσης, αναστολής. Μιας δράσης περιοριστικής, που γεννά μοιραία ''απεριόριστη'' αντίδραση.
Κι αν με τις λέξεις (ακόμη) επιτρέπεται να παίζουμε ''ελεύθερα'' ... με τις πράξεις μας αναντίρρητα δεν ισχύει ανάλογη ελευθερία. Ιδίως όταν αυτές θέτουν σε κίνδυνο την υγεία - όχι μόνο τη δική μας- κυρίως την υγεία των άλλων.
Των ευάλωτων άλλων. Των ευπαθών και τρωτών τόσο ηλικιακά όσο και εξαιτίας συννοσηροτήτων τις οποίες πιθανώς φέρουν.
Φέρουμε λοιπόν ευθύνη όλοι μας για το τι επιλέγουμε να κάνουμε.
Κι αν αυτό που καλούμαστε να κάνουμε, είμαι το να Μένουμε Σπίτι .. τότε ας συμμορφωθούμε σε αυτόν τον περιορισμό. Ο περιορισμός στις συνήθειες (με την έννοια της ελάττωσης), πόσο μάλλον ο ''σε συγκεκριμένα τετραγωνικά'' περιορισμός, από τη φύση του μας δημιουργεί εντικτώδη άρνηση. Η άρνηση όμως αυτή αίρεται τη στιγμή που η λογική κρούει κώδωνες σημαντικότητας και ευθύνης εξαιτίας του κλυδωνισμού της ΥΓΕΙΑΣ.
Του υπέρτατου αγαθού της ΥΓΕΙΑΣ. Της Δημόσιας ΥΓΕΙΑΣ.
Συνηθίζεται άραγε το μέσα; Το κυριολεκτικά ''Μένουμε μέσα'' ; Το ''πεπερασμένο σε χώρο'' μέσα. Γιατί και μεταφορικά ..το ''μέσα'' εν προκειμένου είναι ''μέσα στα πράγματα'' , ''μέσα στην πραγματικότητα'', τη νέα πραγματικότητα όπως αυτή έχει διαμορφωθεί.. προσωρινά.
Και ποιος γνωρίζει ή τελικά ορίζει το ''προσωρινά'', το πεπερασμένο σε χρόνο ''μέσα'' αυτή τη φορά; Εχουμε και θα έχουμε - ποιος ξέρει μέχρι πότε- άφθονο χρόνο να το ''τρίψουμε'' στο μυαλό μας. Κάποια πράγματα προφανώς δεν είναι στο χέρι μας.
Κι αν κάποιοι ''τρίβουν τα χέρια τους'' με την κατάσταση αυτή σε παγκόσμιο επίπεδο , είναι μια εικόνα που -ειδικά αυτή τη στιγμή- εύχομαι να είναι απλά
υπόθεση σε ένα σενάριο επιστημονικής φαντασίας.Κι όχι σενάριο σε μια από τις πολλές θεωρίες συνωμοσίας , που κάποιοι φροντίζουν να διαδίδουν και να κυκλοφορούν.
Νίπτουμε τα χείρας μας.. αυτή τη φορά κυριολεκτικά και μάλιστα πολύ σχολαστικά. Και κυρίως δεν κυκλοφορούμε. Ετσι φροντίζουμε να προφυλαχθούμε και να μη μεταδώσουμε πιθανώς τον ιό σε άλλους.
Προσέχουμε όμως όχι μόνο να μη μεταδώσουμε τον ιό, προσέχουμε και να μη διαδώσουμε ψευδείς ειδήσεις από ανέγκριτες πηγές.
Γιατί όσο σοβαρή είναι η εξάπλωση του ιού άλλο τόσο σοβαρή μπορεί να γίνει και η εξάπλωση των fake news και τότε να μιλάμε ... για τη διασπορά του παν-ι(κ)ού !!
Γιατί κάποια '' παραμύθια'' ξεκινάνε με το ''Ητανε μια φορά κι έναν καιρό.. Ο ΙΟΣ και ο ΠΑΝΙ (Κ) ΟΣ '' αλλά δεν κλείνουν με το ''Ζήσανε αυτοί καλά και εμείς καλύτερα'' .
Κι όταν όλο αυτό περάσει και όλοι βγούμε διαφορετικοί, τότε άραγε θα θυμίζει '' Ιστορίες για . .Ιούς'' ή μήπως ''Ιστορίες για Αγρίους'' ;
Το μόνο σίγουρο είναι ότι γράφεται Ιστορία και στο τέλος όλοι θα κριθούμε. Ολοι.
Δημοσιογράφοι, πολιτικοί, γιατροί, επιστήμονες, αναλυτές, όσοι εκφέρουν (δημόσιο) λόγο, όσοι λαμβάνουν αποφάσεις, όσοι τις εφαρμόζουν, όσοι δε συμμορφώνονται.. ΟΛΟΙ.
Γι' αυτό ΠΡΟΣΟΧΗ.
