Μάσκες εδώ, μάσκες εκεί, μάσκες παραπέρα και όλα -μα όλα- πάνε λάθος. Η νοοτροπία του Έλληνα (δε μιλάω για άλλους λαούς γιατί δεν τους έχω ζήσει) είναι για γέλια και για κλάματα. Η μάσκα στο πιγούνι και όλα καλά… Έτσι; Εξάλλου αν δεις από μακριά αστυνομικό, την ανεβάζεις και όλα «μέλι γάλα». Όμως όταν δεις τον γνωστό σου που κάθεται στην καφετέρια, κατεβάζεις τη μάσκα, τον φιλάς σταυρωτά και συνεχίζεις το δρόμο σου.
Φυσικά ας μην συζητήσουμε για το συνωστισμό που επικρατεί στους δρόμους και τις πλατείες.
Αλήθεια, την εικόνα στις 12 τα μεσάνυχτα από το κέντρο του Ηρακλείου την έχετε δει; Ακόμη κι αν δε θέλεις να κάτσεις σε κάποια πλατεία με τους φίλους σου, αλλά θέλεις να επιστρέψεις σπίτι, αναγκαστικά θα περάσεις από τους κεντρικούς δρόμους του κέντρου. Όλοι οι θαμώνες των μαγαζιών φεύγουν την ίδια ώρα από τα καταστήματα με αποτέλεσμα είτε είσαι στα Λιοντάρια είτε στη Δικαιοσύνης είτε στη Δαιδάλου, να περάσεις ανάμεσα από πολλούς ανθρώπους και χωρίς κάποια ουσιαστική απόσταση γιατί έτσι έχουν τα πράγματα. Γιατί δεν υπάρχει άλλος χώρος. Γιατί όλοι φεύγουν προς τις ίδιες κατευθύνσεις. Κάποιοι φορώντας τη μάσκα τους κανονικά, άλλοι φορώντας της στο πιγούνι, ενώ υπάρχουν και αυτοί που… δεν ασχολούνται μωρέ με αυτά τα πράγματα.
Δεν είμαι εδώ για να κρίνω τα μέτρα, αλλά για να επισημάνω τι συμβαίνει στον κόσμο μέσα στον οποίο ζω. Έναν κόσμο χωρίς κάποια λογική. Που ο μέσος άνθρωπος σκέφτεται πώς θα προστατευτεί από το πρόστιμο και όχι από τον κορωνοϊό. Γιατί τα 150 ευρώ «τσούζουν».
Κάπου εδώ θα… τολμήσω να γράψω ότι είναι δικαίωμά σου να πιστεύεις ή όχι στην ύπαρξη του κορωνοϊού. Δεν έχεις όμως κανένα δικαίωμα να θέσεις σε κίνδυνο τη ζωή κάποιου άλλου. Γιατί αυτός από τον οποίο θα περάσεις δίπλα, ίσως να πιστεύει στον κορωνοϊό. Ίσως να φοβάται. Ίσως να σκέφτεται τον πατέρα του που έχει στο σπίτι και ο οποίος έχει ένα σορό προβλήματα υγείας. Κι εσύ -σοβαρά τώρα- αδιαφορείς; Δε σε νοιάζει για τον εαυτό σου και για τους δικούς σου; Ενδιαφέρσου για τον διπλανό σου… Είναι κι αυτό πολύ σημαντικό!
