Θέλουμε παιδεία, αλλά, όταν χρειαστεί να κάνουμε κάτι εμείς οι ίδιοι, συνηθίζουμε να ξεστομίζουμε... «έλα μωρέ, πώς κάνεις έτσι, μία φορά το έκανα».
Μία φορά πέταξες τα σκουπίδια σου στον δρόμο επειδή δεν έβρισκες κοντά κάποιον κάδο και φυσικά βαριόσουν να κρατάς δύο χαρτάκια στο χέρι. Απλά αυτή η «μία φορά» που επικαλείσαι είναι εκείνη η φορά που στο άλλο χέρι κρατούσες το 10χρονο παιδί σου, και όταν σε είδε να πετάς στον δρόμο τα σκουπίδια σου, εκείνο έκανε ακριβώς το ίδιο, με τον ίδιο τρόπο. Και στο μέλλον θα το ξανακάνει, γιατί μαθαίνει από εσένα σ’ αυτή την ηλικία ότι δεν «τρέχει κάστανο» αν μια στο τόσο κάνει πιο... βρόμικο το περιβάλλον στο οποίο ζούμε όλοι. Και θα το «διδάξει» μετέπειτα στα παιδιά του, στα εγγόνια του...
Είσαι και εσύ που βρίζεις τον οδηγό μπροστά, διότι δεν έβγαλε φλας για να στρίψει δεξιά, τον «στολίζεις» κανονικότατα λέγοντας πόσο Ελληνάρας είναι, και στη συνέχεια με μια απλή κίνησή σου πετάς από το παράθυρο του οχήματός σου το τσιγάρο που μόλις τέλειωσες. Και αυτό μία φορά το έκανες... σήμερα! Γιατί προχθές, εκεί που έτρεχες στην εθνική ακούγοντας τέρμα μουσική, καπνίζοντας και πίνοντας καφέ όταν είχες άδειο χέρι, το τσιγάρο πάλι το πέταξες. Και στο πίσω κάθισμα μπορεί να καθόταν ένα μικρό παιδί, το οποίο άνοιξε επίσης το παράθυρο και πέταξε το χαρτάκι από την τσίχλα του. Του έκανες κάποια παρατήρηση;
Δε θέλω όμως να ξεχάσω και τον αντικαπνιστικό νόμο. Που σταμάτησες να βγαίνεις για ποτό γιατί δε γουστάρεις να βγαίνεις έξω στο κρύο για να καπνίσεις. Ωστόσο, αν ο ιδιοκτήτης του μαγαζιού είναι γνωστός σου, θα πας και με θράσος θα κάνεις την πρώτη τζούρα. Και ο ιδιοκτήτης θα σε αφήσει γιατί είσαι φίλος. Και επίτρεψέ μου... Μετά αναρωτιόμαστε τον λόγο για τον οποίο πάμε κατά διαόλου.
Έχεις συνηθίσει να λες ότι είσαι Έλληνας, ότι τώρα είσαι στην Ελλάδα όπου εδώ... όλα επιτρέπονται. Αλλά... όταν πας στο εξωτερικό, και έξω από το μαγαζί θα βγεις για να καπνίσεις και τα σκουπίδια θα τα κρατάς μισή ώρα μέχρι να βρεις κάδο, και τη ζώνη ασφαλείας θα βάλεις στο αυτοκίνητο... Διότι, όπως επίσης λες, «ε, δεν είμαστε στην Ελλάδα τώρα».
Άσε με λοιπόν να σε ρωτήσω: Τι σε εμποδίζει από το να εφαρμόσεις κάποιους νόμους και κανόνες στη χώρα σου; Ποιος σου είπε ότι είναι αποδεκτό να πετάς «μια στο τόσο» τα σκουπίδια στον δρόμο ή ότι εγώ θέλω να με... πεθαίνεις με τον καπνό σου στο κλαμπ την ώρα που κάποιοι προσπαθούν με νύχια και με δόντια να εφαρμόσουν έναν αντικαπνιστικό νόμο; Τι σε κάνει, τέλος πάντων, να πιστεύεις ότι είμαστε όλοι εντάξει με το να καταπίνουμε ό,τι μας ενοχλεί στον επαγγελματικό, προσωπικό και οποιονδήποτε άλλο τομέα της ζωής μας;
Εσύ σαν εργοδότης θα δώσεις 500 ευρώ στον 20άρη που σου βγάζει δουλειά για δέκα έμπειρους. Αλλά αν κάποιος... τολμήσει να δώσει στον 20άρη γιο σου 500 ευρώ (όση δουλειά κι αν βγάζει), θα φροντίσεις να... παρέμβεις με τον δικό σου τρόπο.
Και σαν κατακλείδα, ξέρεις τι άλλο; Κάθεσαι και αναρωτιέσαι γιατί οι νέοι άνθρωποι ψάχνουν μια καλύτερη τύχη σε χώρες εκτός Ελλάδας, αντί να κάθονται εδώ πέρα, να παίρνουν πτυχία και να παρακαλούν για 50 ευρώ παραπάνω προκειμένου να πληρώσουν το νοίκι. Ψάχνουν κάτι καλύτερο στο εξωτερικό, κι ας είναι τα πρώτα χρόνια τους δύσκολα.
Τουλάχιστον δε βάζουν σε... κορνίζα τα όνειρά τους.
