Ο αντιστράτηγος ε.α και εκτελεστικός διευθυντής του Παρατηρητηρίου Ευρωμεσογειακής Ασφάλειας και Συνεργασίας , Κωνσταντίνος Λουκόπουλος , λίγες ώρες μετά τον εκ νέου θρίαμβο του Ερντογάν στις Προεδρικές εκλογές της Τουρκίας, αναλύει στο ραδιοφωνικό σταθμό 98.4 βασικούς άξονες , της τουρκικής εξωτερικής πολιτικής στην νέα εποχή Ερντογάν . Ταυτόχρονα προσεγγίζει το πώς αυτή η περίοδος θα διαμορφώσει το πεδίο και των Ελληνοτουρκικών σχέσεων αλλά και το Κυπριακό. Όπως λέει, στην λεγόμενη Δύση οι περισσότεροι δημοσιογράφοι και αναλυτές δεν μπόρεσαν να προσδιορίσουν και να αναλύσουν τα δομικά χαρακτηριστικά του τουρκικού λαού, τις μείζονες αλλαγές που συντελέστηκαν στην Τουρκία επί Ερντογάν, στην διαμόρφωση συγκεκριμένης πολιτικής – στρατηγικής κουλτούρας και φυσικά στον ίδιο τον «ερντογανισμό» και προσδοκούσαν πολιτική αλλαγή με στροφή της εξωτερικής πολιτικής της Άγκυρας προς την Δύση. Τώρα το ερώτημα που τίθεται είναι το πως θα εξελιχθεί η τουρκική εξωτερική πολιτική μετά την επανεκλογή του Ερντογάν που τον καθιστά ακόμα πιο ισχυρό στο εσωτερικό της Τουρκίας και αναντίρρητα ενισχύει σημαντικά την θέση αυτού και της Τουρκίας στο διεθνές σύστημα.
Ο Πρόεδρος της Τουρκίας δεν είναι ανορθολογικός παίκτης και τόσο αυτός όσο και η ομάδα που τον περιβάλει ανεξαρτήτως της αντιαμερικανικής και αντιδυτικής εν γένει ρητορικής γνωρίζουν πολύ καλά ότι χρειάζονται την Δύση ιδιαίτερα στο θέμα της οικονομικής βοήθειας για να σταθεροποιήσει την τουρκική οικονομία. Οι περιοδικές ενισχύσεις των συναλλαγματικών αποθεμάτων της λίρας από ΗΑΕ, Σαουδική Αραβία, Κατάρ, Αζερμπαϊτζάν κλπ. δεν είναι λύση. Χωρίς να αλλάξει την εξωτερική του πολιτική πιστεύουμε ότι σταδιακά θα μετριάσει το αψύ ύφος του «Κατσίμπασαλη»! *
Στην Ουάσιγκτον μπορεί να είναι δυσαρεστημένοι με τον Ερντογάν αλλά φαίνεται ότι έχουν διαμορφώσει ένα modus operandi μαζί του. Η Αμερικανική Γραφειοκρατία που εμπλέκεται στα θέματα εξωτερικής πολιτικής και στρατηγικής ασφάλειας είναι βέβαιο ότι θα είχε λιγότερες «έγνοιες» αν εκλεγόταν ο Κιλιτζάρογλου με έναν ΥΠΕΞ σαν τον Αχμέτ Νταβούτογλου. Για την Ουάσιγκτον ο Ερντογάν μπορεί να μην είναι ο ιδανικός σύμμαχος, αλλά έχει βρει το πλαίσιο συνεργασίας μαζί του και ας το έχουμε υπόψη μας αυτό στην Ελλάδα διότι πολύ πιθανώς να πιέσει την χώρας μας «να δείξει κατανόηση» για χάρη της σταθερότητας στην περιοχή.
Σε ότι αφορά στο ΝΑΤΟ, με την ανοχή κάποιων «Στόλτενμπεργκ», η Τουρκία θα συνεχίσει να το χρησιμοποιεί για να προωθεί τα συμφέροντα της όπως άλλωστε πράττει διαρκώς χωρίς όμως να φθάνει ποτέ σε συνολική κρίση. Σχετικά με το συνεχιζόμενο μπλοκάρισμα της ένταξης της Σουηδίας εκτιμούμε ότι αφού έχει ήδη κερδίσει πολλά θα συνεχίσει επ’ ολίγον το γνωστό της παζάρι και ίσως μέχρι την προσεχή Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ τον Ιούλιο στο Βίλνιους θα συναινέσει παρουσιάζοντας εαυτόν ότι λύνει ένα πρόβλημα που η ίδια όμως έχει δημιουργήσει. Παράλληλα στο εσωτερικό ο Ερντογάν θα αναγγείλει μία υπερήφανη νίκη απέναντι στην αλαζονική Ευρώπη και Αμερική διεγείροντας τον εγγενή αντιδυτικισμό της τουρκικής κοινωνίας. Κάτι που εκτιμάται ότι θα ξεκλειδώσει και το μεγάλο πρόγραμμα των F16.
Στην πλαδαρή και άνευρη ΕΕ αλλά και σε κάποιες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες που κάνουν «μεγάλες μπίζνες» με την Άγκυρα αλλά και κάποιους κύκλους στην Ελλάδα που οραματίζονται … «Ελσίνκια» και επιδιώκουν βελτίωση των σχέσεων Ευρώπης –Τουρκίας μέσω… «ευρωπαϊκής προοπτικής» παραφράζοντας την γνωστή φράση του Ταλευράνδου θα λέγαμε «δεν έμαθαν τίποτα, δεν κατάλαβαν τίποτα»! Θα πρέπει να γίνει αντιληπτό ότι ο Ερντογάν ουδόλως ενδιαφέρεται για κάτι τέτοιο. Χρησιμοποίησε την λεγόμενη ευρωπαϊκή πορεία όσο χρειαζόταν στην αρχή της εξουσίας τους για να ξεδοντιάσει το μετακεμαλικό κατεστημένο. Και θα συνεχίσει να χρησιμοποιεί επιδέξια την ΕΕ για να προωθεί τα τουρκικά εθνικά συμφέροντα με μοχλό τόσο την πολύ μεγάλη γεωστρατηγική αξία της Τουρκία όσο και τις ιδιαίτερες σχέσεις που έχει με κάποιες χώρες όπως η Γερμανία, η Ιταλία και η Ισπανία.
