Ο καθηγητής στο Τμήμα Πολιτικής Επιστήμης στο Πάντειο , άλλοτε Πρόεδρος στη Διεθνή Ομοσπονδία για τα δικαιώματα του Ανθρώπου, Δημήτρης Χριστόπουλος, μιλώντας στο ράδιο 98.4 , με αφορμή τα φαινόμενα έντασης , βίας, αστυνομικού αυταρχισμού και συγκρούσεων , επεσήμανε την ανάγκη αποδραματοποίησης από λέξεις με νοήματα που έχουν άλλη βαρύτητα, όπως «ο πόλεμος» , μιλώντας από την Πανδημία μέχρι την κοινωνική ένταση και τις αντιδράσεις.
Είναι από την άλλη εμφανές είπε, ότι ζούμε συνθήκες πόλωσης με το πολιτικό σύστημα παγιδευμένο σε πολωτική φρασεολογία. Η κυβέρνηση μπρος στις ρωγμές από την ανυπαρξία ορθής διαχείρισης της πανδημίας που οδηγεί πλέον σε άρση εμπιστοσύνης από την κοινωνία στο θέμα, επιλέγει συνειδητά ή όχι, την αλλαγή ατζέντας με μέτρα αυταρχισμού, εργαλειοποίησης των αισθημάτων ασφάλειας των πολιτών και καταστολής. Σε αυτή την πρόκληση φαίνεται ότι ένα τμήμα και της αντιπολίτευσης , παγιδεύεται σε συνθηματολογία πόλωσης, αντί να καταδείξει τις ευθύνες και ανεπάρκειες στις καταστάσεις που ζει σήμερα η κοινωνία με φόντο την υγειονομική κρίση
Επιχειρησιακά και επικοινωνιακά, η κυβέρνηση εξαντλήθηκε. Θύμα των μεγάλων δυσκολιών στις οποίες ούτως ή άλλως σκόνταψε όλη η Ευρώπη, αλλά επιπλέον υπόλογος της δικής της έπαρσης και ιδεοληψίας, προσπάθησε να μπαλώσει τις τεράστιες τρύπες δίνοντας λεφτά στα φιλικά μέσα ενημέρωσης με την πρωτοφανή για τα δεδομένα μιας πλουραλιστικής δημοκρατίας «λίστα Πέτσα». Όταν, για παράδειγμα, έγιναν δύο φάουλ που σχετίζονταν άμεσα με τον ίδιο τον πρωθυπουργό, οι τηλεοράσεις το ξεπέρασαν με συνοπτικές διαδικασίες. Τα μεγαλύτερα ευρωπαϊκά έντυπα του έδωσαν τη σημασία που του έπρεπε. Την ίδια στιγμή, οι περιορισμοί των δικαιωμάτων των πολιτών με αιτία την πανδημία φαίνεται να αποκτούν ενδημικά χαρακτηριστικά.
Η αντικειμενική αποτυχία στη διαχείριση της πανδημίας από επιχειρησιακής πλευράς, κακοφορμίζει σπέρνοντας την ανασφάλεια. Και η ανασφάλεια σπέρνει τον πανικό. Λογικό είναι.
Είναι πολύ πιθανόν είπε ο κ. Χριστόπουλος, να δούμε μία αυταρχική στροφή κρατών, και αυτό είναι το βαθύτερο θέμα για την επόμενη μέρα, όπως η Ελλάδα (και όχι μόνο, η Γαλλία είναι άλλο παράδειγμα) σε συνδυασμό με την ακροδεξιά εδραίωση στην Κεντρική Ευρώπη. Ο εκφασισμός είναι «μια διαδικασία χωρίς υποκείμενο». Η Ελλάδα, λοιπόν, δεν έχει γίνει Ουγγαρία. Είναι όμως στο «σωστό» δρόμο. Αν δεν αλλάξει κάτι στη ρότα της, αυτό που μέχρι πριν δύο χρόνια φαινόταν αλλόκοτο και ξένο, δεν φαίνεται πλέον εκτός προγράμματος.
