Ο αρθρογράφος και αναλυτής διεθνών γεγονότων , Πέτρος Παπακωνσταντίνου , μιλώντας στον 98.4 , εξήγησε γιατί η προοδευτικές ΗΠΑ αλλά και ο προοδευτικός κόσμος έχει κάθε λόγο να χαίρεται με την αποφόρτιση που προκαλεί η ήττα Τράμπ , σε έναν κόσμο που ο ίδιος και το κίνημα που δημιούργησε συμπεριφέρθηκε με πράξεις και ιδέες, μισαλλόδοξα, ρατσιστικά και επικίνδυνα ακόμη και για την παγκόσμια ειρήνη.
Από την άλλη η νίκη Μπάιντεν , δεν σημαίνει ότι το συστημικό βαθύ κράτος των ΗΠΑ θα περιοριστεί, παρότι η ατζέντα Μπάιντεν σε πολλά σημεία είναι πιο φιλεργατική και από αυτή του Ομπάμα. Ωστόσο η διαχείριση της πανδημίας και ακόμη περισσότερο οι επιπτώσεις της στην οικονομία και τις ζωές των λαών, είναι ο μεγαλύτερος πονοκέφαλος για τον νέο Πρόεδρο που θα πρέπει να συνεργαστεί με Ευρώπη , Κίνα και άλλους φορείς παγκόσμια ώστε να αποφευχθεί μία χειρότερη κρίση από αυτή του 2008, που στην Ελλάδα την βιώσαμε με απανωτά μνημόνια. Όπως είπε, μεταξύ άλλων, η περίοδος μέχρι την 20η Ιανουαρίου, είναι περίπλοκη και για την περιοχή μας, αφού ο Ερντογάν ίσως θελήσει να προβάλλει την δυνατότητα του , όπως εκτιμά, να διαχειρίζεται για λογαριασμό και των ΗΠΑ καταστάσεις στην περιοχή στο όνομα ενός «εγκεφαλικά νεκρού» ΝΑΤΟ, που είπε και ο Μακρόν, με δεδομένη την στάση μερικής απαγκίστρωσης από την περιοχή των δυνάμεων των ΗΠΑ.
Ο Π. Παπακωνσταντίνου σχολίασε ακόμη ότι, στη φετινή αναμέτρηση, ο Τζο Μπάιντεν κέρδισε, καθαρά αυτή τη φορά, τη μάχη για το χρίσμα των Δημοκρατικών κυρίως γιατί ήταν ο μόνος που μπορούσε να γεφυρώσει προεκλογικά το βαθύ χάσμα ανάμεσα στη δεξιά και την αριστερή πτέρυγα και να συσπειρώσει την κοινωνική βάση του κόμματος. Παρόλα του τα μειονεκτήματα, διείδε σωστά από πολύ νωρίς ότι η μάχη θα κρινόταν από το κατά πόσο θα κατάφερνε να ανοικοδομήσει το «μπλε τείχος» που είχε γκρεμίσει ο Τραμπ, στις βιομηχανικές, μεσοδυτικές πολιτείες.
Προς αυτή την κατεύθυνση τον βοήθησε το γεγονός ότι, υπό την πίεση της αριστερής πτέρυγας των Σάντερς, Οκάσιο- Κορτέζ και άλλων, υιοθέτησε το πιο αριστερό οικονομικό πρόγραμμα που εμφάνισε Δημοκρατικός υποψήφιος από την εποχή του Ρούζβελτ (διπλασιασμός βασικού μισθού, δίκαιη φορολογία των ανώτερων εισοδηματικών κατηγοριών, μεγάλο πρόγραμμα σε έργα υποδομών, ενίσχυση της κρατικής παρέμβασης και των συνδικάτων, προστασία της εθνικής παραγωγής). Υπάρχουν, βέβαια, βάσιμοι λόγοι να αμφιβάλλει κανείς κατά πόσο όλα αυτά θα γίνουν πράξη, φαίνεται όμως ότι αυτός ο προσανατολισμός του, μαζί με το πολύ διαφορετικό προφίλ του από την Κλίντον (γεννήθηκε στην Πενσιλβάνια και πέρασε δύσκολα παιδικά χρόνια) έπαιξαν καταλυτικό ρόλο στο αποτέλεσμα. Ο Μπάιντεν κέρδισε πέντε από τις επτά βιομηχανικές, μεσοδυτικές πολιτείες, παίρνοντας πίσω τρεις από εκείνες που είχε κερδίσει ο Τραμπ.
Στις δύο από αυτές η διαφορά ήταν οριακή, αλλά η γενική τάση είναι ευδιάκριτη.Ως 46ος πρόεδρος των ΗΠΑ, ο Τζο Μπάιντεν θα δυσκολευτεί πολύ να διατηρήσει τον εύθραυστο κοινωνικό συνασπισμό που τον φέρνει στον Λευκό Οίκο. Ήδη προβεβλημένα στελέχη της αριστερής πτέρυγας, όπως η χαρισματική 31χρονη βουλευτής Νέας Υόρκης Αλεξάντρια Οκάσιο- Κορτέζ (μέλος των Δημοκρατών Σοσιαλιστών Αμερικής) και οι ακτιβιστές της βάσης που έδωσαν την εκλογική μάχη ζητούν ριζοσπαστικές αλλαγές στο οικονομικό, περιβαλλοντικό και φυλετικό πεδίο, ενώ μέλη του Κογκρέσου από τη δεξιά πτέρυγα φωνασκούν ότι ο Μπάιντεν έχασε ισπανόφωνους της Φλόριντα γιατί έκανε πολλές υποχωρήσεις στους σοσιαλιστές και δεν ήταν όσο έπρεπε σκληρός απέναντι στην Κούβα και τη Βενεζουέλα.
Σε κάθε περίπτωση, το βαθύ κοινωνικό ρήγμα της Αμερικής θα είναι ο θεμελιώδης παράγοντας των εξελίξεων, στους δρόμους και στο Κογκρέσο, στην αβέβαιη τετραετία που θα αρχίσει με την ορκωμοσία Μπάιντεν, στις 20 Ιανουαρίου.
