Γράφει ο Γιώργος Σαχίνης
Σαν την υποψία της άνοιξης που ερχόταν πέρυσι, αλλά χωρίς βεβαιότητα καλών ή κακών καιρών, πριν ένα χρόνο, μας "έφυγες", Αντώνη. Είσαι πάντα δίπλα μας και εντός μας. Η απουσία σου είναι μόνο σε κείνες τις σπάνιας ανάγνωσης κάρτες, κάθε γιορτή, που έστελνες με γεμάτη Κρήτη της ταυτότητας, σαν τα ταχυδρομικά περιστέρια με πολύτιμα χειρόγραφα κείμενα, προμηνύματα των επερχόμενων καιρών. Ο Αντώνης με ρίζα το Καπίστρι, "κορμό" την Κρήτη, "φύλλα" στον Βύρωνα και "καρπούς" στην Ελλάδα όπου Γης...
Μας λείπεις σαν το μυστικό της όμορφης φιλίας και είσαι εδώ σαν αεράκι του Νότου. Έχω ακόμη την υποψία ότι μια Δευτέρα με ήλιο πελαγίσιο θα ανοίξω την αγαπημένη σου "Νέα Κρήτη" και θα σε διαβάσω, όλο γλύκα και ευαισθησία να μας ορμηνεύεις και να μαθαίνεις συνάμα από όλους μας. Και τα παιδιά , αχ τα παιδιά που τόσο λάτρεψες ως το αντίδωρο της σωτηρίας μας. Για το αποτύπωμά σου στη Δημοκρατία σε αυτή τη χώρα ας μιλήσουν άλλοι καταλληλότεροι για αυτό. Εγώ απλά κρατώ το κείμενο που άκουσες απνευστί καλοκαίρι στην Πλάκα στο Μεραμπέλο και ρώτησες «τι είναι;»... Σου είπα Κατσιμίχα και στίχοι Παπαγεωργίου και απάντησες: «Ποιος δε θα ήθελε τη νεανική αμφισβήτηση άσβεστη, ακόμη και με λευκή τρίχα στην καρδιά του;».
Αντώνη, ένας χρόνος και μια αιωνιότητα για τους Αξέχαστους...
«Ωραία ξεκίνησε η μέρα...
Μονάχα να μη μ' άγγιζε στο τρόλεϊ ο τυφλός και η τρελή, με τις ασπρόμαυρες φωτογραφίες αγίων, σε πόζες καθημερινές.
Όπως στην κάμαρα, στο μπάνιο, στο παράθυρο ή να χαζεύουνε Σαρακοστή μπροστά σε βιτρίνες κρεοπωλείων. Μπορώ να πω, ευχάριστα ξεκίνησε η μέρα.
Διέκρινα ως και σπέρματα στ' αντικρινό που λιάζονταν σεντόνι, μόνο να μην έκοβε στα δύο την καλημέρα μου ο κρεμασμένος απ' τ' απέναντι μπαλκόνι.
Τόση ομορφιά που είναι αδύνατο να πω.
Στο φως του ήλιου, η πρωινή εφημερίδα. Να ήταν άραγε μια λίμνη απ' το αίμα μου ή μήπως μαύρη του τυπογραφείου κηλίδα;»
(ποίηση Κ. Παπαγεωργίου).
