Η ένταξη της Κύπρου στην ΕΕ (της Κυπριακής Δημοκρατίας με όλη της την επικράτεια περιλαμβανομένων των κατεχομένων), αξιολογήθηκε ως μέγα επίτευγμα μετά την απόρριψη του Σχ. Ανάν το 2004. Ένα χρόνο αργότερα, ακολούθησε παραχώρηση ενταξιακών στην Τουρκία στο πλαίσιο της Ελλαδο-κυπριακής στρατηγικής για εξευρωπαϊσμό της με προσδοκία τη σωστή επίλυση του Κυπριακού και λοιπών προβλημάτων. Αναπόσπαστο μέρος της στρατηγικής, υπήρξε εξαρχής η ετοιμότητα κάθε Κυπριακής Κυβέρνησης να αντιδρά ανάλογα με πάγωμα κεφαλαίων/βέτο. Χωρίς αυτή τη συμμετρία, η στρατηγική θα ήταν αέρας κουπανιστός. Έτσι, παραχωρήθηκε έναρξη ενταξιακών στην Τουρκία με αρχικό πάγωμα 8 κεφαλαίων κατόπιν συναπόφασης της ΕΕ και στην πορεία λόγω επιθετικής τουρκικής συμπεριφοράς η Κύπρος πάγωσε μονομερώς άλλα 6 κεφάλαια. Σήμερα, η Τουρκία αρνείται να εφαρμόσει τις Ευρωπαϊκές της υποχρεώσεις για την Κύπρο, θεωρεί ανύπαρκτη την Κυπριακή Δημοκρατία -ενώ έχει υποχρέωση να την αναγνωρίσει- και φυσικά, δεν συναίνεσε σε αποδεκτή λύση στο Κυπριακό. Αντί όμως η Κύπρος να κλείσει την ευρωπαϊκή της πορεία, η Τουρκία δηλώνει έτοιμη για «λύση» … και οι πιέσεις στρέφονται πάνω μας για μια λύση κομμένη στα μέτρα του Ερντογάν και εμάς σε ρόλο υπηρέτη του νεοσουλτάνου.
Του Κώστα Μαυρίδη*
Με βάση τη σημερινή πραγματικότητα, έπρεπε ήδη να επικεντρωνόμασταν στην αξιοποίηση των συγκριτικών πλεονεκτημάτων μας εντός ΕΕ. Αντί τούτου, πολιτικοί αρχηγοί επενδύουν στον Ερντογάν και στους ξένους να μας … σώσουν. Ο Αβ. Νεοφύτου απευθυνόμενος στην Κυπριακή Βουλή είπε για πολλοστή φορά το ίδιο: «χρειαζόμαστε τη διεθνή κοινότητα για να πείσει την Τουρκία πρώτα για την ανάγκη λύσης, αλλά και για την ανάγκη η λύση να είναι σύγχρονη και βιώσιμη…». Πως γίνεται να επενδύει κάποιος στους ξένους να πείσουν την Τουρκία, αλλά η δική του Κυβέρνηση χώρας-μέλους της ΕΕ με δικαίωμα βέτο και υπό κατοχή της Τουρκίας, να μην εφαρμόζει τη συμφωνημένη στρατηγική; Έχουμε αντίληψη των δυνατοτήτων μας, αλλά φτάσαμε ως εάν η Τουρκία να είναι μέλος της ΕΕ κι εμείς εκτός… Ένα βέτο θα παγώσει τον χρόνο της Τουρκίας προς ένταξη, θα αναδείξει το πρόβλημα της τουρκικής κατοχής και θα ταρακουνήσει την προσπάθεια για εξεύρεση αποδεκτής λύσης. Φυσικά θα υπάρχουν αντιδράσεις, αλλά η πίεση για παραχωρήσεις τώρα είναι στην πλευρά μας. Και ενώ η Τουρκία συνεχίζει προς το χειρότερο, τις προάλλες άνοιξε το κεφ. 17 των ενταξιακών της και στους επόμενους μήνες η Ευρωπαϊκή Κομισιόν επικεντρώνεται στο γώνιασμα της Κυπριακής Κυβέρνησης για οριστική λύση στα τουρκικά κεφάλαια με «λύση» στο Κυπριακό. Εν ολίγοις, πιέζεται και εκβιάζεται η Κύπρος για κάποια λύση/«κλείσιμο», χωρίς σημασία στο περιεχόμενο, απλά για να εξουδετερωθεί η όποια δυνατότητα της Κυπριακής Κυβέρνησης (αυτής ή άλλης στο μέλλον) να ασκεί έλεγχο στις ενταξιακές της Τουρκίας. Είναι άλλωστε παραδεκτό πως οι πιέσεις στρέφονται στην Κυπριακή Κυβέρνηση και όχι στην Τουρκία γιατί αυτή η Κυβέρνηση θεωρείται «συνεργάσιμη» π.χ. δεν ζήτησε το παραμικρό αντάλλαγμα, αλλά για εσωτερική κατανάλωση φλόμωσε τα ΜΜΕ με επισημάνσεις ότι «δεν θα δώσει πρόσθετα χρήματα στην Τουρκία»! Για τα κεφάλαια όμως σιωπά ενώ θα δοθούν από τον Ευρωπαϊκό προϋπολογισμό χρήματα στον οποίο συνεισφέρει και η Κύπρος.
Έχουμε σήμερα μια Τουρκία με σοβαρά εσωτερικά προβλήματα (διχασμένη σε ισλαμιστές και κοσμικούς με το κουρδικό ξανά σε βίαιη έξαρση), ενώ εξωτερικά έχει προβλήματα με τους γείτονες της. Υπό αντικειμενικά δυσμενέστερες για εμάς συνθήκες, η Κυπριακή Κυβέρνηση κατάφερνε πριν χρόνια το πάγωμα 8 κεφαλαίων με ομόφωνη απόφαση της ΕΕ και αργότερα, προχωρούσε σε πάγωμα 6 κεφαλαίων μονομερώς. Σήμερα, μετά από 11 χρόνια εντός ΕΕ, με μια ιδιαίτερα «συνεργάσιμη» Κυβέρνηση στους ξένους, είναι λογικό οι πιέσεις να στρέφονται πάνω της. Δεν κερδίζει ένας στη διεθνή πολιτική και ούτε του χαρίζουν, επειδή υποχωρεί κάθε φορά που πιέζεται. Και αυτή τη φορά, οι ξένοι αντιλήφθηκαν την «ευκαιρία».
Κώστας Μαυρίδης- Ευρωβουλευτής ΔΗΚΟ (S&D) - [email protected]
