Την ώρα που γράφονται αυτές οι γραμμές δεν είναι γνωστό το αποτέλεσμα της ψηφοφορίας για τον προϋπολογισμό. Τίποτα στον ορίζοντα, ωστόσο, δε δείχνει πως θα προκύψει νέο ρήγμα στις τάξεις της κυβερνητικής πλειοψηφίας. Με την ομιλία του στους βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ αυτή την εβδομάδα, ο Τσίπρας κατάφερε -τουλάχιστον προς το παρόν- να καταλαγιάσει τη δυσανεξία τους για τα νέα μνημονιακά μέτρα.
Του Σταύρου Λυγερού
Παρόλα αυτά, είναι ξεκάθαρο πως έχει περάσει ανεπιστρεπτί ο καιρός που οι ψηφοφορίες στη Βουλή ήταν περίπατος. Δεν είναι τυχαίο ότι με τη σύμφωνη γνώμη των δανειστών οι επώδυνες αλλαγές στο Ασφαλιστικό μετατέθηκαν για τον Ιανουάριο. Η μετάθεση οφείλεται σε πολιτικούς και όχι σε τεχνικούς λόγους. Στο μέγαρο Μαξίμου θεωρούν πως όταν είναι νωπή η ψήφος εμπιστοσύνης (η υπερψήφιση του προϋπολογισμού θεωρείται ψήφος εμπιστοσύνης) δύσκολα κάποιος βουλευτής θα διαφοροποιηθεί στο Ασφαλιστικό.
Οι δύο βουλευτικές απώλειες (Παναγούλη και Νικολόπουλου) στην προηγούμενη κρίσιμη ψηφοφορία, ωστόσο, έχουν αφήσει βαθύ αποτύπωμα. Αυτός ήταν και ο λόγος που ο πρωθυπουργός ζήτησε από τον Πρόεδρο Δημοκρατίας τη σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών. Ακολουθώντας την παραδοσιακή τακτική των προκατόχων του όταν είχαν πολιτικά ζόρια, ο Τσίπρας ύψωσε τη σημαία της συναίνεσης. Η συναίνεση, άλλωστε, είναι σύνθημα με θετική σημειολογία, ακούγεται καλά στα αυτιά της κοινής γνώμης.
Η λογική του ελιγμού είναι απλή: Εάν τα κόμματα της αντιπολίτευσης ανταποκριθούν θετικά, εκ των πραγμάτων θα καταστούν συνυπεύθυνα για τα επώδυνα μέτρα. Εάν αρνηθούν, η κυβέρνηση θα μπορεί να τα κατηγορήσει για ανευθυνότητα και για πρόταξη μικροκομματικών σκοπιμοτήτων. Αυτή τη φορά, μάλιστα, ο πρωθυπουργός είχε και ένα πρόσθετο ισχυρό επιχείρημα, δεδομένου ότι το καλοκαίρι η ΝΔ, το ΠΑΣΟΚ και το Ποτάμι ψήφισαν το 3ο Μνημόνιο.
Όταν ξεκίνησε η "επιχείρηση συναίνεση" ο Τσίπρας δεν ήταν διατεθειμένος να διευρύνει την κυβέρνησή του. Γνώριζε πως ούτε το ΠΑΣΟΚ ούτε το Ποτάμι θα ήταν βολικοί εταίροι, όπως ο Καμμένος. Με άλλα λόγια, η πρωθυπουργική εξουσία του εκ των πραγμάτων θα περιοριζόταν.
Στρατηγική επιδίωξή του, άλλωστε, είναι να διαμορφώσει τους όρους ενός νέου διπολισμού. Ο ΣΥΡΙΖΑ να έχει τον ρόλο του ισχυρού κυβερνητικού πυλώνα, με τα μικρότερα κόμματα του ενδιάμεσου χώρου να έχουν απορροφηθεί ή δορυφοροποιηθεί. Και η ΝΔ να είναι στον ρόλο της ασθενούς αξιωματικής αντιπολίτευσης.
Έχοντας καλομάθει από το καλοκαίρι, ο πρωθυπουργός επιζητούσε απλώς τη στήριξη της αντιπολίτευσης στις επερχόμενες κρίσιμες κοινοβουλευτικές ψηφοφορίες, χωρίς να δώσει τα αντίστοιχα ανταλλάγματα. Από τότε, όμως, έχει κυλήσει πολύ νερό στο αυλάκι. Ο κίνδυνος της εξόδου από την Ευρωζώνη έχει υποχωρήσει και η ασφυκτική πίεση του ευρωιερατείου επί των αντιπολιτευόμενων κομμάτων του λεγόμενου "ευρωπαϊκού τόξου" έχει αμβλυνθεί.
Εκτός των παραπάνω, τα κόμματα της αντιπολίτευσης δικαιολογημένα ερμήνευσαν το αποτέλεσμα των εκλογών του Σεπτεμβρίου ως απόδειξη ότι η σύμπραξή τους στην υπερψήφιση του 3ου Μνημονίου ευνόησε τον ΣΥΡΙΖΑ και όχι αυτά. Το ένστικτο αυτοσυντήρησης τα ώθησε να πάρουν αποστάσεις από τα προαπαιτούμενα και την πολιτική του Τσίπρα. Την επιλογή τους αυτή ενίσχυσε η γρήγορη διόγκωση της λαϊκής δυσαρέσκειας και τα πρώτα σημάδια κλυδωνισμού της κυβέρνησης.
Έτσι, όταν η κοινοβουλευτική πλειοψηφία έπεσε από 155 σε 153 και ο πρωθυπουργός παρότρυνε τον Πρόεδρο Δημοκρατίας να συγκαλέσει σύσκεψη των πολιτικών αρχηγών, το αρνητικό κλίμα είχε διαμορφωθεί. Με τη βοήθεια και των άτσαλων χειρισμών του μεγάρου Μαξίμου, η σύσκεψη κατέληξε σε ναυάγιο.
Ο Τσίπρας πρόταξε το προσφυγικό-μεταναστευτικό πρόβλημα και (αντιγράφοντας τους προκατόχους του) πρόσθεσε το "κερασάκι" της συνταγματικής αναθεώρησης. Κεντρική επιδίωξή του, όμως, ήταν να εξασφαλίσει ότι κάποια κόμματα της αντιπολίτευσης θα βάλουν πλάτη στην ψηφοφορία για το Ασφαλιστικό.
Πριν ακόμα, όμως, οι πολιτικοί αρχηγοί βρεθούν στο προεδρικό μέγαρο ήταν φανερό πως το κλίμα ήταν αρνητικό. Με άλλα λόγια, το ναυάγιο ήταν αναμενόμενο. Και το ναυάγιο προκάλεσε ανταλλαγή κατηγοριών και όξυνση του πολιτικού κλίματος, υποχρεώνοντας την κυβερνητική ηγεσία σε μία τακτική αναδίπλωση. Τώρα, ο πρωθυπουργός δηλώνει πως δεν ζήτησε βοήθεια για να κυβερνήσει και ούτε συζητάει το σενάριο της οικουμενικής κυβέρνησης.
Είναι αξιοσημείωτο πως μέχρι να σπάσουν οι δύο βουλευτικοί κρίκοι το μέγαρο Μαξίμου δεν ανέμενε ρήγματα στην κοινοβουλευτική πλειοψηφία, αλλά ούτε και τόσο γρήγορη αλλαγή του κλίματος στην κοινωνία. Η εκλογική νίκη της 20ης Σεπτεμβρίου το είχε πείσει ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν η εξαίρεση του κανόνα που θέλει το Μνημόνιο να τρώει τους υπηρέτες του.
Δεν είναι λίγο, άλλωστε, να κερδίζεις τις εκλογές με αμελητέες απώλειες παρά την εντυπωσιακή μνημονιακή κωλοτούμπα. Χωρίς την προοπτική μίας αντιμνημονιακής κυβερνητικής λύσης και υπό το κράτος του φόβου ότι η χώρα θα καταρρεύσει και θα εκδιωχθεί από την Ευρωζώνη, οι ψηφοφόροι προτίμησαν "Μνημόνιο με ΣΥΡΙΖΑ" παρά "Μνημόνιο με ΝΔ και ΠΑΣΟΚ".
Όταν στις 20 Σεπτεμβρίου οι Έλληνες πήγαν στις κάλπες, ο ΣΥΡΙΖΑ είχε υπογράψει και ψηφίσει το 3ο Μνημόνιο, αλλά δεν είχε αρχίσει να το εφαρμόζει. Με άλλα λόγια, οι ψηφοφόροι γνώριζαν γενικά ότι θα εφαρμοσθούν δύσκολα μέτρα, αλλά δεν είχαν ακόμα αρχίσει να λαμβάνουν τον λογαριασμό. Από πολιτικής απόψεως, πρόκειται για κρίσιμης σημασίας διαφορά.
Εδώ και λίγο καιρό, όμως, ο λογαριασμός έχει αρχίσει να έρχεται. Το 3ο Μνημόνιο μεταφράζεται σε περικοπές, υπερφορολόγηση, πλειστηριασμούς πρώτης κατοικίας και μειώσεις συντάξεων. Τώρα που κάθε νοικοκυριό και επιχείρηση αρχίζει να υφίσταται εμπράκτως τις επώδυνες επιπτώσεις, το κλίμα στην κοινωνία αλλάζει, παρότι από τις κάλπες έχουν περάσει μόλις δυόμιση μήνες.
Αν και οι αντιδράσεις δεν έχουν προς το παρόν προσλάβει διαστάσεις κοινωνικής αναταραχής, η οργή και η απόγνωση είναι διάχυτες ακόμα και στους κόλπους όσων ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ. Η δύσκολη αυτή ατμόσφαιρα δεν μπορούσε να αφήσει ανεπηρέαστη την κοινοβουλευτική πλειοψηφία.
Όπως είναι γνωστό, λόγω της μνημονιακής στροφής του Τσίπρα, η Αριστερή Πλατφόρμα και πολλά ακόμα στελέχη (περίπου το 30% της "ομάδας των 53") εγκατέλειψαν τον ΣΥΡΙΖΑ. Με άλλα λόγια επήλθε μία ριζική εκκαθάριση της Κοινοβουλευτικής Ομάδας από τους αντιμνημονιακούς.
Παρά την ιδεολογικοπολιτική αντίθεσή τους, για διάφορους λόγους αρκετοί βουλευτές, επέλεξαν με βαριά καρδιά να παραμείνουν στο κόμμα. Το 3ο Μνημόνιο, όμως, δεν είναι ένα πικρό ποτήρι που κλείνεις τη μύτη, το πίνεις μονορούφι και ξεμπερδεύεις. Όπως έχει αποδειχθεί και με τα προηγούμενα, το πρόγραμμα είναι ένας κατήφορος και η λογική του κατήφορου είναι ο πάτος. Στην περίπτωσή μας, μάλιστα είναι ένας απροσδιόριστος πάτος.
Υπενθυμίζουμε ότι στην περίοδο 2010-11 τα ρήγματα στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΠΑΣΟΚ δεν προέκυψαν εφάπαξ, στην ψηφοφορία για την έγκριση του 1ου Μνημονίου. Κάποιοι βουλευτές δεν άντεξαν και διαφοροποιήθηκαν από την κυβερνητική γραμμή σε επόμενες κρίσιμες ψηφοφορίες για την έγκριση εφαρμοστικών νόμων. Κάτι αντίστοιχο συνέβη και με την Κοινοβουλευτική Ομάδα της ΝΔ. Το όριο ιδεολογικοπολιτικής αντοχής, ή αλλιώς το "όριο θραύσης" κάθε βουλευτή, άλλωστε, είναι διαφορετικό.
Στο μέγαρο Μαξίμου ήλπιζαν πως και σ' αυτό το επίπεδο ο ΣΥΡΙΖΑ θα ήταν εξαίρεση: Πρώτον, επειδή η διάσπαση έχει συντελεστεί και όσοι επέλεξαν να παραμείνουν και να συμπεριληφθούν στις εκλογικές λίστες γνώριζαν εκ των προτέρων ότι θα καλούνταν τους επόμενους μήνες να ψηφίσουν επώδυνα μέτρα. Δεύτερον, επειδή στις 20 Σεπτεμβρίου ο λαός ενέκρινε τις επιλογές του Τσίπρα.
Τα ανωτέρω επιχειρήματα δεν είναι αβάσιμα, αλλά η πολιτική είναι ζωντανή διαδικασία και όχι νομικό συμβόλαιο. Η περίπτωση του Σακελλαρίδη είναι η απόδειξη. Το άλλοτε golden boy του ΣΥΡΙΖΑ δεν άντεξε να ακολουθήσει μέχρι τέλος τη μνημονιακή στροφή. Το καλοκαίρι οι συναισθηματικοί δεσμοί και οι ψυχολογικές πιέσεις των συντρόφων του να τον έπεισαν να παραμείνει στο "μαντρί". Όταν, όμως, κλήθηκε να ψηφίσει τους πλειστηριασμούς και τα άλλα επώδυνα δεν το άντεξε.
Γι' αυτή την κατηγορία βουλευτών κάθε ψηφοφορία για την έγκριση προαπαιτούμενων αποτελεί σκληρή συνειδησιακή δοκιμασία. Κάποιοι εξ αυτών, μάλιστα, στις κρίσιμες ψηφοφορίες του καλοκαιριού είχαν επιλέξει το "παρών". Με άλλα λόγια, στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ υπάρχουν και άλλοι "αδύναμοι κρίκοι". Μένει να αποδειχθεί εάν και πότε θα "σπάσουν".
Στο μέγαρο Μαξίμου το γνωρίζουν και γι' αυτό δηλώνουν πως όποιος διαφωνήσει πρέπει να παραδώσει την έδρα του. Επικαλούνται, μάλιστα, το επιχείρημα πως τα μέλη της σημερινής Βουλής δεν εξελέγησαν με σταυρό, αλλά μέσω της λίστας διορίσθηκαν από το κόμμα.
Το επιχείρημά τους είναι αβάσιμο. Από συνταγματικής απόψεως επειδή, ανεξαρτήτως του εάν οι εκλογές έχουν γίνει με σταυρό ή λίστα, η κάθε έδρα ανήκει στον βουλευτή και όχι στο κόμμα του. Αλλά είναι αβάσιμο και από πολιτικής απόψεως. Με ελάχιστες εξαιρέσεις, οι βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ τοποθετήθηκαν στη λίστα κάθε εκλογικής περιφέρειας με τη σειρά που είχαν εκλεγεί τον Ιανουάριο, όταν ίσχυσε ο σταυρός.
Αυτό που απομένει είναι η αμφιλεγόμενη ηθική δέσμευση των βουλευτών προς το κόμμα, η οποία και αποτυπώθηκε σε σχετικό έγγραφο. Ο Σακελλαρίδης παρέδωσε την έδρα του με αποτέλεσμα η παραίτησή του να μην επηρεάσει την αριθμητική της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας. Ήταν, ωστόσο, ένα πολιτικό και ηθικό πλήγμα.
Στο μέγαρο Μαξίμου δεν το υποτιμούν, αλλά αυτό που πρωτίστως τους ενδιαφέρει τώρα είναι να παραμείνει αμείωτο το 153. Αν και προς το παρόν δεν διαφαίνεται στον ορίζοντα ένα νέο ρήγμα, δεν υπάρχουν και εγγυήσεις πως δεν θα προκύψει. Αυτός είναι ο λόγος που το πρωθυπουργικό επιτελείο άρχισε να προετοιμάζεται για το κακό σενάριο. Επιδιώκει να αποκτήσει ένα κοινοβουλευτικό "μαξιλάρι ασφαλείας", το οποίο θα διευρύνει τη σημερινή κυβερνητική πλειοψηφία. Η Γεροβασίλη το είχε αφήσει σαφώς να εννοηθεί.
Ο υπουργός Επικρατείας Φλαμπουράρης, μάλιστα, έχει μιλήσει συγκεκριμένα για το ενδεχόμενο συνεργασίας με την Ένωση Κεντρώων. Έχει προαναγγείλει συνάντησή του με τον Λεβέντη, με σκοπό να ανοίξει ο δρόμος και για συνάντηση Τσίπρα-Λεβέντη. Για ενίσχυση της κυβερνητικής πλειοψηφίας μίλησε και ο Καμμένος, αν και αυτός έριξε δίχτυα προς την καραμανλική πτέρυγα της ΝΔ.
Όλα αυτά, ωστόσο, δεν είναι τίποτα περισσότερο από σχεδιασμοί επί χάρτου. Είναι προφανές ότι εάν δεν προκύψει διάσπαση της ΝΔ και άλλου τύπου πολιτικές ανακατατάξεις, οι καραμανλικοί βουλευτές της δεν πρόκειται να αυτοκτονήσουν για να διασώσουν την κυβέρνηση Τσίπρα.
Το μόνο σενάριο που μπορούν να υποστηρίξουν είναι το σενάριο της οικουμενικής. Αυτό, όμως, είναι η ύστατη λύση για τους ενοίκους του μεγάρου Μαξίμου. Θα κάνουν ό,τι μπορούν για να το αποφύγουν, επειδή έχουν επίγνωση ότι εάν οδηγηθούν εκεί τα πράγματα, τα άλλα κόμματα θα ζητήσουν την πρωθυπουργία να αναλάβει τρίτο πρόσωπο.
Σύμφωνα με αξιόπιστες πληροφορίες, το αρχικό άνοιγμα προς τον Λεβέντη έγινε με σκοπό να προκαλέσει έναν ανταγωνισμό μεταξύ των τριών κομμάτων του ενδιάμεσου χώρου (ΠΑΣΟΚ, Ποτάμι και Ένωση Κεντρώων) για το ποιο από τα τρία θα επέλεγε ο Τσίπρας για μελλοντικό εταίρο. Στο μέγαρο Μαξίμου πίστευαν πως με αυτό τον τρόπο θα μπορούσαν να εξασφαλίσουν τη διεύρυνση της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας και μάλιστα με λίγα ανταλλάγματα.
Οι εξελίξεις απέδειξαν πως αυτός ο σχεδιασμός δεν πάταγε στην πραγματικότητα. Το ΠΑΣΟΚ επέλεξε την οδό της αντιπολιτευτικής καταγγελίας, στέλνοντας το μήνυμα ότι δεν θα παίξει τον ρόλο του μικρού βολικού εταίρου. Αρνητικό εμφανίζεται και το Ποτάμι, αν και εκεί υπάρχουν διαφωνίες όσον αφορά το επίμαχο ζήτημα.
Από την πλευρά του, ο Λεβέντης έχει οχυρωθεί πίσω από το σενάριο της οικουμενικής. Παραλλήλως, όμως, έχει θέσει εννέα όρους για τη συμμετοχή του κόμματός του στο κυβερνητικό σχήμα. Αν και ο ίδιος δηλώνει πως οι όροι του δεν πρόκειται να γίνουν αποδεκτοί από την κυβέρνηση, το γεγονός ότι τους έθεσε επιβεβαιώνει ότι δεν έχει κλείσει τελείως την πόρτα.
Σύμφωνα με καλά πληροφορημένες πηγές, ο αρχηγός της Ένωσης Κεντρώων έχει αποκλείσει το ενδεχόμενο να υπερψηφίσει τα επικείμενα δύσκολα νομοσχέδια. Ούτε είναι διατεθειμένος να προστεθεί σαν "μαξιλάρι ασφαλείας" στην υφιστάμενη κυβερνητική πλειοψηφία. Κι αυτό, επειδή έχει συνείδηση πως σ' αυτή τη φάση η επιβίωση της κυβέρνησης δεν εξαρτάται από τη δική του συμμετοχή.
Πάντα κατά τις ίδιες πηγές, ο Λεβέντης θα ήταν διατεθειμένος να διαπραγματευθεί τη συμμετοχή του κόμματός του σ' ένα νέο κυβερνητικό σχήμα εάν ο Τσίπρας έχανε τη δεδηλωμένη. Σε μία τέτοια περίπτωση, η Ένωση Κεντρώων δεν θα ήταν τσόντα, αλλά ο ρυθμιστικός παράγοντας.
Το μέγαρο Μαξίμου έχει διακριτικά ζητήσει από το ευρωιερατείο να ασκήσει τις δικές του πιέσεις στα μικρά κόμματα του ενδιάμεσου χώρου με σκοπό να ρίξουν τους τόνους και εάν είναι δυνατόν να βάλουν πλάτη. Για το ευρωιερατείο προτεραιότητα είναι η εφαρμογή του 3ου Μνημονίου.
Ορισμένα μέλη του προτιμούν το σενάριο της οικουμενικής, αλλά δεν θέλουν σ' αυτή τη φάση να παρέμβουν ωμά, επειδή φοβούνται ότι μπορεί να προκαλέσουν πολιτική κρίση, η οποία με τη σειρά της να εκτρέψει το πρόγραμμα. Δεν τους διαφεύγει, άλλωστε, πως η ΝΔ παραμένει εγκλωβισμένη σε μία υπαρξιακή κρίση. Γι' αυτό δίνουν πολιτική πίστωση στην κυβέρνηση Τσίπρα και έστειλαν μηνύματα στο ΠΑΣΟΚ και στο Ποτάμι. Το αποτέλεσμα, όμως, δεν είναι ακόμα ορατό.
Σύμφωνα με αξιόπιστες πληροφορίες, η Γεννηματά αντέτεινε ότι το κόμμα της έχει πληρώσει το βαρύτερο τίμημα και ότι δεν είναι διατεθειμένη να πληρώσει και άλλο πολιτικό κόστος για να βοηθήσει την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ. Εκ μέρους της, μάλιστα, υπήρξε και δημόσια αντίδραση, όταν έγινε γνωστή σχετική συνομιλία του Ολάντ με τον Τσίπρα.
Στο μέγαρο Μαξίμου δεν προσδοκούν πολλά από το ΠΑΣΟΚ. Αντιθέτως, θεωρούν ότι η Ένωση Κεντρώων και το Ποτάμι είναι οι πιο αδύναμοι κρίκοι. Ο κοινός παρονομαστής των δύο αυτών κομμάτων είναι ότι δικαιολογημένα φοβούνται πως εάν τα πράγματα οδηγηθούν σε αδιέξοδο και στηθούν κάλπες σε συνθήκες πόλωσης, είναι πολύ πιθανόν να βρεθούν εκτός Βουλής. Η μεν Ένωση Κεντρώων επειδή είναι κοντά στο όριο, το δε Ποτάμι, επειδή έχει εισέλθει σε καθοδική τροχιά.
Εκτός αυτού, ο βαθμός συνοχής της Κοινοβουλευτικής Ομάδας και του Ποταμιού και της Ένωσης Κεντρώων είναι -για διαφορετικούς λόγους- χαμηλός. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι υπάρχουν κάποια περιθώρια για μετεγγραφές! Είναι αξιοσημείωτο πως όταν ερωτήθηκε σχετικά, η κυβερνητική εκπρόσωπος δεν απέκλεισε μία τέτοια εξέλιξη, ούτε και το ενδεχόμενο κάποιοι "αποστάτες" (ο Λεβέντης του αποκάλεσε προκαταβολικά προδότες) να ενταχθούν στην Κοινοβουλευτική Ομάδα του ΣΥΡΙΖΑ.
Προς το παρόν ο Τσίπρας πορεύεται με αρχή την αραβική παροιμία που ανέφερε στους βουλευτές του: «Τα σκυλιά ουρλιάζουν, αλλά το καραβάνι προχωράει». Και θα προχωράει όσο δεν απειλείται η δεδηλωμένη. Η συνοχή της κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την ένταση των κοινωνικών αντιδράσεων. Όσο αυτές παραμένουν υποτονικές, τόσο η κυβέρνηση έχει ελπίδες επιβίωσης παρότι το πολιτικό κεφάλαιο της εκλογικής νίκης εξανεμίζεται με πρωτοφανείς ρυθμούς.
Ο Τσίπρας έχει δίκιο όταν δηλώνει πως ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ο μοναδικός πόλος σταθερότητας, αλλά αυτό από μόνο του δεν αρκεί για να εξασφαλίσει τη μακροζωία της κυβέρνησής του. Ειδικά όταν στις μεγάλες οικονομικές δυσκολίες προστίθεται το προσφυγικό-μεταναστευτικό. Και όταν η απώλεια της "αριστερής παρθενίας", που έχει ήδη συντελεστεί στο πολιτικό επίπεδο, αρχίζει να συντελείται και στο ηθικό επίπεδο, λόγω της υπόθεσης με τα πόθεν έσχες των Σταθάκη και Φλαμπουράρη.
