Ο Οκτώβριος λοιπόν είναι ο μήνας της νομοθετικής «σποράς»! Ο μήνας κατά τον οποίο η ελληνική κυβέρνηση ισχυρίζεται ότι, προκειμένου να «αλωνίζει» τα επόμενα χρόνια, οφείλει σήμερα να «σπείρει» εγγυήσεις βιωσιμότητας του συστήματος δημόσιας κοινωνικής ασφάλισης και… «βιωσιμότητας» των ασφαλισμένων αυτού, αφού δια στόματος Κατρούγκαλου πληροφορηθήκαμε ότι «μία σύνταξη που θα εγγυάται σε όλους ότι ξεφεύγουν από τον κίνδυνο της φτώχειας» είναι όχι μόνο εφικτή αλλά και θεμιτή..
Κατά διαβολική σύμπτωση στο «Νέο Ριζοσπάστη», στη 4η σελίδα του φύλλου της 28ης Οκτωβρίου 1933, μπορεί κανείς να διαβάσει ένα μικρό σχόλιο με τον εύγλωττο τίτλο: «Οι δημοκοπίες της κυβέρνησης για τις κοινωνικές ασφαλίσεις. Αυτές τις μέρες ένα ολόκληρο κύμα δημαγωγίας ξεσηκώθηκε από την κυβέρνηση και τον αστικό τύπο γύρω στο ζήτημα των κοινωνικών ασφαλίσεων. Αφού επί μήνες το είχε πετάξει στα χρονοντούλαπα η κυβέρνηση τώρα πάλι το έβγαλε στην επιφάνεια και δημαγωγεί για τα καλά του και τις καλές προθέσεις της». Η επικαιρότητα του μονόστηλου είναι βέβαιο ότι μπερδεύει τον αναγνώστη, αλλά διευκρινίζουμε ότι αφορούσε στο Ν. 5733 της 11ης Οκτωβρίου 1932 «Περί των Κοινωνικών Ασφαλίσεων», ο οποίος δε δοκιμάσθηκε στην πράξη, αφού μετά την ήττα των Φιλελευθέρων και τη νίκη του Λαϊκού Κόμματος στις επόμενες βουλευτικές εκλογές, ο πρωθυπουργός Τσαλδάρης ανέστειλε την εφαρμογή του με το πρόσχημα της εκ νέου επεξεργασίας και προετοιμασίας νέου νομοσχεδίου. Η εισαγωγή στη Βουλή του νέου νομοσχεδίου έγινε τον Οκτώβριο του 1933 και την 10η Οκτωβρίου 1934, ψηφίσθηκε ο Ν. 6298/1934, σε εφαρμογή του οποίου άρχισε να λειτουργεί το Ι.Κ.Α, το Δεκέμβριο του 1937. Η συνέχεια και συνέπεια της νομοθετικής αυτής «σποράς» του μεσοπολέμου δεν περιορίζεται βέβαια στο μήνα Οκτώβριο, αλλά επιβεβαιώνεται από δύο χαρακτηριστικά σημεία της εισηγητικής έκθεσης του Ν. 6298/1934 στα οποία, αναγνωρίζοντας ο τελευταίος ως καταστατικό νόμο της κοινωνικής ασφάλισης τον προγενέστερο όλων Ν. 2868/1922, συμπεριλαμβάνει μέρος της αιτιολογικής έκθεσης αυτού, σύμφωνα με την οποία: «… ανακουφιζομένου του εργάτου κατά τας δυσμενείς ημέρας του βίου του, συντελούμεν, εκτός της υλικής και εις την ηθικήν ανύψωσιν αυτού και από κομμουνιστικών και ανατρεπτικών αρχών απομάκρυνσίν του…». Η αποτροπή του κομμουνιστικού «κινδύνου» συνεπώς, επιχειρείται με την «..κάλυψιν των κινδύνων αναπηρίας, γήρατος, θανάτου, ατυχημάτων και ασθενείας και δεν περιλαμβάνει την ανεργίαν.»
Σήμερα ο Υπουργός Εργασίας και Κοινωνικής Ασφάλισης, προσθέτει στους ασφαλιστικούς κινδύνους και το «κίνδυνο της φτώχειας», έναν κίνδυνο τον οποίο αισθάνεται υποχρεωμένη η ελληνική «αριστερή» κυβέρνηση να «ξορκίσει», υποκρινόμενη ότι δεν γνωρίζει πως για την πλειοψηφία των εργαζομένων, ανέργων, ασφαλισμένων και ανασφάλιστων, η φτώχεια είναι ήδη ένα συμβάν, ορατό και παρόν. Δε συνιστά κίνδυνο, δεν αποτελεί μία απειλή, απροσδιόριστης προέλευσης και αιτίας, ένα γεγονός που ενδέχεται να έρθει αλλά δεν πρόκειται να σιμώσει επειδή οι εκάστοτε Υπουργοί εγγυώνται τρόπους διαφυγής. Ακόμα και εάν ορισμένους τους αναμένει προς το παρόν στο «κατώφλι» είναι βέβαιο ότι πολύ σύντομα θα τους «χτυπήσει την πόρτα».
Με όσα τους τελευταίους μήνες νομοθετεί η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ, φαίνεται ότι υποτιμά τη δυναμική της φτώχειας, υποθέτουμε επειδή η επιτροπή «σοφών» γνωρίζει ότι η ρίζα της λέξης προέρχεται από το αρχαίο ρήμα «πτώσσω» που σημαίνει συστέλλομαι ή ζαρώνω από το φόβο. Καθότι όμως, αν και γνωρίζει, μάλλον παρα-γνωρίζει το γεγονός ότι η φτώχεια των πολλών είναι συνθήκη υλική, συνθήκη η οποία σε καιρούς αλλοτινούς οδήγησε σε «Οκτώβρηδες κόκκινους», προειδοποιούμε ότι, πολύ σύντομα, όσοι σήμερα «σπέρνουν» ανέμους, αύριο θα θερίσουν θύελλες… θύελλες επικίνδυνες, κόκκινες και ανατρεπτικές.
Μόρφω Μπεληγιάννη
Πηγή: imerodromos.gr
