Η ώρα της Θεσσαλονίκης έρχεται φέτος με μνήμες οδύνης, αντί για προσδοκίες, για τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ, η προεκλογική ατζέντα χαράσσεται σταθερά από το ημερήσιο δελτίο αποχωρήσεων Λαφαζάνη (η μέθοδος της αριστερής μελαγχολίας με το σταγονόμετρο είναι παλιά τέχνη για έμπειρους στα κομματικά και οργανωτικά) και την... αστική μαγκιά Μεϊμαράκη, κι ο Αλέξης Τσίπρας αναζητά επειγόντως πλέον το - πειστικό - πολιτικό αφήγημα που θα διαδεχθεί την ελπίδα που δεν ήρθε.
Του Γιώργου Σαχίνη
Στα Ανώγεια προχθές είπε να επιστρέψει και δοκιμαστικά σε έναν "αντιμνημονιακό παλμό", που όμως είχε μία υπερβατική - λίγο "σπαζοκεφαλιά" - ορολογία του τύπου "κάναμε μεν έναν αναγκαστικό συμβιβασμό, αλλά δεν είμαστε συμβιβασμένοι και δε συμβιβαζόμαστε".
Δεκαεπτά ημέρες πριν από τις κάλπες η σταθερή μεν, βραχεία δε και διαρκώς πιεζόμενη κεφαλή του ΣΥΡΙΖΑ στις δημοσκοπήσεις γεννά προβληματισμούς στην Κουμουνδούρου και αναπροσαρμογές στην επικοινωνιακή στρατηγική - αναπροσαρμογές, που έχουν ως πρώτο στόχο την ανάκτηση του πλεονεκτήματος στον ορισμό της προεκλογικής ατζέντας. Είναι ένα πλεονέκτημα που, στα πρώτα τουλάχιστον 24ωρα της επίσημης προεκλογικής εκστρατείας, εκχωρήθηκε στο δίπολο της εξ αριστερών μελαγχολίας και της εκ δεξιών πόλωσης και έφερε τον Αλέξη Τσίπρα διπλά απολογούμενο.
Ο Παναγιώτης Λαφαζάνης έχει, καθαρά, επιλέξει την τακτική της... μελαγχολίας σε δόσεις: Οι αποχωρήσεις από το ΣΥΡΙΖΑ και οι προσχωρήσεις στη Λαϊκή Ενότητα ανακοινώνονται κατά κύματα και σε συνέχειες, με προφανή στόχο να συντηρούν κάθε μέρα στο προσκήνιο τον αριστερό εμφύλιο και να αποσυνθέτουν κάθε επιχείρηση επανεκκίνησης από την πλευρά της Κουμουνδούρου. Η δε ανακύκλωση της εσωστρέφειας δίνει χώρο κλιμάκωσης της πόλωσης στον Βαγγέλη Μεϊμαράκη, εγκλωβίζοντας τον Αλέξη Τσίπρα σε συνθηματολογικές κόντρες τύπου "αυτοφωράκια".
Αυτός ο ανταρτοπόλεμος φθοράς, απ' τον οποίο απουσιάζουν πλήρως τα ουσιαστικά διακυβεύματα των εκλογών και τα μεγάλα προβλήματα της κοινωνίας, δεν ευνοεί ούτε την εικόνα, ούτε τη δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ. Η νέα δημοσκόπηση της Pulse ήρθε να επιβεβαιώσει την απουσία - ακόμη τουλάχιστον - καθαρού ρεύματος νίκης, δίνοντας και πάλι τη διαφορά ΣΥΡΙΖΑ-Ν.Δ. στη 1 μονάδα και εμφανίζοντας τον Αλέξη Τσίπρα καταλληλότερο μεν ως πρωθυπουργό με ποσοστό 36%, αλλά με τον Βαγγέλη Μεϊμαράκη να υπολείπεται μόλις κατά 4 μονάδες.
Στο εκλογικό επιτελείο της Κουμουνδούρου τα ευρήματα αυτά καταγράφονται και η τακτική επαναξιολογείται. Η σύγκρουση «παλιού» και «νέου» παραμένει μεν το κεντρικό δίλημμα, αλλά σε πρώτο πλάνο θα έρθουν άμεσα πλέον οι προτάσεις του νέου προγράμματος του ΣΥΡΙΖΑ, καθώς και το όπλο της «κοινωνικής δικαιοσύνης» στην εφαρμογή του μνημονίου.
Εν ολίγοις, ο Αλέξης Τσίπρας θα ανέβει την Κυριακή στη ΔΕΘ καταδικασμένος να πείσει ότι το πρόγραμμα της Θεσσαλονίκης δεν ήταν μια εξαρχής ηττημένη ουτοπία, αλλά η αφετηρία μιας μάχης μακράς και δύσκολης που μόνον ο ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να δώσει με όρους, αν μη τι άλλο, πολιτικής εντιμότητας.
Το εγχείρημα δε θα είναι και πάλι εύκολο, αλλά στην Κουμουνδούρου αισιοδοξούν ότι η εικόνα θα έχει αλλάξει έως την τελευταία προεκλογική εβδομάδα. Σταθερά στηρίγματα, δε, σ' αυτήν την αισιοδοξία τους αναδεικνύονται για μια ακόμη φορά ο... Αντώνης Σαμαράς και το ΠΑΣΟΚ. Η φυσική ροπή της Ν.Δ. στην... αναπαλαίωση και η εικόνα του Αντώνη Σαμαρά προχθές το βράδυ στη Ρηγίλλης μαζί με τους λοιπούς πρώην δε βοηθά ιδιαίτερα το πολιτικό λίφτινγκ που επιδιώκει ο Βαγγέλης Μεϊμαράκης, όπως η ίδια εικόνα δεν είχε βοηθήσει καθόλου και το στρατόπεδο του «ναι» στην ατυχή καμπάνια του δημοψηφίσματος.
Η εξίσου ατυχής επιχείρηση επανένωσης των ΠΑΣΟΚ αφήνει ελεύθερους τους - όσους - ψηφοφόρους του Γιώργου Παπανδρέου, μετά την απόφασή του να μην κατεβάσει το Κίνημα στις εκλογές. Και, όπως εκτιμούν στην Κουμουνδούρου, οι περισσότεροι τουλάχιστον από τους εν λόγω ψηφοφόρους μάλλον θα είναι πιο πρόθυμοι να ακούσουν το ΣΥΡΙΖΑ του Αλέξη Τσίπρα από το ΠΑΣΟΚ του Βαγγέλη Βενιζέλου... Όμως, για την ώρα, το μεγάλο θέμα για την Κουμουνδούρου είναι αλλού: η κοινωνία εμφανίζεται από δύσπιστη έως καχύποπτη και κυρίως το ρεύμα επαναπροσέγγισης όσων ψηφοφόρων του Ιανουαρίου σήμερα δηλώνουν αναποφάσιστοι ακόμη κι αν για το αν πάνε στην κάλπη. Αν η τάση αυτή δεν αναστραφεί, οι διαρροές από τη μία προς τα αριστερά του ΣΥΡΙΖΑ, λιγότερες προς τα δεξιά του, και η συσπείρωση από την άλλη της Ν.Δ. με ένα μικρό και μόνο κλικ προς τα πάνω ίσως και να αποδειχτούν αρκετά για την πρώτη θέση και χωρίς μάλιστα ιδιαίτερο κόπο για το μεταβατικό κατά τα άλλα Βαγγέλη.
