Στην Ουγγαρία σταμάτησε το φορτηγό - φέρετρο για 70 ανθρώπους, ανάμεσά τους κι ένα μικρό παιδί. Στα ανοιχτά της Λιβύης 81 νεκροί, 100 αγνοούμενοι. Και σύμφωνα με τα στοιχεία της Ύπατης Αρμοστείας του ΟΗΕ για τους πρόσφυγες, περισσότεροι από 300.000 άνθρωποι έχουν διασχίσει τη Μεσόγειο από τον Ιανουάριο μέχρι σήμερα. Περισσότεροι από 2.500 έχασαν τη ζωή τους, χωρίς να έχουν συμπεριληφθεί οι τελευταίοι 200 (νεκροί και αγνοούμενοι).
Νούμερα. Αριθμοί που δεν έχουν καμία σημασία. Ακόμα κι ένας να ήταν, έφτανε για να μας γεμίσει λύπη, όσους ακόμα νιώθουμε κάτι. Υπάρχουν κι ορισμένοι που ευχήθηκαν «να βουλιάξει το «Βενιζέλος», που μετέφερε τους πρόσφυγες στο λιμάνι του Πειραιά».
Αυτά κι άλλα πολλά σκεφτόμουν όσο έβλεπα (και χαιρόμουν) τον Γιάννη Αντετοκούνμπο να αγωνίζεται με τη φανέλα της Εθνικής Ελλάδας. Στην εξέδρα ο μεγάλος του αδερφός, Θανάσης, με τον μικρότερο (τον Αλέξανδρο) καμάρωναν τα επιτεύγματα του Γιαννάκη. Για όσους δεν το γνωρίζουν, υπάρχει κι ο Κωνσταντίνος, που οι ειδικοί λένε πως θα ψηλώσει περισσότερο από τους υπόλοιπους…
Ο Γιάννης Αντετοκούμπο, σταρ του ΝΒΑ, απόλαυσε τις διακοπές του στη Μύκονο, μαζί με τον αδελφό του. Δεμένοι, αγαπημένοι οι δυο τους. Η οικογένεια πάνω απ" όλα. Είναι μακρινή ανάμνηση και η ρατσιστική επίθεση που δέχθηκε κάποτε ο Γιάννης (χρειάστηκε να επιστρατεύσει την ταχύτητά του, για να ξεφύγει από τους τραμπούκους, κάποιοι εκ των οποίων μπορεί να ήταν και στην εξέδρα του ΟΑΚΑ και να χειροκροτούσαν τα καλάθια του…) και τα χρόνια της πείνας, της ανέχειας.
Πόσοι από αυτούς που πνίγηκαν, πόσοι από αυτούς που στοιβάζονται σε πάρκα και προσωρινούς καταυλισμούς (sic έκφραση) δεν μπορούν να γίνουν σαν τον Γιάννη, σαν το παλικαράκι από την Αφρική, τον Ζυλιέν, που έχασε τους γονείς του, αλλά κατόρθωσε να μπει πρώτος στο ΤΕΙ Ηλεκτρολόγων Μηχανικών Πειραιά με 18.500 μόρια.
Έμαθε ελληνικά στο Κέντρο Ανηλίκων Προσφύγων της Κόνιτσας, ίσως γιατί δεν έπιασε η ευχή να βουλιάξει το δικό του πλοίο, ή δεν τον συνάντησαν τίποτα καλόπαιδα, που κρίνουν από το χρώμα και τα ρούχα.
Αλλά, μήπως αν δεν είσαι δύο μέτρα και δεν καρφώνεις όπως ο Γιάννης, ή αν δεν βγάζεις τόσο υψηλή βαθμολογία όσο ο Ζυλιέν, δεν έχεις δικαίωμα στη ζωή; Αλήθεια, τώρα που ο Γιάννης έχει το δικό του πορτοφόλι, γεμάτο δολάρια από το ΝΒΑ (να ζήσει να τα χαίρεται το παιδί), τώρα που η παρουσία του αποτελεί πόλο έλξης για τα πιο γκλαμουράτα μαγαζιά στη Μύκονο, υπάρχει κανείς που τον θεωρεί «λαθρομετανάστη»;
Το ερώτημα είναι ρητορικό. Το μεταναστευτικό είναι πολύ ευαίσθητο θέμα, για να λυθεί με ένα άρθρο και δη από άνθρωπο που κατά κόρο ασχολείται με τον αθλητισμό. Η ανθρώπινη ευαισθησία, όμως, δεν βελτιώνεται όπως βελτιώθηκαν τα ποσοστά του Γιάννη, ή τα γράμματα του Ζυλιέν. Το "χεις, ή δεν το "χεις.
Δεν μπορούμε να συμφωνούμε όλοι. Απλά, για όσους θα ήταν… ευχής έργο να βουλιάξει το «Βενιζέλος», την επόμενη φορά που θα βλέπουν στο Ευρωμπάσκετ τον Γιάννη να καρφώνει (ενώ αυτοί θα τρώνε λαίμαργα την πίτσα και θα πίνουν την μπύρα τους), ας αναρωτηθούν: Είναι οι άλλοι λαθρομετανάστες, ή αυτοί έχουν πάψει να είναι άνθρωποι;
Γιώργος Κογκαλίδης
Πηγή: imerodromos.gr
