Το πρωί της Κυριακής, η είδηση της ανεύρεσης της σορού του Β. Γιακουμάκη έκανε το γύρο της Ελλάδας, για να επιβεβαιώσει αυτό που πολλοί φοβούνταν να παραδεχτούν. Ο νέος δεν κρύφτηκε για να "τρομάξει" το περιβάλλον του, ούτε έφυγε για να αλλάξει τη ζωή του.
Της Μυρτώς Αρετάκη
Η ετυμηγορία της νεκροψίας θα μπορούσε να μην έχει στην ουσία καμία σημασία, αν δεν ήταν επιβεβλημένο να καταγραφεί - και επισήμως - το γεγονός ως δολοφονία, για να υπάρξει έστω και μια συμβολική θεσμική τιμωρία των υπευθύνων.
Αφήνοντας στην άκρη τις πληροφορίες που διαρρέουν τον τελευταίο μήνα τα εγχώρια ΜΜΕ - που γνωρίζουν, άλλωστε, πολύ καλά να πουλάνε το ανθρώπινο δράμα - θα αρκεστώ, εδώ, στη συρραφή δηλώσεων του πρώην, πλέον, διευθυντή της Γαλακτοκομικής Σχολής σχετικά με την υπόθεση του Β. Γιακουμάκη.
Αφορμή η τεράστια αντίφαση που κρύβει ως πρόσωπο στην υπόθεση, καθώς από τη μία επιχειρεί εδώ και μέρες να συγκαλύψει το όργιο βίας που λάμβανε χώρα στη σχολή του, και από την άλλη δηλώνει πως έχει πράξει στο ακέραιο το καθήκον του, με βάση τα μέσα και τους πόρους που διέθετε.
Την ίδια αντίφαση και υποκρισία μοιράζονται, την ίδια ώρα, και άλλοι πολλοί, εμπλεκόμενοι και μη, στη συγκεκριμένη ιστορία.
«Πριν το περιστατικό, τουλάχιστον το προσωπικό της σχολής και εγώ προσωπικά δεν είχαμε κάτι επίσημα, μια επίσημη τέλος πάντων καταγγελία για όλα αυτά τα περιστατικά που τώρα λέγεται ότι έγιναν πέρυσι».
«Τώρα το "ανεπίσημα" … Τι να σας πω… Τουλάχιστον για τα περιστατικά που περιγράφονται και τα οποία είναι έτσι όπως λένε τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης, προφανώς όχι, έτσι; Δεν το συζητάω.»
«Τα παιδιά ξέρετε ότι μπορούν να λένε πολλά πράγματα. Δεν μπορούμε να δώσουμε βάση στο τι λέει ο καθένας».
«Πώς είσαι Βαγγέλη; Η απάντηση ήταν πάντα: πολύ καλά, μια χαρά.»
«Θα πρέπει να τονίσουμε ότι η εστία η δικιά μας είναι λίγο ιδιαίτερη εστία, με την έννοια ότι τα περισσότερα παιδιά προέρχονται από αγροτικές οικογένειες, που έχουν κάποιους άλλους κώδικες συμπεριφοράς. Θέλω να πω ότι είναι λίγο πιο σκληραγωγημένα παιδιά από τα παιδιά που τέλος πάντων είναι σε πόλεις, στα μεγάλα αστικά κέντρα. Είναι διαφορετική, δηλαδή, η συμπεριφορά των παιδιών της Γαλακτοκομικής Σχολής, από τα παιδιά που θα μπορούσαν να είναι σε κάποιο ΤΕΙ, κάποιο πανεπιστήμιο. Πιο εύκολα δέχονται ένα πείραγμα και πιο εύκολα θα κάνουν ένα πείραγμα, έτσι;»
«Αυτή τη στιγμή στο μυαλό του περισσότερου κόσμου η Σχολή είναι μια σχολή που έχει μια εστία που γίνονται, δεν ξέρω και εγώ τι.. Αυτό είναι όχι απλά λάθος, αλλά δεν έχει καμία, καμία σχέση με την πραγματικότητα. Ακόμη και αν λέγονται όσα λέγονται, δεν παύουν να είναι ένα μοναδικό γεγονός. Κακό, τραγικό, αλλά μοναδικό. Δεν είναι η καθημερινότητα της σχολής.»
«Δεν πρέπει να ξεχνάμε ότι αυτό το διάστημα, οι υπόλοιποι 119 μαθητές συνεχίζουν κανονικά την εκπαίδευσή τους.»
«Τι να πω.. Ανοησίες.. Αφού με αυτά τα παιδιά έκανε παρέα».
Υ.Γ.: Για όσους βιαστούν να μιλήσουν για τα αντανακλαστικά της ελληνικής κοινωνίας, ας σημειώσουμε πως μαθητές από την Αμάρυνθο έχουν στο παρελθόν αθωωθεί για την κακοποίηση και το βιασμό 15χρονης συμμαθήτριάς τους από τη Βουλγαρία το 2006. Στο δικαστήριο είχαν τότε καταθέσει περίπου 40 μάρτυρες υπέρ των κατηγορουμένων, μεταξύ των οποίων και εκπαιδευτικοί, ενώ από την πλευρά της καταγγέλλουσας δεν είχε υπάρξει κανείς και καμία μάρτυρας, εκτός της μητέρας της.
Πηγή: thepressproject.gr
