Δημιουργούνται υποψίες, σύμφωνα με τις οποίες η καγκελάριος συμφώνησε με την αύξηση της ποσότητας χρήματος (QE), αλλά έκανε ότι περνούσε από το χέρι της για να την εμποδίσει - επιμένοντας στην ίδια πολιτική, εις βάρος όλων των άλλων
Όταν η Fed ανήγγειλε το δικό της πρόγραμμα ποσοτικής διευκόλυνσης (QE), αγοράζοντας ομόλογα του αμερικανικού δημοσίου, ήταν πολλοί αυτοί που ήθελαν να τα πουλήσουν - αφού οι Η.Π.Α. είχαν υψηλά ελλείμματα της τάξης του 10%, οπότε αυξανόταν ανάλογα το χρέος τους.
Κάτι αντίστοιχο συνέβαινε τότε και στην Ευρωζώνη, όσον αφορά τα ελλείμματα, καθώς επίσης το δημόσιο χρέος, όπως φαίνεται από το γράφημα που ακολουθεί - χωρίς όμως η ΕΚΤ να ακολουθήσει εκείνη την εποχή το παράδειγμα της Fed, επειδή η Γερμανία ήταν αντίθετη, επιβάλλοντας την άποψη της.
Σήμερα όμως, το μέσο έλλειμμα των χωρών της Ευρωζώνης ευρίσκεται στο 3%, ενώ ο μέσος όρος των χρεών έχει πάψει σε μεγάλο βαθμό να αυξάνεται, επειδή διενεργούνται αρκετές ιδιωτικοποιήσεις - οι οποίες εξισορροπούν τα ελλείμματα. Εκτός αυτού, η Γερμανία απλά ανακυκλώνει τα χρέη της, οπότε δεν εκδίδει περισσότερα ομόλογα - με αποτέλεσμα η πιστωτική αγορά να παραμένει σταθερή.
Επί πλέον, μία σειρά επενδυτών σε ομόλογα, είτε λόγω των κεφαλαιακών κανόνων (τράπεζες, ασφάλειες), είτε εξ αιτίας των επενδυτικών προϋποθέσεων τους (ασφάλειες, συνταξιοδοτικά ταμεία), δεν επιτρέπεται να αγοράζουν ομόλογα υψηλότερου ρίσκου - οπότε είναι υποχρεωμένοι να διατηρούν τα κρατικά ομόλογα των χωρών του ευρώ. Επομένως, η ΕΚΤ δεν μπορεί να προβεί σε μεγάλες αγορές από τη δευτερογενή διαπραγμάτευση - εκτός εάν προσφέρει στους επενδυτές υψηλότερες τιμές.
Αυτός ακριβώς ήταν ο λόγος για τον οποίο ο διοικητής της ΕΚΤ, ανακοινώνοντας το ξεκίνημα του προγράμματος αγοράς ομολόγων, ύψους 60 δις € μηνιαία, φάνηκε για πρώτη φορά πως είχε αμφιβολίες - όσον αφορά την επίτευξη των στόχων του.
Εύλογα προφανώς, αφού κανένας επενδυτής δεν είναι διατεθειμένος να του πουλήσει τα ομόλογα που κατέχει - με μοναδική εξαίρεση την Κύπρο, η οποία υποσχέθηκε πως θα ψηφίσει έναν νόμο, με βάση τον οποίο θα επιβάλλεται η «απαλλοτρίωση» των ομολόγων που κατέχουν οι επενδυτές, έτσι ώστε να τα αγοράσει η ΕΚΤ. Εν τούτοις η Κύπρος, για να γίνουν αποδεκτά τα ομόλογα της από την ΕΚΤ, θα πρέπει να ελεγχθεί προηγουμένως από την Τρόικα - κάτι που πιθανότατα θα διαρκέσει έως το καλοκαίρι.
Περαιτέρω, ο διοικητής της ΕΚΤ δήλωσε πως το πρόγραμμα θα λειτουργήσει, μόνο εάν οι χώρες της Ευρωζώνης εφαρμόσουν τις απαιτούμενες διαρθρωτικές αλλαγές - δημιουργώντας ακόμη περισσότερες αμφιβολίες, όσον αφορά την επιτυχία του.
Συνεχίζοντας οι τράπεζες, για τα κρατικά ομόλογα που έχουν στην ιδιοκτησία τους, δεν υποχρεούνται να διαθέτουν εγγυήσεις στην ΕΚΤ - κάτι που δεν ισχύει για άλλου είδους επενδύσεις τους. Επομένως, δεν έχουν κανένα λόγο να τα πουλήσουν, με στόχο να τοποθετηθούν κάπου αλλού - πόσο μάλλον με τις φούσκες που έχουν δημιουργηθεί στα χρηματιστήρια, στα ακίνητα κοκ.
Δεν έχει επίσης κανένα νόημα να τα διατηρούν τα χρήματα τους σε μετρητά, αφού επιβαρύνονται με αρνητικά επιτόκια για τις καταθέσεις τους στην ΕΚΤ - γεγονός που καθιστά τη διατήρηση ομολόγων για τη ρευστότητα τους, πολύ πιο συμφέρουσα.
Εύλογα λοιπόν οι περισσότεροι θεωρούν ότι, η ΕΚΤ έχει χάσει πλέον όλα τα «νομισματικά της όπλα», όσον αφορά την καταπολέμηση της ύφεσης στην Ευρωζώνη - μεταξύ άλλων λόγω των συνεχώς λανθασμένων προβλέψεων της, σε σχέση με τον πληθωρισμό (γράφημα).
Οι δύο στήλες αφορούν τον προβλεπόμενο κάθε φορά (ημερομηνία κάτω) πληθωρισμό για το 2015 (μπλε) και 2016 (πορτοκαλί) - ο οποίος, την εκάστοτε αμέσως επόμενη ημερομηνία (Μάρτιος, Ιούνιος, Σεπτέμβρης, Δεκέμβρης), αναθεωρούταν προς τα κάτω!
Συνεχίζοντας, κανένας δεν καταλαβαίνει πώς η ΕΚΤ έχει την πρόθεση να αγοράσει τόσο μεγάλες ποσότητες ομολόγων, απαιτώντας παράλληλα από τις τράπεζες να πληρώνουν 0,2% επί της αξίας τους, για να τα τοποθετούν εκεί - οπότε δεν προσφέρει κανένα κίνητρο για να το κάνουν.
Ενδεχομένως βέβαια να πρόκειται για κάποιο «λάθος λογικής» της ΕΚΤ, αφού το αρνητικό επιτόκιο -0,2% υιοθετήθηκε τον Ιούνιο του 2014, για να υποχρεώσει τις τράπεζες να επενδύουν στην πραγματική οικονομία, αντί να διατηρούν τα χρήματα τους στην ίδια - οπότε για να αυξηθεί ο ρυθμός ανάπτυξης. Κάτι τέτοιο όμως δεν συνέβη, αφού στην πραγματική οικονομία έχουν περιορισθεί δραματικά οι αξιόχρεοι οφειλέτες - οπότε το μέτρο απέτυχε παταγωδώς, με τα αρνητικά όμως επιτόκια να παραμένουν ως έχουν.
Σε κάθε περίπτωση, με δεδομένο το ότι ο όγκος των ομολόγων της Ευρωζώνης είναι της τάξης των 8 τρις €, με το 83% να κατέχεται από κεντρικές τράπεζες, ασφαλιστικές εταιρείες και άλλου ανάλογου είδους επενδυτικά κεφάλαια, τα οποία δεν έχουν καμία πρόθεση να τα πουλήσουν στην ΕΚΤ, το πρόγραμμα δεν πρόκειται να επιτύχει - οπότε δεν θα αυξηθεί η ποσότητα χρήματος, στα επίπεδα που έχει σχεδιάσει ο διοικητής της ΕΚΤ.
Παραμένει λοιπόν η απορία γιατί το έκανε. Στο σημείο αυτό, εάν θέλει κανείς να αποκλείσει το λάθος, εύλογα υποψιάζεται πως δεν είναι τίποτα άλλο, από μία δικαιολογία της Γερμανίας - σύμφωνα με την οποία επιθυμεί μεν να αυξήσει την ποσότητα χρήματος, υποκύπτοντας στις πιέσεις των Η.Π.Α., αλλά δεν μπορεί.
Πως συμφώνησε λοιπόν με το μέτρο, αλλά έκανε ότι περνούσε από το χέρι της για να εμποδίσει την πρακτική εφαρμογή του - επιμένοντας στην ίδια πολιτική λιτότητας, η οποία φυσικά εκτρέφει την ίδια, εις βάρος όμως όλων των υπολοίπων.
Αυτό θα σήμαινε με τη σειρά του πως προβλέπει ή επιδιώκει τη διάλυση της Ευρωζώνης - η οποία φυσικά δεν μπορεί να επιβιώσει, κάτω από τις σημερινές συνθήκες. Επομένως ότι έχει τη δική της κρυφή ατζέντα, την οποία θα μάθουμε όλοι όταν θα είναι δυστυχώς πολύ αργά.
ΥΓ: Αυτά που ισχύουν για την ΕΚΤ, ισχύουν σε κάποιο βαθμό και για τις άλλες κεντρικές τράπεζες οι οποίες, ως γνωστόν, συμμετέχουν στις αγορές κρατικών ομολόγων, σε πολύ μεγαλύτερο βαθμό - με εξαίρεση τις δικές τους χώρες. Πόσο μάλλον όταν δύσκολα μπορεί να φαντασθεί κανείς ότι η κεντρική τράπεζα της Γερμανίας, για παράδειγμα, θα αγόραζε ομόλογα της Ισπανίας ή της Ιταλίας.
© Copyright 2014 — Analyst.gr. Απαγορεύεται η μερική ή ολική αναδημοσίευση / αναπαραγωγή περιεχομένων του παρόντος website με οποιοδήποτε τρόπο χωρίς προηγούμενη έγγραφη άδεια των εκδοτών.
