Είμαστε μπροστά σε έναν αγώνα δρόμου για ένα εκατέρωθεν αποδεκτό "wording", τη φρασεολογία, δηλαδή, που δε θα ακυρώνει τις πολιτικές θέσεις αμφότερων των πλευρών (γερμανικής και ελληνικής κυβέρνησης για εσωτερική κατανάλωση), άρα και συμφωνία εξαμήνου, είμαστε ένα κλικ πριν την οριστική ρήξη με εκ νέου τοίχο αδιαλλαξίας από το Βερολίνο ή μήπως με τη νέα παράταση της ΕΚΤ για τη ρευστότητα μέσω ELA θα φτάσουμε μέχρι την 28η Φεβρουαρίου για να δούμε την όποια κατάληξη;
Ο Βίσμαρκ στα τέλη του 19ου αιώνα είχε διατυπώσει τη ρήση για τις διαπραγματεύσεις: «Όσο μπαίνουμε πιο βαθιά σε τεχνικές ορολογίες και νοήματα, τόσο απομακρυνόμαστε από την πολιτική βούληση του λαού που εκπροσωπούμε και απλά αναζητούμε στρατηγήματα για να του χρυσώσουμε το χάπι ενός επώδυνου συμβιβασμού».
Μέχρι σήμερα, οπότε η ελληνική κυβέρνηση, όπως επισήμως έχει δηλώσει, θα καταθέσει αίτημα εξάμηνης παράτασης της υφιστάμενης δανειακής σύμβασης με τις προβλεπόμενες χρηματοδοτήσεις της, αλλά χωρίς τις επιταγές του μνημονίου που τη συνοδεύει (;), όλα είναι ανοιχτά. Αν αυτό γίνει έτσι αποδεκτό είναι επιτυχία. Αν συνοδεύεται από όρους χωρίς τη φράση μνημόνιο, αλλά με όλες τις μνημονιακές υποχρεώσεις που ίσχυαν και προ των εκλογών της 25ης Ιανουαρίου, τότε, όπως και να "βαφτιστεί", τίποτα δε θα έχει αλλάξει. Απλά το αφήγημα θα χρειαστεί να αλλάξει: «Αναγκαστικά πήραμε χρόνο με σκληρούς όρους, αλλά μέσα στο εξάμηνο θα τα αλλάξουμε όλα, περιμένετε και θα δείτε...». Αν πάλι δεν "τσιμπήσει" η ελληνική πλευρά, τότε μένει να δούμε πόσο ο απόλυτος ηγεμόνας της ευρωζώνης, η Γερμανία, θα το πάει στα άκρα ή αν θα αρχίσει να ψάχνει άλλου τύπου συμβιβασμό. Για την ώρα, έχουμε έναν "πόλεμο" λέξεων, διατυπώσεων και ουσίας που μαίνεται στο διπλωματικό παρασκήνιο της Ευρώπης.
Το αίτημα εξάμηνης παράτασης μόνο της δανειακής, όπως λέει η ελληνική κυβέρνηση κανονικά, θα υποβληθεί σήμερα το πρωί. Άγνωστη παραμένει, ωστόσο, ακόμη η ακριβής του διατύπωση, καθώς με ένα μπαράζ δηλώσεων, Βερολίνο, Βρυξέλλες και Παρίσι διαμήνυσαν στην Αθήνα ότι δε δέχονται διαχωρισμό της δανειακής σύμβασης από το πρόγραμμα των μεταρρυθμίσεων.
Οι λέξεις «παράταση», «νέο πρόγραμμα» και «μεταρρυθμίσεις» ίσως αποδειχθούν κομβικές για την εξεύρεση του τελικού συμβιβασμού και διεξόδου. Το δεδομένο, μέχρι στιγμής, είναι πως το ελληνικό αίτημα θα συνοδεύεται και από σαφές κείμενο προτάσεων και «δεσμεύσεων» επί των μεταρρυθμίσεων, κι εάν όλα εξελιχθούν ομαλά, το πιθανότερο είναι πως θα συγκληθεί συνεδρίαση του EuroWorking Group και αύριο νέο, έκτακτο Eurogroup.
Ο κ. Σαπέν από κοινού με τον επίτροπο Πιερ Μοσκοβισί και τον πρόεδρο της Κομισιόν Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ είναι τα τρία πρόσωπα που έχουν αναλάβει και το κύριο βάρος "γεφύρωσης" των διαφορών μεταξύ Αθήνας και Βερολίνου. Και οι τρεις ωστόσο, καίτοι σε χαμηλότερη ένταση από τον Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, κατέστησαν σαφές προς την ελληνική κυβέρνηση πως δεν μπορεί να γίνει αποδεκτή παράταση της δανειακής σύμβασης χωρίς να συνοδεύεται από επέκταση και του προγράμματος.
Κατόπιν αυτών, έχει ξεκινήσει νέος αγώνας δρόμου για να βρεθεί το κατάλληλο και αμοιβαία αποδεκτό wording - η φρασεολογία, δηλαδή, που δε θα ακυρώνει τις πολιτικές θέσεις αμφότερων των πλευρών.
Ελληνικά αιτήματα: Υπάρχει προθυμία από τους εταίρους
Στους θετικούς οιωνούς του θρίλερ, πάντως, οι πληροφορίες λένε ότι οι εταίροι δηλώνουν πρόθυμοι να βάλουν στο τραπέζι βασικά αιτήματα ουσίας της ελληνικής πλευράς, όπως είναι η μείωση του στόχου για πρωτογενές πλεόνασμα και, κατ' επέκταση, η χαλάρωση στην εφαρμογή μέτρων που ήδη τελούν σε ισχύ, καθώς και η αποδοχή συγκεκριμένων μεταρρυθμίσεων που προτείνει η ελληνική πλευρά προς επίτευξη των δημοσιονομικών στόχων.
Στη "φαρέτρα", πάντως, της Αθήνας, εάν οι εν εξελίξει διαβουλεύσεις δεν καρποφορήσουν, παραμένει και το αίτημα για σύγκληση έκτακτης Συνόδου Κορυφής, όπως δήλωσαν χθες ο υπουργός Επικρατείας Αλέκος Φλαμπουράρης και ο αναπληρωτής υπουργός Εξωτερικών Νίκος Χουντής.
Το βάθος της στρατηγικής αντιπαράθεσης: Το Βερολίνο δε θέλει η ελληνική κυβέρνηση να αποτελέσει παράδειγμα για άλλες χώρες
Για την ώρα η κυβέρνηση Τσίπρα, όσο εγγράφως στην αναζήτηση του όποιου συμβιβασμού δεν υποχωρεί σε βασικά θέματα στο εσωτερικό, που όμως είναι σε αντίθετη κατεύθυνση από τη λιτότητα των μνημονίων, εκούσια ή ακούσια υπονομεύει τη θεώρηση της Γερμανίας για επέκταση και εδραίωση της ηγεμονίας της στην Ευρώπη με "όπλο" την ευρωλιτότητα. Έτσι, μπορεί εύλογα ο καθένας να εξηγήσει τις πρωτοφανείς έως άκομψες στην πολιτική διπλωματία αντιδράσεις των Γερμανών, με πρωταγωνιστή τον Σόιμπλε, που πριν καν δει το ελληνικό αίτημα και τους όρους για εξάμηνη παράταση έσπευσε να το απορρίψει, αν δεν περιέχει συνέχεια των μνημονιακών όρων, όπως και κάθε άλλη συμβιβαστική λύση.
Θέλουν πρώτα να υποχρεώσουν την κυβέρνηση Τσίπρα να απαρνηθεί τις προεκλογικές υποσχέσεις της και μόνο τότε να της δώσουν την όποια παράταση, έχοντας πλέον την ευκολία ανά πάσα στιγμή να την υπονομεύσουν και να την ανατρέψουν. Η Γερμανία πρώτιστα ενδιαφέρεται ώστε η ελληνική κυβέρνηση να μην αποτελέσει παράδειγμα και για άλλες χώρες! Κακά τα ψέματα, μπορεί σε φραστικές και επικοινωνιακές κινήσεις κάποιοι θεσμικοί στις Βρυξέλλες και κάποιοι υποτίθεται κεντροαριστεροί αρχηγοί, όπως ο Ολάντ της Γαλλίας και ο Ρέντσι της Ιταλίας, να εμφανίζονται ήπιοι και συγκαταβατικοί για ένα συμβιβασμό, αλλά ως τέτοιον τελικά αποδέχονται τα "θέλω" της Γερμανίας. Ο τρόπος που υποχωρούν σαν τις "κότες" στη μικρή έστω φραστική γερμανική δυσφορία είναι εξόχως αποκαλυπτικός αυτές τις μέρες.
Στρατηγικά, λοιπόν, το μέχρι στιγμής "όχι" του Τσίπρα στην απαίτηση να δεχτεί εκ νέου παράταση του μνημονίου είναι κομβικής σημασίας για όλους τους εμπλεκόμενους στην υπόθεσή μας. Ο Τσίπρας για την ώρα και με βάση τα όσα είπε στη Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ φαίνεται να έχει αντιληφθεί πως τώρα, αν υποχωρήσει άτακτα και αποδεχτεί κάτι τέτοιο, κινδυνεύει να χάσει τη σχεδόν μονοθεματική στήριξη των Ελλήνων πολιτών, το μοναδικό σύμμαχο που έχει μαζί με όσους διαδηλώνουν ανά την Ευρώπη αυτές τις μέρες και να απομείνει η κυβέρνησή του μόνη μπρος στις ορέξεις των Γερμανών. Θα συνιστά αυταπάτη για την κυβέρνηση αν πιστέψει ότι θα της επιτρέψει το Βερολίνο να δώσει 13η σύνταξη ή να κάνει τον κατώτατο μισθό 751 ευρώ ή να δώσει αφορολόγητο 12.000 ευρώ για κάθε Έλληνα, να καταργήσει τον ΕΝΦΙΑ... Γι' αυτό και ήδη κινείται (μέχρι στιγμής) με το μόνο τρόπο που μπορεί να το πράξει, μονομερώς! Τα δύο πρώτα νομοθετήματα, που μένει να δούμε αν θα κατατεθούν σήμερα στη Βουλή για την πρώτη κατοικία και τις δόσεις ανεξόφλητων οφειλών, σε αυτήν την κατεύθυνση κινούνται.
Το Βερολίνο, αυτήν την ώρα, καθόλου δεν το απασχολεί το ζήτημα του χρέους, το "κούρεμα" του οποίου άλλωστε ούτε καν ως θέμα συζήτησης δεν το έχει θέσει η νέα ελληνική κυβέρνηση, γνωρίζοντας εκ των προτέρων ότι θα συναντούσε την κατηγορηματική άρνηση του Βερολίνου. Το διαπιστώσαμε από τα κείμενα των εδώ και 15 ημερών διαπραγματεύσεων που για πρώτη φορά η αλήθεια είναι μία ελληνική κυβέρνηση τα έδωσε στη δημοσιότητα, προσβάσιμα στον καθένα. Εκεί αποδεχόμαστε πλήρως τις υποχρεώσεις μας έναντι των δανειστών μας για το χρέος στο ακέραιο.
Άλλο πράγμα, όμως, απασχολεί το Βερολίνο. Δε θέλει να υπάρξει κανένα φιλολαϊκό μέτρο σε καμία χώρα της ευρωζώνης! Την οικονομική πτώση ή και την καταβαράθρωση, όπως στην περίπτωση της Ελλάδας, προωθεί η γερμανική κυβέρνηση για όλα τα κράτη της ευρωζώνης και απαιτεί καμία χώρα να μη διαταράσσει την πολιτική της αυτή.
Ακριβώς όμως την ώρα που η ελληνική κυβέρνηση στο εσωτερικό εμφανίζεται με αυτήν τη στρατηγική, τα ξένα Μέσα ισχυρίζονται πως βρίσκεται επί θύραις το κλείσιμο συμφωνίας σήμερα. Βάσει των όσων είπε ο Γερούν Ντάισελμπλουμ, για να υπάρξει έκτακτη συνεδρίαση του Eurogroup, πρέπει πρώτα η ελληνική κυβέρνηση να υποβάλει αίτημα επέκτασης του προγράμματος και κατόπιν να γίνει η συνεδρίαση! Αυτό ήταν το τελεσίγραφο των Γερμανών προς την Ελλάδα, με το οποίο συντάχθηκαν τελικά και οι 18 υπουργοί Οικονομικών των άλλων χωρών της ευρωζώνης. Όταν λένε πρόγραμμα, εννοούν, για την ώρα, δανειακή και μνημόνιο μαζί. Και η αλήθεια είναι πως η γραφειοκρατία των Βρυξελλών έχει φοβερές ικανότητες επιλογής λέξεων μέσα από ένα λαβύρινθο τεχνικών όρων, που μπορεί για μέρες να "χάνεσαι στη μετάφραση". Άραγε να 'ναι τυχαίο πως ούτε ο Σόιμπλε δε χρησιμοποιεί τις λέξεις "μνημόνιο" και "τρόικα", αλλά επιμένει ανυποχώρητα στην ουσία των μνημονιακών δεσμεύσεων που είχαν υπογράψει οι προηγούμενες ελληνικές κυβερνήσεις;
Το προσχέδιο Μοσκοβισί: Δανειακή σύμβαση, υποχρεωτικά μνημόνιο
Αν η πρόταση σήμερα της ελληνικής κυβέρνησης για παράταση της δανειακής σύμβασης ένα εξάμηνο, χωρίς όμως μνημόνιο ή όρους που τελικά μνημονιακές υποχρεώσεις θα θέτουν, άσχετα αν δε θα ονοματίζονται έτσι, περάσει, θα πρόκειται για τεράστιας σημασίας επιτυχία. Είναι, όμως, κάτι τέτοιο εφικτό; Επειδή ο πολίτης από την παρούσα κυβέρνηση έχει ήδη μία κατάκτηση, το να δημοσιοποιεί τις διαπραγματεύσεις, αφού αυτό είναι ό,τι καλύτερο έχει εφαρμόσει μέχρι σήμερα, ας είμαστε ειλικρινείς. Ταυτόχρονα με την απροκάλυπτα εκβιαστική και τελεσιγραφική συμπεριφορά των "εταίρων", από το προχθεσινό "Eurogroup" προέκυψε ένα ακόμα δεδομένο: Προέκυψε η δήλωση του Γ. Βαρουφάκη ότι ήταν έτοιμος και ευτυχής να υπογράψει ένα σχέδιο απόφασης που του παρουσίασε ο κ. Μοσκοβισί, ο αρμόδιος επίτροπος της Κομισιόν. Με αυτό ως βάση πάμε και με την σημερινή πρόταση παράτασης της δανειακής σύμβασης. Σε αυτό το αποκαλούμενο και "τελικό προσχέδιο Μοσκοβισί" διαβάζουμε στα δημοσιοποιημένα από χθες έγγραφα να γίνεται λόγος για «επέκταση της παρούσης δανειακής σύμβασης...». Αλλά αυτή η δανειακή σύμβαση, την επέκταση της οποίας ήταν έτοιμος και ευτυχής να υπογράψει ο κ. Βαρουφάκης και την παράταση της οποίας αναμένεται να ζητήσει επισήμως σήμερα η κυβέρνηση, είναι:
α) Η δανειακή σύμβαση με την οποία η Ελλάδα έχει τεθεί υπό το Αγγλικό Δίκαιο και με την οποία ο ελληνικός λαός έχει αποστερηθεί κάθε ασυλία των περιουσιακών του στοιχείων.
β) Η δανειακή σύμβαση που στη σελίδα 59, παράγραφος 8, απερίφραστα αναφέρει: «Η διαθεσιμότητα αυτής της Σύμβασης Χρηματοδοτικής Διευκόλυνσης εξαρτάται από τη συμμόρφωση της Ελλάδας με τα μέτρα που εκτίθενται στο μνημόνιο...».
Με βάση δηλαδή τα περίφημα αυτά "νομικά κείμενα", για τα οποία τόσος λόγος γίνεται, το μνημόνιο και η δανειακή σύμβαση δεν είναι "δύο διαφορετικά πράγματα", όσο και αν έτσι θέλουμε να συμβεί, που, αν συμβεί, επαναλαμβάνουμε θα είναι τεράστια επιτυχία. Είναι - αντίθετα - οι δυο όψεις του ίδιου νομίσματος.
Το σκληρό παρασκήνιο: Επιχείρηση να διολισθήσει η κυβέρνηση
Αυτό που ανακοίνωσε στην Κ.Ο. του ΣΥΡΙΖΑ προχθές για μία φορά ακόμη ο Αλέξης Τσίπρας είναι «το τέλος της τρόικας και των μνημονίων», όπως είπε. Απαντώντας σε ερωτήσεις βουλευτών του όταν η Κ.Ο. συνέχισε κεκλεισμένων των θυρών για το ποιοι θα εποπτεύουν τη νέα συμφωνία, ανέφερε ότι η τρόικα δεν υπάρχει πια και ότι στη θέση της θα είναι οι τρεις θεσμικοί εταίροι: εκπρόσωποι του ΔΝΤ, της ΕΚΤ και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής. Όσο για το μνημόνιο που λήγει στο τέλος του μήνα, είπε ότι θα αντικατασταθεί από το «νέο ελληνικό πρόγραμμα», όπως το χαρακτήρισε, για το οποίο γίνονται οι διαβουλεύσεις με τα κλιμάκια του ΔΝΤ, της ΕΚΤ και της Ευρωπαϊκής Επιτροπής.
Από την πλευρά της γερμανικής κυβέρνησης (για την οποία ο Αλέξης Τσίπρας έχει δηλώσει ότι δεν της αναγνωρίζει ηγεμονικό ρόλο και ότι την αντιμετωπίζει ως μία εταίρο μεταξύ άλλων) επίσης δεν έχει γίνει γνωστό τίποτα σχετικά με το περιεχόμενο μίας ενδεχόμενης νέας συμφωνίας εξαμήνου. Η Άγκελα Μέρκελ έχει δηλώσει μέχρι τώρα ότι η Ελλάδα είτε θα παρατείνει το υπάρχον πρόγραμμα του μνημονίου, είτε θα υλοποιήσει όλα τα συμφωνηθέντα μέχρι το τέλος του μήνα, που λήγει τυπικά το μνημόνιο. Τα ίδια έχει πει και ο Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, ο οποίος όμως έχει τοποθετηθεί και στο θέμα της (μετ)ονομασίας του μνημονίου και της τρόικας. Αυτό που έχει δηλώσει - και μάλιστα παραπάνω από μία φορά - είναι ότι δε θα αλλάξει τίποτα στα όσα έχουν συμφωνηθεί με τις προηγούμενες κυβερνήσεις, εκτός αν η Ελλάδα παρουσιάσει ένα πρόγραμμα με ισοδύναμα μέτρα, τα οποία θα μπορούσαν να εξεταστούν. Αλλά αυτά ζητάει να είναι συγκεκριμένα και κοστολογημένα. Για το ζήτημα των ονομασιών που έχει τεθεί, ο Σόιμπλε έχει πει ότι στο θέμα αυτό μπορεί να κάνει παραχώρηση και να δεχτεί όποιο όνομα θέλει η κυβέρνηση για να αποκαλεί την τρόικα, αφού το όνομα αυτό δεν της αρέσει. Το ίδιο και για το μνημόνιο. Έχει πει επίσης ότι ούτε ο τόπος συνάντησης τον ενδιαφέρει και εάν θέλουν να μην τους συναντούν στην Αθήνα, μπορούν να το κάνουν στις Βρυξέλλες ή αλλού. Αποκάλυψε μάλιστα ότι ήταν δική του πρόταση οι τελευταίες συναντήσεις της τρόικας με την προηγούμενη κυβέρνηση στο Παρίσι, όταν οι τελευταίοι διαμαρτύρονταν πως οι επισκέψεις της στην Αθήνα είχε πολιτικό κόστος.
Τι λένε οι δανειστές - Οι διαρροές του ΣΥΡΙΖΑ
Κι ενώ από την πλευρά των δανειστών και "εταίρων" δεν υπάρχει καμία διαρροή σχετικά με το τι "δίνουν" και τι "παίρνουν", από το ΣΥΡΙΖΑ υπήρξαν διαρροές ότι η κυβέρνηση έχει καταφέρει να πάρει το χρόνο που ήθελε και τη ρευστότητα, να μειώσει το πρωτογενές στο 1,5% και να παραμείνει το θέμα του χρέους στο τραπέζι, ενώ έχει σημειώσει νίκες, λένε, στα εργασιακά και το ασφαλιστικό. Επίσης, υποστηρίζουν ότι εξασφαλίστηκε η άρση της λιτότητας, καθώς και η φορολόγηση των πλουσίων ως μεταρρύθμιση, ενώ δε θα υπάρχει και επιτήρηση. Από την πλευρά του ΣΥΡΙΖΑ επίσης δεν αναφέρονται σε καμία υποχώρηση.
Ο Αλέξης Τσίπρας, ωστόσο, μετά τις εκλογές δεν έχει αναφερθεί καθόλου στην κεντρική θέση του κόμματος για διαγραφή χρέους, ενώ μέχρι και στις προγραμματικές δηλώσεις μιλούσε για ισοσκελισμένους προϋπολογισμούς και όχι για πλεόνασμα 1,5%, όπως προχθές, κάτι που από την πρώτη στιγμή των διαπραγματεύσεων έχει αναφέρει μόνο ο Γιάνης Βαρουφάκης.
Τα σενάρια για το Ποτάμι και ο Σουλτς
Τα κόμματα της αντιπολίτευσης αντιμετώπισαν τις τελευταίες εξελίξεις με κριτική και με μια διφορούμενη στάση, που αποτυπώνεται στο ελαφρώς ειρωνικό «καλωσόρισμα στην πραγματικότητα», όπως εκείνοι την εννοούν. Η επιλογή Παυλόπουλου στην Προεδρία της Δημοκρατίας μπορεί, όμως, να αποτελεί και μία γέφυρα "εσωτερικού συμβιβασμού" έως και "διαύλου" σε μία ενδεχόμενη αναθεώρηση της στάσης της νέας κυβέρνησης προς τους έξω, ώστε η διαπραγμάτευση να λάβει χαρακτήρα "εθνικής ομάδας", με κάποιες αλλαγές βέβαια από πλευράς κυρίως ΠΑΣΟΚ και Ν.Δ. και λιγότερο του Ποταμιού.
Οι χθεσινές συναντήσεις στο Μαξίμου με Θεοδωράκη και Βενιζέλο μπορεί να είχαν επισήμως ενημερωτικό χαρακτήρα, αλλά πίσω από τις λέξεις φαίνεται να υπάρχει και ουσία. Ο Τσίπρας δεν είπε "ναι" στην επανάληψη από τον Βενιζέλο του περί "εθνικής ομάδας διαπραγμάτευσης", αναφέρθηκε όμως στη ανάγκη ενός σταθερού πλαισίου συνεννόησης μεταξύ των κομμάτων στην υπόθεση (!). Αυτό θα μπορούσε να είναι μία βάση για υπερκομματική ομάδα διαπραγμάτευσης μπροστά στην τυχόν ανάγκη για αλλαγή πλεύσης στις διαπραγματεύσεις, ώστε το βάρος της τυχόν μετατόπισης να μην το σήκωνε μόνη της η κυβέρνηση.
Για την ώρα πάντως, μόνο ο Σταύρος Θεοδωράκης του Ποταμιού έσπευσε να δηλώσει την υποστήριξή του στην περίπτωση που προχωρήσει στις μεταρρυθμίσεις. Υποστήριξε μάλιστα ότι είναι έτοιμος να στηρίξει και με την κοινοβουλευτική του δύναμη, υπονοώντας την περίπτωση που η αριστερή πτέρυγα του ΣΥΡΙΖΑ αρνηθεί να ψηφίσει την όποια συμφωνία. Άλλωστε χθες περίπου "προνομιακά" αυτός πρώτος διέρρευσε έξω από το Μαξίμου ότι σήμερα τελικά η κυβέρνηση καταθέτει πρόταση παράτασης εξαμήνου της δανειακής σύμβασης. Οι "αριστεροί" βουλευτές του ΣΥΡΙΖΑ όμως (αυτοί που πολλοί ξένοι δημοσιογράφοι αποκαλούν ακροαριστερούς), για τους οποίους ο Θεοδωράκης αφήνει υπόνοιες ότι μουρμουράνε και δεν θέλουν "μεταρρυθμίσεις", δεν έχουν μπει μόνο στο στόχαστρο του προέδρου του Ποταμιού, αλλά και των Ευρωπαίων εταίρων, καθώς και στελεχών των αγορών, όπως μπορεί να διαπιστώσει κανείς παρακολουθώντας τις αναλύσεις του διεθνούς Τύπου.
Ήδη διακινούνται σενάρια που αναφέρουν υπαινικτικά ακόμα και αντικατάστασή τους με βουλευτές του Ποταμιού και του ΠΑΣΟΚ, αν κάποιοι από αυτούς αρνηθούν να συναινέσουν στις υποχωρήσεις για τις οποίες πιέζουν.
Οφείλουμε βέβαια να επαναλάβουμε εδώ αυτό που η δημοσιογράφος Βασιλική Σιούτη αποκάλυψε ότι συνέβη προεκλογικά και δε διαψεύστηκε, αλλά επιχειρήθηκε τότε να ανασκευαστεί: «Σχετικά με την εξάμηνη παράταση του προγράμματος πάντως, αυτή είχε προταθεί σε κλειστή σύσκεψη του ΣΥΡΙΖΑ, υπό τον Τσίπρα (με θέμα την επόμενη μέρα), στις αρχές Ιανουαρίου, πριν τις εκλογές, από τους Δραγασάκη και Σταθάκη, αλλά τόσο ο πρόεδρος του κόμματος τότε, όσο και τα υπόλοιπα στελέχη που συμμετείχαν ήταν αρνητικοί.
Στην ίδια πρόταση επανήλθε η Νάντια Βαλαβάνη με δημόσια δήλωσή της προεκλογικά, αλλά μετά το θόρυβο που προκλήθηκε επιχείρησε να το μαζέψει. Διάθεση συμβιβασμού και μετριοπάθειας, ωστόσο, έχουν δείξει και άλλα στελέχη, όπως επίσης και κάποιες κυβερνητικές επιλογές από μόνες τους το δηλώνουν.
Χαρακτηριστική η περίπτωση του Δημήτρη Μάρδα, αναπληρωτή υπουργού Οικονομικών, που προέρχεται από το ΠΑΣΟΚ και από την ίδια πολιτική σχολή με τους Στουρνάρα, Χαρδούβελη, Χριστοδουλάκη κ.ά.
Ο Δ. Μάρδας υπήρξε στέλεχος του Ποταμιού μέχρι και την προεκλογική περίοδο και υπάρχουν άρθρα με την υπογραφή του στο σάιτ του Ποταμιού ως και τις 19 Ιανουαρίου. Στα άρθρα του ασκούσε κριτική συχνά στις πολιτικές του ΣΥΡΙΖΑ και στο «λαϊκισμό των αντιμνημονιακών». Η επιλογή του ήταν μία από τις εκπλήξεις για πολλά στελέχη του κόμματος. Σε ραδιοφωνική συνέντευξή του μετά την ανάληψη των υπουργικών καθηκόντων του είχε δηλώσει ότι τον είχαν διαβεβαιώσει για την πορεία συνεννόησης και σύνεσης που θα ακολουθούσε η κυβέρνηση, διαφορετικά δε θα συμμετείχε σε αυτήν».
Το εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ: Πώς θα αντιδράσουν οι συνιστώσες
Αυτήν τη στιγμή τα μάτια όλων από την μία βλέπουν πού θα καταλήξουν οι διαπραγματεύσεις αυτές τις ώρες στις Βρυξέλλες, αλλά αρχίζουν σιγά-σιγά να στρέφονται και στο εσωτερικό του ΣΥΡΙΖΑ. Ήδη κάποιοι από τους ξένους αναλυτές, που έχουν γίνει εξπέρ στις συνιστώσες, αρχίζουν με άρθρα τους να αναρωτιούνται πώς θα περάσει μία πιθανή συμβιβαστική συμφωνία ο ΣΥΡΙΖΑ από το ίδιο το κόμμα του. Η χθεσινή εκλογή προέδρου της Δημοκρατίας, παρότι στο εσωτερικό των βουλευτών του ΣΥΡΙΖΑ το όνομα Παυλόπουλου δεν προκάλεσε συγκίνηση, δεν μπόρεσε να τους διαφωτίσει για το ποιοι και σε ποιο βαθμό είναι "αμφισβητίες". Ορισμένοι εντός και εκτός Ελλάδας, προβλέπουν ότι η όποια συμφωνία με τους εταίρους, ακόμα και αν πείσουν τον Τσίπρα, δε θα γίνει αποδεκτή από όλους τους βουλευτές του και αυτοί μπορεί να τον πιέσουν να κάνει πίσω, τραβώντας τον στις προεκλογικές θέσεις.
Άλλοι πάλι πιθανολογούν ακόμα και διάσταση και υποστηρίζουν ότι υπάρχει ήδη plan Β αντικατάστασης της υποστήριξής τους - κοινοβουλευτικά - με βουλευτές του Ποταμιού τουλάχιστον, που δηλώνει πρόθυμο και δεν το κρύβει. Για την ώρα όλα παραμένουν ανοιχτά, τίποτα δεν έχει κριθεί και οι επόμενες μέρες θεωρούνται πολύ κρίσιμες. Πρωτίστως για την Ελλάδα αλλά και για το εσωτερικό πολιτικό πεδίο. Το ερώτημα όμως που επιμένει να μένει αναπάντητο για την ώρα είναι αν τώρα μας αναγκάσουν να βρεθούμε υπό συνθήκες εκρηκτικές, πόσο έχουμε ετοιμαστεί για ένα τέτοιο ενδεχόμενο, και πριν πατήσουν τη "σκανδάλη", αν το έχουν αποφασίσει, όπως ο νόμος του Βερολίνου ορίζει, και απλά αδυνατούμε έστω και αυτή την ώρα να το δούμε;
Αν πάλι κάνουμε πίσω, τότε ο ίδιος νόμος ορίζει ότι οι πολιτικές θα είναι σκληρές όσο στο παρελθόν και ίσως σκληρότερες ακόμα, καθώς μέτωπα όπως το ασφαλιστικό δεν είχαν καν ανοίξει, ενώ τα δημόσια έσοδα έχουν ήδη ξεφύγει και οι προσδοκίες από τα νέα νομοσχέδια στα οποία χθες αναφέρθηκε ο πρωθυπουργός έχουν κόστος που οι Γερμανοί δε θα επιτρέψουν. Έτσι, τα δύσκολα μόλις αρχίζουν... Σύντομα θα ξέρουμε αν είμαστε σε δίνη φράσεων ή αποφάσεων.
Γιώργος Σαχίνης
