Εβδομήντα χρόνια μετά το τέλος του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και της γερμανικής κατοχής των ναζί στην Ελλάδα και 62 χρόνια από τη Διάσκεψη του Λονδίνου (27 Φεβρουαρίου 1953, συμπτωματικά σήμερα 27-28 Φεβρουαρίου εκπνέει το τελεσίγραφο των "εταίρων" μας προς την Ελλάδα για μνημονιακό πρόγραμμα), όπου η Γερμανία αναγνώρισε επίσημα τις υποχρεώσεις της προς τις ευρωπαϊκές χώρες, ως συνέπεια της ναζιστικής λαίλαπας, το αίτημα των γερμανικών επανορθώσεων και της εξόφλησης του κατοχικού αναγκαστικού δανείου έχουν μπει για τα καλά στην ατζέντα της νέας κυβέρνησης.
Για πρώτη φορά η προεκλογική δέσμευση μετεκλογικά γίνεται επίσημη θέση και μάλιστα με ειδική αναφορά στο τέλος των προγραμματικών δηλώσεων του πρωθυπουργού Αλέξη Τσίπρα, για τις οποίες έλαβε ψήφο εμπιστοσύνης στη Βουλή την περασμένη Δευτέρα. Πέραν της υποχρέωσης που ανέλαβε η νέα κυβέρνηση για διακομματική εθνικού χαρακτήρα συνέχεια της ειδικής κοινοβουλευτικής επιτροπής, σύντομα ήρθε και η έμπρακτη απόδειξη της πολιτικής της βούλησης. Ο Έλληνας υπουργός Εξωτερικών Νίκος Κοτζιάς, για πρώτη φορά δημόσια σε επίσημη κοινή συνέντευξη Τύπου στο Βερολίνο με το Γερμανό ομόλογό του, έθεσε με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο τις ελληνικές απαιτήσεις.
Εμφανώς ενοχλημένος, ο Γερμανός ΥΠ.ΕΞ. και σοσιαλιστής Σταϊνμάγιερ επανέλαβε τη μονότονη εδώ και δεκαετίες θέση της χώρας του: «Νομικά για τη Γερμανία δεν υφίσταται κανένα απολύτως θέμα ικανοποίησης σχετικού αιτήματος της Ελλάδας» (!!!). Προφανώς εναρμονιζόμενος με τη γραμμή Μέρκελ και των προκατόχων της. Βλέπετε, η νέα κυβέρνηση στην Ελλάδα είναι υποχρεωμένη να ακούει τους Γερμανούς με υψωμένο το δάχτυλο να της υπενθυμίζουν τη συνέχεια των μνημονιακών προγραμμάτων εξαθλίωσης των Ελλήνων, γιατί, όπως μας λένε, «η πολιτική αλλαγή στην Ελλάδα δεν αλλοιώνει πως και το ελληνικό κράτος έχει συνέχεια σε ό,τι υπέγραψαν οι προηγούμενοι με τους εταίρους τους για τα δανεικά...».
Όμως κανείς μέχρι σήμερα δεν υπενθυμίζει στους Γερμανούς ότι αυτή η κρατική συνέχεια αφορά και τους ίδιους, οπότε ό,τι όφειλε η ναζιστική εξουσία του παρελθόντος στη Γερμανία δεν παραγράφεται στους κρατικούς απογόνους της, ανεξάρτητα από τις πολιτικές και ιδεολογικές χαώδεις διαφορές τους. Το θέμα είχε και συνέχεια, όταν ο επίσης Γερμανός σοσιαλιστής πρόεδρος του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου Μάρτιν Σουλτς απέρριψε την πρόταση του ευρωβουλευτή του ΣΥΡΙΖΑ Μανώλη Γλέζου να διεξαχθεί ειδική συζήτηση για τις γερμανικές αποζημιώσεις στο Ευρωκοινοβούλιο, επικαλούμενος τον Κανονισμό του.
Ο Μανώλης Γλέζος, που διαχρονικά έχει τεθεί επικεφαλής αυτής της προσπάθειας με εθνικό ρόλο στο όνομα των Ελλήνων, από τη στιγμή που εξελέγη ευρωβουλευτής έχει σχεδόν μονοθεματικά αναλάβει τη διαρκή μόχλευση του θέματος σε όλα τα διεθνή φόρα. Μετά τη διαδικαστική "υπεκφυγή" Σουλτς, επανήλθε στο θέμα δηλώνοντας ξανά: ««Και ένα μάρκο να ήταν πρέπει να πληρώσουν [...] και νομικά και ηθικά έχουμε δίκιο».
Ο ευρωβουλευτής είπε ότι αφενός ο Γερμανός υπουργός Εξωτερικών Φρανκ Βάλτερ Σταϊνμάγερ «βρίσκεται εκτός πραγματικότητας», σχολιάζοντας την τοποθέτησή του μετά την επίσημη ανακίνηση του θέματος ενώπιόν του από τον Έλληνα ΥΠ.ΕΞ., ότι η υπόθεση του κατοχικού δανείου νομικά έχει κλείσει. Ταυτόχρονα δήλωσε: «Δε θα κάνουμε πίσω, ό,τι τερτίπι και αν χρησιμοποιεί στην Ευρωβουλή ο Σουλτς, θα επαναλάβουμε το αίτημα με 40 υπογραφές ευρωβουλευτών. Προφανώς έχει προβλήματα μνήμης ο πρόεδρος του Ευρωκοινοβουλίου. Δεν εξηγείται διαφορετικά η απάντηση που έδωσε, αφού πρόσφατα, στη διάσκεψη των προέδρων, η επικεφαλής της Ενωτικής Ομάδας της Αριστεράς στο Ευρωκοινοβούλιο, Γκάμπι Τσίμερ, έθεσε το θέμα, για να εισπράξει την εκκωφαντική σιγή του προέδρου».
Μάλιστα, ο κ. Γλέζος εμφανίζεται απτόητος και δηλώνει ότι θα επαναλάβει το αίτημά του για τα όσα υπέστη η χώρα μας από το Γ' Ράιχ: «Δεν πτοούμαστε. Θα επαναλάβουμε το αίτημα, και μέσω της διάσκεψης των προέδρων και μέσω της συγκέντρωσης 40 υπογραφών ευρωβουλευτών. Περιμένουμε τόσες δεκαετίες να δικαιωθεί η Ελλάδα για τα όσα υπέστη από το Γ' Ράιχ. Μπορούμε να περιμένουμε λίγο ακόμα».
Μια σύντομη αναδρομή
Τον τελευταίο καιρό γίνεται ευτυχώς και πάλι, μετά από χρόνια σιωπής, πολύς λόγος για τα δάνεια που πήραν οι Γερμανοί κατακτητές επί Κατοχής και η απαίτησή τους από το ελληνικό Δημόσιο. Το να απαιτήσεις είναι εύκολο, αλλά το θέμα είναι να αναγνωρίζει και ο άλλος αν όντως σου οφείλει.
Να πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή και να δούμε πόσα μας πήραν οι Γερμανοί, πόσα μας οφείλουν, τι πήραμε και τι λένε οι ίδιοι.
Όταν μπήκαν οι Γερμανοί στην Αθήνα, στις 27/4/1941, τους ακολούθησαν και οι Ιταλοί, παρά το γεγονός ότι ήταν ηττημένοι. Παρέλασαν με τις μεγάλες στολές και τα λοφία στο Σύνταγμα, και μετά ο φρούραρχός τους με προκήρυξη έθεσε σε κυκλοφορία τη λεγόμενη "μεσογειακή δραχμή", ίση σε αξία με την ελληνική. Την εκτύπωνε η Επιμελητεία που ίδρυσαν στην Αλβανία με τίτλο "Μεσογειακόν Ταμείον Πιστώσεως δια την Ελλάδα"... Έτσι, κοντά στα αμέτρητα γερμανικά πλαστά μάρκα που κυκλοφορούσαν χωρίς αρίθμηση από την "Τράπεζα Πίστεως του Γ' Ράιχ", προστέθηκε και η "μεσογειακή δραχμή", που ήταν υποχρεωτική στις συναλλαγές.
Από την εξέλιξη αυτή τεράστιες ποσότητες εμπορευμάτων και τροφίμων από τα ελληνικά αποθέματα επιτάχτηκαν από τους κατακτητές και πληρώθηκαν με τα «κατοχικά μάρκα» και τις «μεσογειακές δραχμές», ενώ άρχιζε το μεγάλο δράμα των Ελλήνων που πωλούσαν τιμαλφή, κειμήλια, ακίνητα και ό,τι άλλο είχαν σε εξευτελιστικές τιμές, για να μην πεθάνουν της πείνας...
Οι Γερμανοί στις πληρωμές (υπαλλήλων, πρακτόρων, συντήρηση Στρατού, οχυρωματικά έργα κ.λπ.) τύπωναν στην Τράπεζα της Ελλάδος όσα χαρτονομίσματα ήθελαν χωρίς την αντίδραση των κατοχικών δοσιλογικών κυβερνήσεων. Τα ελάμβαναν υπό μορφή δανείου, που το είχε διαπραγματευτεί με τη Γερμανία - όπως και την Ιταλία - ο κατοχικός υπουργός Σωτήριος Γκοτζαμάνης. Ήταν πράξη ληστρική για τη δραχμή, που εξανέμισε την αξία της και τον πλούτο της χώρας.
Η συνολική ζημιά της χώρας από τον πληθωρισμό μέχρι τη 1/10/44 (λίγες μέρες πριν φύγουν οι Γερμανοί) έφτασε τις 27.452.262 χρυσές λίρες Αγγλίας! Η τιμή της χρυσής λίρας στην αρχή του πολέμου ήταν 1.000 δραχμές, ενώ στο τέλος 150 τρισεκατομμύρια δραχμές. Η ανατίμηση της λίρας ήταν ιλιγγιώδης: Μάρτιος 1941: 1.000 δρχ. - Απρίλιος 1941: 1.500 δρχ. - Νοέμβριος 1942: 600.000 δρχ. - Αύγουστος 1944: 1 δισ. δρχ. - Νοέμβριος 1944: 150 τρισ.!!!
Σύμφωνα με την Τράπεζα της Ελλάδος, η κυκλοφορία του χαρτονομίσματος (δραχμή) στις 27/4/1941, όταν μπήκαν οι Γερμανοί στην Αθήνα, ήταν 19,35 δισ. δρχ. και τον Ιούλιο του ίδιου χρόνου 22 δισ. Στις 12/10/44 έφτασε τα 10,2 πεντάκις εκατομμύρια. Δηλαδή αυξήθηκε κατά 5.260.465 φορές!!!
Σύμφωνα όμως με άλλη πηγή, το Νοέμβριο του 1944 έφτασε τα 15.000.000.000.000.000.000 (πεντάκις εκατ. Προσοχή: με 18 μηδενικά!!!), αφού πριν φύγουν οι κατακτητές εξέδιδαν χαρτονομίσματα χωρίς αύξοντα αριθμό, σε πακέτα των 100 τρισ.
Τα έξοδα κατοχής και πιστώσεις Γερμανών και Ιταλών
Γερμανικά έξοδα κατοχής: 2.887.747.792.120.000 δρχ.
Γερμανία, πιστώσεις: 4.800.520.033.302.528.819 δρχ.
Γερμανία, γενικό σύνολο: 4.803.407.881.094.648.819 δρχ.
Ιταλία: Έξοδα και πιστώσεις: 50.220.479.188.480 δρχ.
Παλιά, ο ακαδημαϊκός Άγγελος Αγγελόπουλος υπολόγιζε ότι το ποσό που όφειλε η ενοποιημένη Γερμανία - μαζί με τους τόκους - ξεπερνά τα 13 δισ. δολάρια και κάτι παραπάνω από τρία τρισεκατομμύρια δρχ., το οποίο αρνείται. Τα μόνα χρήματα που έδωσε η Γερμανία ήταν 115 εκατ. μάρκα (18,7 δισ. δρχ.), που μοιράστηκαν το 1960 σε 90.000 θύματα και συγγενείς εκτελεσθέντων και ομήρων σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Έδωσε επίσης 4,8 εκατ. μάρκα για καπνά που είχαν κατασχεθεί.
Ο καγκελάριος Βίλι Μπραντ, τον Οκτώβριο του 1989, όταν παρουσίαζε στην Αθήνα το βιβλίο του, που είχε τίτλο "Μια ζωή αγώνες", ρωτήθηκε για τις γερμανικές επανορθώσεις και απάντησε προκλητικά: «Η Γερμανία ξεπλήρωσε όλες τις υποχρεώσεις της με το να βοηθήσει την Ελλάδα να μπει στην ΕΟΚ»...
Οι Γερμανοί έφερναν πάντα αντιρρήσεις, ενώ έμπλεκαν και τον Καραμανλή, ότι «ως πρωθυπουργός είχε παραιτηθεί εγγράφως των δανείων» και όταν αντιδρούσαμε μιλούσαν για προφορική παραίτηση. Τέτοια πάντως έγγραφη παραίτηση από τις απαιτήσεις μας ουδέποτε βρέθηκε για κανέναν μεταπολεμικό Έλληνα πρωθυπουργό, όσο κι αν οι Γερμανοί προσπάθησαν να το αφήσουν να διακινείται. Όταν όμως δόθηκε ρηματική διακοίνωση στις 9/11/1966 από τον πρωθυπουργό Στεφανόπουλο, ήρθε η απάντηση από τον τότε Γερμανό ΥΠ.ΕΞ. Βίλι Μπραντ ότι «δεν υπήρξε παραίτηση της αξίωσης από τον Καραμανλή του αναγκαστικού κατοχικού δανείου», ενώ ο δρ. Έρχαρτ πρόβαλε το τυπικό επιχείρημα της διχοτομημένης Γερμανίας και δεσμεύτηκε για αποπληρωμή όταν γίνει ενοποίηση.
Το θέμα των δανείων έθεσε και ο Ξενοφών Ζολώτας το 1989. Είχε δηλώσει τότε: «Ακόμα και ο Χίτλερ είχε αναγνωρίσει τα δάνεια του Γ' Ράιχ από την Τράπεζα της Ελλάδος και είχε δώσει εντολή (α' δόση 170 εκατ. μάρκα) για ν' αρχίσει η εξόφλησή τους».
Το 1991 το επανέφερε ως τότε ΥΠ.ΕΞ. ο Αντ. Σαμαράς στον ομόλογό του Γκένσερ, αλλά μας προέκυψε το Σκοπιανό και αναζητούσαμε συμμάχους...
Τι έγιναν τα... μηδενικά;
Το μετακατοχικά πληθωριστικά δισ., τρισ. ανέλαβε να συμμαζέψει το Νοέμβριο του 1945, με εντολή του πρωθυπουργού Παν. Κανελλόπουλου, ο υπουργός Οικονομικών Γρηγόριος Κασιμάτης. Πραγματοποίησε αναπροσαρμογή της δραχμής κόβοντας τα μηδενικά και οι πολίτες έτσι δεν πήγαιναν στον μπακάλη με τα πληθωριστικά χαρτονομίσματα που έβαζαν σε σακιά και τα ψώνια στις τσέπες! Η αντικατάσταση έγινε ως εξής:
Μία δραχμή τα 50 δισ.
Οι δύο τα 100 δισ.
Οι 10 τα 500 δισ.
Οι 20 το 1 τρισ.
Οι 50 τα 2,5 τρισ.
Οι 100 τα 5 τρισ. κ.ο.κ.
Η Γερμανία πρέπει να πληρώσει
Τον Οκτώβριο του 1940 η Ελλάδα υποχρεώθηκε να μπει στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο με την απρόκλητη εισβολή των στρατευμάτων του Μουσολίνι στην Ήπειρο. Ο Χίτλερ, για να σώσει τον Μουσολίνι από μια ταπεινωτική ήττα, εισέβαλε στην Ελλάδα τον Απρίλιο του 1941. Η Ελλάδα λεηλατήθηκε και ερειπώθηκε από τους Γερμανούς όσο καμία άλλη χώρα κάτω από την κατοχή τους.
Σύμφωνα με το Διεθνή Ερυθρό Σταυρό, τουλάχιστον 300.000 Έλληνες πέθαναν από την πείνα - άμεσο αποτέλεσμα της γερμανικής λεηλασίας.
Η Γερμανία και η Ιταλία επέβαλαν στην Ελλάδα όχι μόνο υπέρογκες δαπάνες κατοχής, αλλά και ένα αναγκαστικό δάνειο (κατοχικό δάνειο) ύψους 3,5 δισεκατομμυρίων δολαρίων. Ο ίδιος ο Χίτλερ είχε αναγνωρίσει την υποχρέωση της Γερμανίας να πληρώσει αυτό το χρέος και είχε δώσει οδηγίες να αρχίσει η διαδικασία πληρωμής του. Μετά το τέλος του πολέμου, η Συνδιάσκεψη των Παρισίων επιδίκασε στην Ελλάδα 7,1 δισεκατομμύρια δολάρια για πολεμικές επανορθώσεις έναντι της ελληνικής απαίτησης 14,0 δισεκατομμυρίων δολαρίων.
Η Ιταλία πλήρωσε στην Ελλάδα το μερίδιό της από το κατοχικό δάνειο. Η Ιταλία και η Βουλγαρία πλήρωσαν πολεμικές επανορθώσεις στην Ελλάδα, και η Γερμανία πλήρωσε πολεμικές επανορθώσεις στην Πολωνία το 1956 και στη Γιουγκοσλαβία το 1971. Η Ελλάδα απαίτησε από τη Γερμανία την πληρωμή του κατοχικού δανείου το 1945, 1946, 1947, 1964, 1965, 1966, 1974, 1987, και το 1995. Παρά ταύτα, η Γερμανία αρνείται συστηματικά να πληρώσει στην Ελλάδα τις υποχρεώσεις της, που απορρέουν από το κατοχικό δάνειο και τις πολεμικές επανορθώσεις. Το 1964, ο Γερμανός καγκελάριος Erhard υποσχέθηκε την πληρωμή του δανείου μετά την ενοποίηση της Γερμανίας, που πραγματοποιήθηκε το 1990.
Πόσα μας χρωστούν; Οι υπολογισμοί της οφειλής
Ενδεικτικό της σημερινής αξίας των γερμανικών υποχρεώσεων προς στην Ελλάδα είναι το ακόλουθο: εάν χρησιμοποιηθεί σαν τόκος ο μέσος τόκος των κρατικών ομολόγων των ΗΠΑ από το 1944 μέχρι το 2010, που είναι περίπου 6%, η σημερινή αξία του κατοχικού δανείου ανέρχεται στα 163,8 δισεκατομμύρια δολάρια και αυτή των πολεμικών επανορθώσεων στα 332 δισεκατομμύρια δολάρια.
Στις 2 Ιουλίου 2011, ο Γάλλος οικονομολόγος και σύμβουλος της γαλλικής κυβέρνησης Jacques Delpla δήλωσε ότι οι οφειλές της Γερμανίας στην Ελλάδα για το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο ανέρχονται σε 575 δισεκατομμύρια δολάρια (Les Echos, Saturday, July 2, 2011). Ο Γερμανός ιστορικός Οικονομολογίας Dr. Albrecht Ritschl συνέστησε στη Γερμανία να ακολουθήσει μια περισσότερο μετριοπαθή πολιτική στην ευρωκρίση του 2008-2011, διότι ενδέχεται να βρεθεί αντιμέτωπη δικαιολογημένων απαιτήσεων για πολεμικές επανορθώσεις του Β' Παγκοσμίου Πολέμου (Der Spiegel, June 21, 2011, Guardian. co. uk, June 21, 2011).
Οι Γερμανοί δεν άρπαξαν από τους Έλληνες μόνο «ακόμη και τα κορδόνια των παπουτσιών τους», είχε πει τότε με παράπονο ο Μουσολίνι. Στο Β' Παγκόσμιο Πόλεμο η Ελλάδα έχασε 13% του πληθυσμού της. Ένα μέρος αυτού του πληθυσμού χάθηκε στη μάχη, αλλά το μεγαλύτερο ποσοστό χάθηκε από την πείνα και τα εγκλήματα πολέμου των Γερμανών. Οι Γερμανοί δολοφόνησαν τους κατοίκους 90 ελληνικών πόλεων και χωριών, έκαψαν περισσότερα από 1.700 χωριά και εκτέλεσαν πολλούς από τους κατοίκους αυτών των χωριών. Μετέτρεψαν τη χώρα σε ερείπια και λεηλάτησαν τους αρχαιολογικούς της θησαυρούς. Αυτό το ανυπολόγιστο χρέος της καταστροφής είναι σήμερα επίκαιρο όσο ποτέ άλλοτε.
Από 53 στα 11 δισ.
Σε μια περίοδο που η εκφορά και μόνο από την ελληνική κυβέρνηση της φράσης «νέο κούρεμα του ελληνικού χρέους, ώστε να καταστεί βιώσιμο» θεωρείται απαγορευμένη, οι ίδιοι οι Γερμανοί διόλου δεν ενοχλήθηκαν από το «περίεργο κούρεμα» στους υπολογισμούς που έκανε το δικό μας Γενικό Λογιστήριο του Κράτους στην έκθεση που παρέδωσε στο υπουργείο Οικονομικών, για το αναγκαστικό κατοχικό δάνειο (παρότι απόρρητοι διέρρευσαν όλως περιέργως το Δεκέμβριο του 2014 και ενώ η προεκλογική περίοδος είχε αρχίσει στην Ελλάδα), υπολογίζοντάς το σε 11 δισ. ευρώ με σημερινές τιμές. Μάλιστα, παρότι επισήμως αρνούνται ακόμη και αυτό το θέμα να συζητήσουν, παρότι η οφειλή τους είναι αυταπόδεικτη ακόμη και από τον Χίτλερ εν ζωή (!!!), σε άρθρα και συνεντεύξεις τους Γερμανοί πολιτικοί και δημοσιογράφοι, «φιλέλληνες ιστορικοί» αρχίζουν να επικαλούνται αυτόν τον υπολογισμό γιατί προφανώς τους βολεύει.
Με άλλα λόγια, την ώρα που η νέα ελληνική κυβέρνηση "απαγορεύεται" να διαπραγματευτεί το "κούρεμα" του ελληνικού χρέους, προκύπτει ότι η προηγούμενη κυβέρνηση «κατόρθωσε να κουρέψει» ήδη το ύψος της διεκδικούμενης αποζημίωσης για το λεγόμενο κατοχικό δάνειο από τα 54 δισ. ευρώ που αρχικά υπολογίζονταν, στα 11 δισ. ευρώ!
Στις 8 Μαρτίου 2013, από το γραφείο του τότε αναπληρωτή υπουργού Οικονομικών Χρ. Σταϊκούρα ανακοινώθηκε ότι εμπειρογνώμονες από το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους παρέδωσαν «απόρρητο» πόρισμα 80 σελίδων σχετικά με τις γερμανικές αποζημιώσεις.
Το "Βήμα της Κυριακής" στις 7 Απριλίου 2013 παρουσίαζε αναλυτικά το θέμα, επισημαίνοντας ότι ο χαρακτηρισμός «απόρρητο» προκαλούσε απορίες και ερωτηματικά για το λόγο της διαβάθμισης και ότι για το ζήτημα του κατοχικού δανείου «οι ερευνητές δεσμεύτηκαν με λόγο τιμής να μην αποκαλύψουν τίποτα, αλλά να αφήσουν στην κυβέρνηση τους χειρισμούς, καθώς η χώρα διανύει κρίσιμη περίοδο».
Λίγες ημέρες μετά, η διαδικτυακή έκδοση του Der Spiegel αναδημοσίευσε το θέμα του "Βήματος", αναφέροντας ότι στο άρθρο δεν αναφέρονται συγκεκριμένα ποσά, αλλά ότι υπολογίζεται πως η Γερμανία χρωστά στην Ελλάδα 108 δισ. ευρώ για την ανοικοδόμηση κατεστραμμένων υποδομών και 54 δισ. ευρώ για το κατοχικό δάνειο. Εκεί υπήρχε και η επισήμανση ότι το συνολικό ποσό των 162 δισ. ευρώ αντιστοιχεί στο 80% του ελληνικού ΑΕΠ και σε περίπτωση που θα καταβαλλόταν θα κάλυπτε το μεγαλύτερο μέρος του σημερινού ελληνικού χρέους.
Εδώ λοιπόν τίθεται το απλό ερώτημα: Πώς οι Γερμανοί αναφέρθηκαν σε συγκεκριμένα ποσά, όπως τα 54 δισ. ευρώ για το κατοχικό δάνειο; Ήταν διαρροή από την ελληνική πλευρά, που είχε στα χέρια της το «απόρρητο» πόρισμα, ή ήταν υπολογισμός που έγινε από τη γερμανική πλευρά;
Ένα χρόνο μετά, στις 4 Μαρτίου του 2014, το Νομικό Συμβούλιο του Κράτους αποστέλλει έγγραφο στον υπουργό Οικονομικών Ι. Στουρνάρα με θέμα "Σύσταση Επιτροπής Εμπειρογνωμόνων" για τις αξιώσεις της Ελληνικής Δημοκρατίας κατά της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας. Το έγγραφο κοινοποιείται στον πρωθυπουργό Α. Σαμαρά, στον αντιπρόεδρο της κυβέρνησης και υπουργό Εξωτερικών Ε. Βενιζέλο και στο διοικητή της ΤτΕ Γ. Προβόπουλο. Το εν λόγω έγγραφο είναι απαντητικό σε τρία σχετικά έγγραφα που είχε στείλει ο Βενιζέλος στο ΝΣΚ, το Φεβρουάριο του 2014 και σε διάστημα 10 ημερών.
Σε αυτό αναφέρεται ότι πρέπει να συσταθεί επιτροπή εμπειρογνωμόνων που θα προβεί στη σύνταξη... «απόρρητου» πορίσματος με το οποίο θα προσδιορίζονται οι μη ικανοποιηθείσες αξιώσεις της Ελληνικής Δημοκρατίας κατά της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γερμανίας, που απορρέουν από τον Α' και το Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.
Στο ίδιο έγγραφο αναφέρεται επίσης: «Αυτονόητο είναι ότι, προκειμένου να καταστεί δυνατή η έκδοση σχετικού τεχνικού πορίσματος, το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους πρέπει προηγουμένως να γνωστοποιήσει στην προτεινόμενη Επιτροπή αλλά και στο ΝΣΚ, με αναφορά σε σχετικό ιστορικό, ποιες συγκεκριμένες κατηγορίες αξιώσεων είναι εκκρεμείς, προσδιορίζοντας και το χρηματικό ύψος κάθε κατηγορίας κατά το χρόνο γένεσης της αντίστοιχης αξίωσης...».
Πράγματι, περί τα τέλη Δεκεμβρίου του 2014 έχει συνταχθεί το νέο «απόρρητο» πόρισμα. Και ξανά το Der Spiegel αναφέρεται σε δημοσίευμα του "Βήματος της Κυριακής", σύμφωνα με το οποίο «στα χέρια της ελληνικής κυβέρνησης βρίσκεται απόρρητη έκθεση που κάνει λόγο για γερμανικές οφειλές ύψους 11 δισ. ευρώ προς την Ελλάδα, από το κατοχικό δάνειο.
Συμπέρασμα: ενώ λοιπόν το 2013 έχει συνταχθεί απόρρητο πόρισμα από το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους και οι διαρροές κάνουν λόγο για διεκδικήσεις 54 δισ. ευρώ από το κατοχικό δάνειο, το 2014, με την παρέμβαση του Βενιζέλου, το Νομικό Συμβούλιο του Κράτους λέει ότι το Γενικό Λογιστήριο του Κράτους πρέπει να συντάξει... πόρισμα (!), που θα λάβουν οι εμπειρογνώμονες οι οποίοι θα συντάξουν το νέο απόρρητο πόρισμα, για το οποίο η διαρροή κάνει πλέον λόγο για 11 δισ. ευρώ.
Επειδή το "κούρεμα" από το ένα απόρρητο έγγραφο στο άλλο είναι της τάξης των 43 δισ. ευρώ, η νέα ελληνική κυβέρνηση οφείλει να εξετάσει τα δύο «απόρρητα» πορίσματα, ακόμη καλύτερα να τα δώσει και στη δημοσιότητα, προκειμένου να διαπιστώσει ο ελληνικός λαός, που τον αφορά, πώς έγιναν οι υπολογισμοί και να αποφασίσει εάν όλα έγιναν σωστά. Άλλωστε, όταν πρόκειται για λεφτά ενός λαού, γιατί να προέχουν οι διπλωματικοί χειρισμοί και οι εκθέσεις να χαρακτηρίζονται απόρρητες;
Η άγνωστη οφειλή για τα "τρένα θανάτου"
Την ώρα που η "Νέα Κρήτη" επαναφέρει το φάκελο των γερμανικών αποζημιώσεων-επανορθώσεων και του αναγκαστικού κατοχικού δανείου με νέα στοιχεία, την ίδια ώρα μία από τις κορυφαίες γερμανικές ΜΚΟ ανά το κόσμο, ενάντια στη λήθη των ναζιστικών θηριωδιών, με την επωνυμία "Το τρένο της μνήμης", προχωράει σε μία συγκλονιστική αποκάλυψη για Έλληνες πολίτες εβραϊκής προέλευσης που προκαλεί σοκ. Στόχος της γερμανικής ΜΚΟ και των χιλιάδων μελών της ανά την Γερμανία είναι, όπως σημειώνουν στη ιστοσελίδα τους, «η ρήξη με τη βαρβαρότητα αυτών των προγόνων (σ.σ. ναζιστική Γερμανία). Αυτό περιλαμβάνει, όπως σημειώνουν, «την αναγνώριση και την εκπλήρωση όλων των χρεών που άφησε η χώρα μας. Όποιος αρνείται να αποζημιώσει τα θύματα δε μιλάει στο όνομά μας. Αποδοκιμάζουμε τα νομικά τεχνάσματα με τα οποία η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας αντιμετωπίζει τα δίκαια αιτήματα αποζημιώσεων».
Η γερμανική ΜΚΟ βασικά ασχολείται με τους εκτοπισμούς την περίοδο του ναζιστικού καθεστώτος και το ρόλο της τότε κρατικής σιδηροδρομικής εταιρείας. Με τα τρένα, δηλαδή, που μετέφεραν τους μελλοθάνατους στα στρατόπεδα συγκέντρωσης (εξόντωσης). Διάλεξε έναν πρωτότυπο τρόπο για να κρατήσει ζωντανή τη μνήμη. Πρώτη φορά το 2007 μετέτρεψε μια ιστορική μηχανή και λίγα βαγόνια σε κινούμενο μουσείο. Ξεκίνησε από τη Φρανκφούρτη και έκανε λιγοήμερες στάσεις σε σταθμούς, στους οποίους στο παρελθόν ξεκινούσαν μεταφορές για τα στρατόπεδα εξόντωσης. Μουσειακά και εκπαιδευτικά κάνουν τέτοιες διαδρομές μνήμης προς διάφορα στρατόπεδα.
Η γερμανική ΜΚΟ μετά από επιστολή της προς τον πρόεδρο Εβραϊκής Κοινότητας Θεσσαλονίκης Δαβίδ Σαλτιέλ, χθες το απόγευμα, έδωσε στη δημοσιότητα ένα δελτίο Τύπου, με συγκλονιστικές αποκαλύψεις, για μία "άγνωστη οφειλή" της Γερμανίας προς Έλληνες Εβραίους πολίτες, η οποία σήμερα ανέρχεται σε ύψος 75 εκατομμυρίων ευρώ, πέραν όλων των άλλων ελληνικών διεκδικήσεων.
Αποκάλυψη σοκ...
Η γερμανική ΜΚΟ αποκαλύπτει πως, ανάμεσα στις άλλες φρικαλεότητες που διαπράχθηκαν την περίοδο της γερμανικής κατοχής και στην Ελλάδα από το ναζιστικό καθεστώς, με κορυφαία όχι μόνο για τους Εβραίους, αλλά και για τους κομμουνιστές, Ρομά, Σλαβόφωνους, ανάπηρους και άλλες "ειδικά χαρακτηρισμένες κατηγορίες πληθυσμών", ήταν αυτή των μαζικών εκτοπισμών σε στρατόπεδα εξόντωσης και καταναγκαστικής εργασίας. Μία πτυχή αυτής της φρικαλέας στην παγκόσμια ιστορία υπόθεσης ήταν και η επιβολή καταβολής του αντιτίμου του εισιτηρίου (!!!) από τα ίδια τα θύματα, για τη μεταφορά τους κατά εκατομμύρια προς την εξόντωση στα ναζιστικά στρατόπεδα συγκέντρωσης. Στα περίπου 3 εκατομμύρια ανθρώπων σε όλη την Ευρώπη που μεταφέρθηκαν διά της σιδηροδρομική οδού στα στρατόπεδα επέβαλαν οι θύτες και... τέλη. Για το μηχανισμό και το οικονομικό μέγεθος της κεφαλαιοποίησης του εγκλήματος αυτού η γερμανική ΜΚΟ έχει συντάξει και σχετική έκθεση. Ειδικότερα, τώρα για την Ελλάδα, η γερμανική ΜΚΟ "Το τρένο της μνήμης" εντόπισε τη μαρτυρία του επιζώντα από το Άουσβιτς Owadjah Baruch, βάσει της οποίας και στη Θεσσαλονίκη επιβλήθηκαν - εν μέρει με σκοπό να παραπλανήσουν τους εκτοπισθέντες σχετικά με τη φύση των εκτοπισμών αλλά και εν μέρει για να είναι επικερδής η συμμετοχή στη δολοφονική μεταφορά τους, από την τότε κρατική εταιρεία σιδηροδρόμων Deutsche Reichsbahn. Από τα "εισιτήρια των δρομολογίων θανάτου με τρένα", που έβαζαν οι θύτες να τους πληρώνουν τα θύματα, η ΜΚΟ υποστηρίζει ότι επωφελήθηκε ως ιδιοκτήτης τότε της Deutsche Reichsbahn το γερμανικό Reich, ποσά που δεν τα επέστρεψε ποτέ.
Σύμφωνα με τους υπολογισμούς τους, βάσει των στοιχείων που διαθέτουν και των αποτελεσμάτων της έκθεσης που συνέταξαν, φαίνεται πως κάθε άτομο στην κατοχική Θεσσαλονίκη κατέβαλε, για τον εκτοπισμό του και τελικά την εξόντωσή του, μόνο από τη Θεσσαλονίκη στο Άουσβιτς ένα ποσό που ισοδυναμούσε τότε με 33,00 "ράιχσμαρκ" ανά άτομο.
Η αξία αυτή σήμερα, 72 χρόνια μετά το έγκλημα, συμπεριλαμβανομένου ενός ελάχιστου επιτοκίου (2,5%), ανέρχεται στο ποσό των 1.256,00 ευρώ ανά άτομο. Για ένα μέρος των εκτοπισμένων που κατέληξε στο γερμανικό στρατόπεδο εξόντωσης Τρεμπλίνκα, το ποσό ανά άτομο ανέρχεται στα 1.615,00 ευρώ, αφού το δρομολόγιο "θανάτου" ήταν μεγαλύτερο. Λαμβάνοντας υπ' όψιν το μεγάλο αριθμό των θυμάτων της εβραϊκής κοινότητας της Θεσσαλονίκης, το συνολικό ποσό που δεν έχει αποπληρωθεί και παρακρατείται από τους "κληρονόμους των θυτών" ανέρχεται στο ύψος των τουλάχιστον 64.000.000.00 ευρώ. Άλλα 11 εκατομμύρια ευρώ, όμως, αφορούν ανάλογους εκτοπισμούς εκτός Θεσσαλονίκης, όπως Ιωάννινα, Κέρκυρα και Ρόδο.
Από ιστορική σκοπιά, οφειλέτης φέρεται να είναι η σημερινή εταιρεία σιδηροδρόμων, η γερμανική Bahn AG, ως "διάδοχος" του γερμανικού οργανισμού σιδηροδρόμων επί Χίτλερ, Reichsbahn. Από νομικής πλευράς, οφειλέτης είναι η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας.
Το κείμενο της γερμανικής οργάνωσης… «Ντρεπόμαστε»
Η "Νέα Κρήτη" παραθέτει αυτούσιο και το σχετικό κείμενο δελτίο Τύπου με ημερομηνία 14-02-2015 της γερμανικής ΜΚΟ "Το τρένο της μνήμης" στο πρωτότυπό του, όπου μεταξύ άλλων σημειώνεται:
«Συνένοχος στη δολοφονία περισσοτέρων από 50.000 εκτοπισθέντων, η γερμανική κρατική εταιρεία σιδηροδρόμων Deutsche Bahn, οφείλει σε Έλληνες-θύματα 75 εκατομμύρια ευρώ.
Το Βερολίνο αρνείται να πληρώσει αυτό το χρέος...
Υπόχρεοι ως οφειλέτες του ποσού των 75 εκατομμυρίων είναι η γερμανική κρατική εταιρεία σιδηροδρόμων Bahn AG και ο ιδιοκτήτης της, η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας»...
Σύμφωνα με τους υπολογισμούς της Οργάνωσης, οι αξιώσεις μόνο των 48.000 εκτοπισθέντων Εβραίων της Θεσσαλονίκης ανέρχεται στα 64 εκατομμύρια ευρώ. Ο εκτοπισμός τους έλαβε χώρα μεταξύ Μάρτιου και Αύγουστου 1943.
Σε μια μεγάλη επιχείρηση, ο συνεργός στους δολοφονικούς εκτοπισμούς Deutsche Reichsbahn έκανε 19 μεταφορές με κάθε φορά περίπου 30 κλειδωμένα φορτηγά βαγόνια. Ανά άτομο έπρεπε να καταβληθούν 33 ράιχσμαρκ. Οι εκτοπισθέντες δολοφονήθηκαν αμέσως μετά την άφιξή τους στο Άουσβιτς με αέριο. Μόνο λίγοι απέφυγαν το θάνατο επειδή χρησιμοποιήθηκαν ως σκλάβοι.
Επιπλέον δολοφονικές επιχειρήσεις αφορούσαν στις εβραϊκές κοινότητες των Ιωαννίνων και στα νησιά Κέρκυρα και Ρόδο. Μετά τη μεταφορά τους με πλοία και φορτηγά ανέλαβε η γερμανική Reichsbahn την εκτόπιση περίπου 10.000 ατόμων, τους οποίους επίσης μετέφερε στα γερμανικά στρατόπεδα συγκέντρωσης. Σύμφωνα με τους υπολογισμούς της μη κυβερνητικής οργάνωσης "Τρένο της μνήμης", η σημερινή αξία του ποσού που εξαναγκάστηκαν να πληρώσουν αυτοί οι μελλοθάνατοι ανέρχεται στα 11 εκατομμύρια ευρώ (συμπερ. επιτόκιο 2,5% από το τέλος του πολέμου).
Τόσο η γερμανική Bahn AG, ως ιστορικός διάδοχος της Reichsbahn, όσο και ο από νομικής άποψης οφειλέτης (η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας) αρνούνται να επιστρέψουν στους λίγους επιζώντες τα έσοδα (κέρδος) από τη βοήθεια για τη δολοφονία.
Επίσης, το γερμανικό υπουργείο Οικονομικών παρακρατεί τα επιπλέον εκατομμύρια λύτρα που πήρε εκβιαστικά από την εβραϊκή κοινότητα της Θεσσαλονίκης. Μια αντίστοιχη αγωγή της κοινότητας ενάντια στο Βερολίνο, στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο το Δεκεμβρίου 2014, απορρίφθηκε λόγω «μη αρμοδιότητας». Σε μια πρόσφατη επιστολή της οργάνωσης "Τρένο της μνήμης" προς τον πρόεδρο της εβραϊκής κοινότητας Θεσσαλονίκης Δαβίδ Σαλτιέλ αναφέρεται: «Ντρεπόμαστε για την πεισματική άρνηση των κληρονόμων των θυτών να μην καλύψει τις υλικές συνέπειες των εγκλημάτων. (...) Όποιος αρνείται να αποζημιώσει τα θύματα δε μιλάει στο όνομά μας. Αποδοκιμάζουμε τα νομικά τεχνάσματα με τα οποία η Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας αντιμετωπίζει τα δίκαια αιτήματα της κοινότητάς σας».
Το "Τρένο της μνήμης" καλεί τη γερμανική κοινωνία των πολιτών "να πάρει δημόσια θέση υπέρ των Ελλήνων θυμάτων και να απαιτήσει την άνευ όρων αποπληρωμή του χρέους».
Απώλειες σε ζωές και πλούτο - Ηθική και πολιτική υποχρέωση
Είναι προφανές πως όταν ακόμη και σήμερα ΜΚΟ που συγκροτούν Γερμανοί πολίτες προβαίνουν σε τέτοιες συγκλονιστικές αποκαλύψεις, απαιτώντας από το κράτος τους να προχωρήσει σε αποζημιώσεις ως "κληρονόμος" της κρατικής οντότητας της Γερμανίας του Β' Παγκοσμίου Πολέμου και της γερμανικής κατοχής και στην Ελλάδα, οι διεκδικήσεις της Ελλάδας είναι όχι μόνο ηθική υποχρέωση αλλά και επιταγή των καιρών μας.
Ηθική υποχρέωση απέναντι στον ελληνικό λαό αλλά και σε όλους όσοι αγωνίστηκαν και έδωσαν το αίμα τους ενάντια στο φασισμό αποτελεί η διεκδίκηση του κατοχικού δανείου και των πολεμικών επανορθώσεων. Το ότι η δήλωση αυτή ορίζεται και ως ιστορική υποχρέωση της νέας ελληνικής κυβέρνησης και μάλιστα στις προγραμματικές της εξαγγελίες καταδεικνύει τη βούλησή της να διεκδικήσει για πρώτη φορά αποφασιστικά και δυναμικά ένα χρέος το οποίο παραμένει ουσιαστικά ανεξόφλητο εδώ και 70 χρόνια.
Η Ελλάδα απώλεσε το 13% του συνολικού πληθυσμού της και άρα σε σχέση με τον πληθυσμό της το τίμημα ήταν από τα υψηλότερα στους λαούς της Ευρώπης. Εκθέσεις ελληνικών κρατικών φορέων που συντάχθηκαν αμέσως μετά το τέλος του πολέμου υπολογίζουν ότι 558.000 Έλληνες έχασαν τη ζωή τους, ενώ 880.000 έμειναν ανάπηροι χωρίς να μπορούν να εργαστούν (έκθεση Αθ. Σμπαρούνη). Σε εφαρμογή της πολιτικής των τυφλών αντιποίνων και της συλλογικής ευθύνης του άμαχου πληθυσμού οι κατακτητές έκαψαν 1.170 χωριά στην Ελληνική Επικράτεια, με μερικά από τα πλέον αποτρόπαια εγκλήματα στην Κρήτη. Η αγροτική και η βιομηχανική παραγωγή γνώρισαν δραματική πτώση. Το 23% των οικοδομών, περίπου ενάμισι εκατομμύριο σπίτια, καταστράφηκαν. Δεν απέμεινε καμία σιδηροδρομική γραμμή, ενώ μόνο 618 από τις 7.810 μηχανές και βαγόνια παρέμειναν άθικτα. Από τα 18.000 μηχανοκίνητα οχήματα σώθηκαν ελάχιστα. Περίπου 1.000 γέφυρες καταστράφηκαν. Το ίδιο και οι περισσότερες από τις εγκαταστάσεις του πλήρως εκσυγχρονισμένου λιμανιού του Πειραιά. Ο εμπορικός στόλος της χώρας που προπολεμικά ήταν ο ένατος μεγαλύτερος σε χωρητικότητα, συρρικνώθηκε από τους 1.900.000 τόνους μόλις στους 500.000 (απώλειες 72%). Ατελείωτος ο κατάλογος με τις καταστροφές στο οδικό και τηλεπικοινωνιακό δίκτυο, στις βιομηχανίες, στις επιχειρήσεις, στις υποδομές που εξαρθρώθηκαν.
Ο συνδυασμός κατοχής και πολέμου στέρησε από την κατεχόμενη οικονομία τα μέσα για τη συντήρηση και την αναπαραγωγή της και προσέδωσε στο σφετερισμό των παραγωγικών πόρων και των αγαθών της κατεχόμενης χώρας καταστροφικές διαστάσεις. Η Ελλάδα αναγκάστηκε να πληρώσει τόσο για τη στρατιωτική της κατοχή όσο και για την εκπλήρωση στρατιωτικών σχεδίων του Άξονα στην Ανατολική Μεσόγειο. Μόνο το 1941-42 εκτιμήθηκε ότι τα έξοδα κατοχής ανέρχονταν στο ισοδύναμο του 113,7% του εθνικού εισοδήματος (έκθεση Αθ. Σμπαρούνη). Καθώς οι δαπάνες κατοχής ολοένα αυξάνονταν για να λάβουν εντέλει τρομακτικές διαστάσεις, τα ελλείμματα του προϋπολογισμού αυξήθηκαν σε τρομακτικά επίπεδα: από 4% το 1938-9 σε 71% το 1941-2 και σε 93% το 1943-44 (εκθέσεις της Τράπεζας της Ελλάδος).
Με λίγα λόγια, εκτός από τις σημαντικότατες απώλειες σε ανθρώπινες ζωές, η Ελλάδα έχασε ένα σημαντικό μερίδιο του εθνικού πλούτου της.
Ολιγωρία από τις ελληνικές κυβερνήσεις - Η διεκδίκηση των αποζημιώσεων
Θα περίμενε κανείς ότι η ηττημένη Γερμανία θα αναγκάζονταν από τις διεθνείς συνθήκες - που τόσο συχνά επικαλείται τελευταία - να πληρώσει επανορθώσεις. Το ζήτημα τέθηκε για πρώτη φορά στη Διάσκεψη Ειρήνης των Παρισίων το 1946, στην οποία οι νικήτριες δυνάμεις εξέφρασαν διαφορετικές απόψεις για τον τρόπο με το οποίο η Γερμανία όφειλε να αποζημιώσει τις χώρες στις οποίες προκάλεσε καταστροφές. Τελικά σε ένα συγκερασμό απόψεων στη Γερμανία επιβλήθηκαν τόσο χρηματικές αποζημιώσεις, για τις οποίες προϋπόθεση ήταν η υπογραφή συνθήκης ειρήνης, όσο και αποζημιώσεις σε κεφαλαιουχικά αγαθά (μηχανές εργοστασίων ή πλοία), οι οποίες μπορούσαν να καταβληθούν άμεσα. Η Ελλάδα θα λάβαινε ως μερίδιο το 2,70% από την πρώτη μορφή αποζημιώσεων και το 4,35% από τα κεφαλαιουχικά (ποσοστά πολύ μικρότερα από αυτά που επιδικάστηκαν στη γειτονική Γιουγκοσλαβία). Ως συνολική οφειλή αναγνωρίστηκε το ποσό του 7,1 δισ. δολαρίων.
Παρά τις ρητές αποφάσεις ωστόσο, τίποτε δεν αποδόθηκε στην Ελλάδα. Η Γερμανία απέφυγε επιμελώς να αναλάβει τις οικονομικές της υποχρεώσεις. Η ανάδειξή της ως προκεχωρημένου φυλακίου της Δύσης στα πλαίσια του Ψυχρού Πολέμου την προστάτευσε από το να πληρώσει τα οφειλόμενα. Και όχι μόνο αυτό, αλλά το κράτος που αιματοκύλισε την Ευρώπη σε δύο Παγκόσμιους Πολέμους, βυθίζοντας τις χώρες που κατέκτησε στη δυστυχία και την ανέχεια, οδηγήθηκε σε τροχιά ραγδαίας ανόρθωσης και οικονομικής ανασυγκρότησης. Με τη συνδρομή του Σχεδίου Μάρσαλ και της αμερικανικής βοήθειας (USAID) και σε συνδυασμό με τη διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του γερμανικού χρέους με τη Συμφωνία του Λονδίνου το 1953 - στο οποίο και η Ελλάδα ως πιστώτρια χώρα συναίνεσε - η Γερμανία αποκατέστησε τη βαριά της βιομηχανία και μπορεί σήμερα να επαίρεται για το «οικονομικό της θαύμα».
Οι ελληνικές κυβερνήσεις (του Παπάγου αρχικά και του Καραμανλή στη συνέχεια) επέδειξαν ολιγωρία και διεκδίκησαν με χαλαρότητα τις αποζημιώσεις.
Η «Σύμβασις μεταξύ του Βασιλείου της Ελλάδος και της Γερμανικής Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας περί παροχών υπέρ Ελλήνων υπηκόων θιγέντων υπό εθνικοσοσιαλιστικών μέτρων διώξεως», που υπογράφτηκε στη Βόννη τον Απρίλιο 1960, ολοκλήρωσε τις διεκδικήσεις της ελληνικής πλευράς. Οι ελάχιστοι δικαιούχοι έλαβαν πενιχρές αποζημιώσεις, αφού πρώτα αποδείκνυαν ότι ουδόλως είχαν μετάσχει «εις ένοπλον αντίστασιν ή εις συγκεκριμένην θετικήν πράξιν αντιστάσεως κατά των γερμανικών στρατευμάτων». Οι αποζημιώσεις δηλαδή περιορίστηκαν ως προς τα θύματα λόγω θανάτου ή στέρησης της ελευθερίας, και όχι σε εκείνους που αντιμετώπισαν ένοπλα τον κατακτητή μέσα από τις γραμμές της Εθνικής Αντίστασης. Αγνοήθηκαν ακόμα όσοι Εβραίοι κατέφυγαν στο Ισραήλ, ενώ δεν αποζημιώθηκαν όσοι στάλθηκαν όμηροι στη Γερμανία. Και φυσικά ούτε λόγος για το κατοχικό δάνειο και τις υλικές καταστροφές. Η πρόσδεση της χώρας στο αμερικάνικο άρμα, με όποια οικονομική και πολιτική εξάρτηση αυτό συνεπαγόταν, αλλά και η αθρόα εισροή του γερμανικού κεφαλαίου, τα γερμανικά δάνεια και οι προνομιακές γερμανικές επενδύσεις, οδήγησαν ουσιαστικά στην άρση του αιτήματος των επανορθώσεων. Ήταν τέτοια η υποχωρητικότητα των ελληνικών κυβερνήσεων ώστε για να διατηρήσουν καλές σχέσεις με τους Γερμανούς οικονομικούς εταίρους τροποποίησαν το νόμο περί εγκληματιών πολέμου και άφησαν ατιμώρητους Γερμανούς ναζί εγκληματίες (με διαβόητη την υπόθεση Μέρτεν). Από το πνεύμα υποταγής και την ταπείνωση φτάνουμε σήμερα στην προγραμματική διακήρυξη μιας δυναμικής διεκδίκησης. Στην απόδοση ενός οφειλόμενου χρέους, ηθικού και ιστορικού. Γιατί ο λαός μας μπορεί να συγχώρεσε αλλά δεν ξεχνά.
ΔΙΑΒΑΣΤΕ ΑΥΡΙΟ ΣΤΗ "ΝΕΑ ΚΡΗΤΗ"
- ΝΕΑ ΙΣΤΟΡΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΠΟΘΕΣΗ
- ΠΩΣ "ΦΙΛΕΛΛΗΝΕΣ" ΓΕΡΜΑΝΟΙ ΙΣΤΟΡΙΚΟΙ ΑΝΑΘΕΩΡΟΥΝ ΤΙΣ ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΔΙΕΚΔΙΚΗΣΕΙΣ
- ΕΛΛΗΝΙΚΟΙ ΦΟΡΕΙΣ ΚΑΙ ΠΑΡΑΓΟΝΤΕΣ ΚΑΤΑ ΤΩΝ ΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΑΞΙΩΣΕΩΝ
- Η ΔΙΑΡΚΗΣ ΠΡΟΚΛΗΣΗ ΤΟΥ ΚΑΘΗΓΗΤΗ ΡΙΧΤΕΡ
Γιώργος Σαχίνης
